Ένας υπερήφανος Έλληνας στη Μπαΐα Μπλάνκα

Το ελληνικό ποδόσφαιρο με κάνει να μην είμαι και τόσο υπερήφανος για την χώρα μου, τα παλικάρια του Μάκη Δημητριάδη όμως με… ανάγκασαν να χειροκροτήσω, να συγκινηθώ, να νιώσω κάτι διαφορετικό.Έχοντας ξεφύγει από τα όσα συμβαίνουν στο κακόμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, παρακολουθώ ως απεσταλμένος του ΠΣΑΤ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων που διεξάγεται στη Μπαΐα Μπλάνκα της Αργεντινής.Άφησα πίσω μου για λίγο τον φοβερό και τρομερό Σοφοκλή Πιλάβιο, τις απίστευτες νέες αποφάσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν και πάλι σκάνδαλα. Εδώ στη Νότια Αργεντινή βρήκα πραγματικούς Έλληνες, που αγαπούν την χώρα τους και κάνουν τα πάντα για αυτήν ώστε να την διαφημίσουν ανά τον κόσμο. Ο λόγος αρχικά για την ομάδα αλλά και για τους Έλληνες που ζουν μόνιμα στη Μπαΐα Μπλάνκα.Ακούγοντας τον εθνικό ύμνο live και βλέποντας τα νεαρά αυτά παιδιά να τον τραγουδούν, έκανα μία ευχή. Να μην μεγαλώσουν και αυτή η χώρα τους γυρίσει την πλάτη. Δεν είναι λίγο να βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου και να ακούς τον εθνικό ύμνο. Δεν είναι λίγο να νικάς για πρώτη φορά το «θηρίο» που λέγεται Ρωσία. Δεν είναι λίγο να φωνάζουν «Ελλάς Ελλάς» οι 15 περίπου Έλληνες φίλαθλοι που ζουν στη Μπαΐα Μπλάνκα.Όλα αυτά με κάνουν να νιώθω υπερήφανος. Για αυτούς τους Έλληνες, ναι, είμαι υπερήφανους. Για αυτούς που εντός Ελλάδας κάνουν ό,τι θέλουν, αποφασίζουν όπως θέλουν, καταστρέφουν ομάδες και «καθαρίζουν» για άλλες ομάδες, δεν είμαι υπερήφανος. Για αυτούς ντρέπομαι και λυπάμαι.Το μαγευτικό ταξίδι μόλις ξεκίνησε από τα τρομερά μωρά της Εθνικής Παίδων στη Μπαΐα Μπλάνκα και ας ελπίσουμε να συνεχιστεί ανάλογα…