Γάιδαροι σε ξένο αχυρώνα!

Έχουμε μεγάλη πλάκα εμείς οι Έλληνες! Διαθέτουμε μια ομάδα η οποία βρίσκεται σταθερά στην κορυφογραμμή του αθλήματος, έχει επιτυχίες, αποπνέει υγεία και σταθερά δίνει τον τίμιο και δίκαιο αγώνα της. Σεβόμενη τον εαυτό της, τους παίκτες που την έκαναν μεγάλη, την ιστορία της, το άθλημα.Όμως ύστερα από κάθε αποτέλεσμα, χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα και ξεκινά μια δίχως νόημα και λογική αντιπαράθεση. Τουλάχιστον έτσι εισπράττω όλο αυτόν τον καταιγισμό απόψεων που πάντα έχουν ως κατάληξη αν η Εθνική πέτυχε ή αν απέτυχε. Ακόμη χειρότερα αν η επιτυχία της, όπως καλή ώρα προ διετίας στην Πολωνία, ήταν αποτέλεσμα δικής της ικανότητας ή ανικανότητας των αντιπάλων μας.Απίθανα πράγματα που μόνο στην Ελλάδα, καλλιεργούνται και ευδοκιμούν. Ειλικρινά δεν την καταλαβαίνω αυτή τη διαμάχη. Δεν κατανοώ αυτόν τον αρρωστημένο εγωισμό, που ικανοποιείται όποτε έρθει το αποτέλεσμα που προβλέπουμε. Ή το πιο άρρωστο να επιδιώκουμε να παρουσιάσουμε το ταμείο με το πρόσημο που θέλαμε να έχει, απομυθοποιώντας οτιδήποτε θετικό ή μυθοποιώντας ακόμη και έναν μέτριο ή αρνητικό αποτέλεσμα.Στηρίζουμε την άποψη μέχρι να φθάσει η ώρα της κρίσης, ως το καθοριστικό ματς και ανάλογα με το αποτέλεσμα… όποιον πάρει ο Χάρος. Τους παίκτες, τους προπονητές, την ομάδα, την ομοσπονδία και όσους δημοσιογράφους τους «λιβανίζανε» οι μεν, τους «εχθρούς» που πολεμούσαν την ομάδα οι δε.Προς τι όλα αυτά; Γιατί τα αναφέρω Διότι εφέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νιώθω πως όλοι εμείς που είμαστε απ’ έξω μοιάζουμε με δυο γαϊδάρους που μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα. Ο αχυρώνας είναι της Εθνικής. Αυτή κρίνεται, αυτή πετυχαίνει, αυτή αποτυγχάνει κλπ…Σοφό είναι λοιπόν να κρίνουμε και να σχολιάζουμε εκ των προτέρων. Λογικό είναι να μην έχουμε όλοι τα ίδια κριτήρια. Πρέπει όμως να τα διατηρούμε σταθερά και να μην τα αλλάζουμε ανάλογα με την πορεία της ομάδας.Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν η Εθνική μόνο χειροκρότημα αξίζει. Και προσωπικά, όπως είχα θέσει το πλαίσιο στο οποίο θα κρίνω την ομάδα, είμαι υπερήφανος για την εικόνα, το αποτέλεσμα και την προσπάθεια της. Δεν διαθέτουμε το καλύτερο ρόστερ. Ενδεχομένως ομάδες που είναι στην πλάτη μας, που δεν θα συμμετάσχουν στο προολυμπιακό έχουν καλύτερο από το δικό μας. Ίσως πολλές να έχουν ποιοτικότερους παίκτες, καλύτερους αθλητές.Αλλά ως ομάδα είχαμε συνοχή, ομοψυχία, τακτική, προσήλωση στο πλάνο, καλή και έξυπνη -ανάλογα τον αντίπαλο- αμυντική λειτουργία και κυρίως παρουσιάσαμε μια ομάδα που σεβόταν τον εαυτό της και τον (όποιον) αντίπαλο. Τούτο είναι το σημαντικότερο από όλα.Ας κάνουμε μαζί την καταμέτρηση: Διαμαντίδης; Απών. Σπανούλης; Απών! Σχορτσιανίτης; Απών! Περπέρογλου; Απών! Μαυροκεφαλίδης; Απών! Τσαρτσαρής; Απών! Παπαλουκάς; Απών! Βασιλόπουλος; Απών! Εθνική Ελλάδας; Παρούσα!Παρούσα στο Βίλνιους (φάση των 12). Παρούσα στο Κάουνας (προημιτελικά). Παρούσα στο προολυμπιακό τουρνουά. Αυτό μετράει και αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα της ομάδας του Ηλία Ζούρου, που αφήνει στο τέλος μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα αφού όσο περνούν οι ώρες από τον προημιτελικό γίνετα