Γιατί έτσι… γούσταρε η τύχη! (η απίστευτη ιστορία του Καπίνο)

Όταν το καλοκαίρι του 1990 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης έφερνε στην Παιανία τον –άγνωστο σε πολλούς- Γιόζεφ Βάντσικ, πολλοί αναρωτιόντουσαν αν επρόκειτο αυτό το… λαχείο να κληρώσει στο λήγοντα ή αν είναι… πρώτος αριθμός.

Ο θηριώδης τερματοφύλακας, τον οποίο «βάφτισα» βουνό σε ένα βίντεο στο Mega, ξεχώριζε για το μπόι, το μουστάκι και την ολύμπια ψυχραιμία του (αγαθός γίγαντας)!«Θα πάθετε πλάκα! Κλείνει όλο το τέρμα και σε πολλές περιπτώσεις είναι ανίκητος!»,

με διαβεβαίωνε ο Κριστόφ Βαζέχα, έχοντας απόλυτη γνώση αυτού του θεόρατου βουνού.Δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστος χρόνος για να το διαπιστώσει κανείς και στην πράξη.

Εξυπακούεται (αν και δεν θα έπρεπε, με όσα έχουμε δει από άλλους…) ότι ήταν ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι, γραπώνοντας τη μπάλα, τον… στόπερ που έβγαινε για να διώξει και δυο αντίπαλους κυνηγούς μαζί!

Είχε όμως και εξαιρετικά ρεφλέξ, αντίληψη της φάσης και της εστίας, πολύ γρήγορες αντιδράσεις αλλά και σημαντική ευλυγισία για να πέφτει στις γωνίες του (μέχρι να αρχίσει βέβαια να… σκουριάζει λίγο, προς το τέλος).

Επί σειρά ετών έκανε σπουδαίες εμφανίσεις, όντας ο αδιαφιλονίκητος νούμερο 1 όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά και στην Ελλάδα.

Τον έχω δει –σε πλήρη φόρμα- να κάνει απίθανα πράγματα, αλλά η συγκλονιστική του βραδιά ήταν τη νύχτα του Οπόρτο, τότε που έπαιζε μόνος του την Πόρτο (18 Οκτωβρίου 1995).

Ήταν τόσο… εξοργιστικά τέλειος, ώστε ο προπονητής των «Δράκων», ο Μπόμπι Ρόμπσον, έκανε κάτι αδιανόητο στη συνέντευξη Τύπου. Τουλάχιστον δεν έχω ξαναζήσει κάτι ανάλογο.

Αναψοκοκκινισμένος λοιπόν αρνήθηκε να μιλήσει για το ματς επί της ουσίας, λέγοντας ένα μόνο όνομα: Βάντσικ!

«Για ποιο παιχνίδι μιλάμε; Βάντσικ στο 7, στο 13, στο 16, στο 19, στο 24…»

Κι άρχισε να αραδιάζει λεπτά με τις αποκρούσεις του Πολωνού γίγαντα, που ναι, σαν να έπαιζε μόνος του εκείνη την κρύα νύχτα στην Πορτογαλία, απ’ όπου ο Παναθηναϊκός απέδρασε με ένα συγκλονιστικό διπλό, μετά το (απίθανο) γκολ του Δημήτρη Μάρκου.

Και δεν ήταν το μόνο παιχνίδι στο οποίο ο Βάντσικ κατέβασε… παπαγάλους! Το έκανε συχνά, με συχνότητα που… τρόμαζε!

Ο Αντώνης Νικοπολίδης χρειαζόταν να ευλογηθεί με όλη την… υπομονή του Ιώβ, μένοντας μόνιμα στη σκιά του Πολωνού περιμένοντας τη σειρά του (και πέρασαν τόσα χρόνια γι’ αυτό), κι ο Βάντσικ αποδείκνυε ΓΙΑΤΙ μια μεγάλη ομάδα ξεκινάει από έναν πολύ μεγάλο τερματοφύλακα.

Η αποχώρηση του Βάντσικ επελθόντος του χρόνου και αργότερα η αποχώρηση του Νικοπολίδη για τον Ολυμπιακό, έκαναν τους πράσινους να αναζητούν νούμερο ένα για την εστία, από την οποία πέρασαν αρκετοί.

Ο Κώστας Χαλκιάς (με καλές και κακές στιγμές), Στέφανος Κοτσόλης (εντελώς στην αφάνεια τότε), Μάριο Γκαλίνοβιτς (με αρκετές καλές στιγμές αλλά και ορισμένες παροιμιώδεις γκάφες).

Έτσι η… παρέλαση συνεχίστηκε. Απ’ όλα είχε το μενού. Από Έμπεντε (τον οποίο βάφτισαν… γελωτοποιό της Παιανίας κι αυτό τα λέει όλα…) και Μάλαρτζ (που είχε εντυπωσιακά προσόντα αλλά ασχολιόταν περισσότερο με τη μοϊκάνα του), αλ