Δεν μας τα λένε καλά στον Ολυμπιακό!

Προσωπικά πιστεύω ότι το χθεσινό ντέρμπι του ΟΑΚΑ ήταν από τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων… Αν εξαιρέσει κανείς τα δύο - εκπληκτικής ομορφιάς και μεγάλης δυσκολίας - γκολ από Μιραλάς και Λεονάρντο, το ματς της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό δεν είχε τίποτα!

Ή μάλλον, είχε… Μία ομάδα, η οποία έπαιζε με έντεκα «καμικάζι»

θέλοντας ν’ αποδείξει πρώτα απ’ όλα στον εαυτό της (και τους οπαδούς της) ότι έχει ακόμα κάτι από την δυναμική του παρελθόντος κι άλλη μία, η οποία έπαιζε με… τουπέ χιλίων καρδιναλίων και νοοτροπία «είμαστε καλύτεροι, ό,τι κι αν συμβεί απόψε στο τέλος εμείς θα πάρουμε το πρωτάθλημα».

Η ΑΕΚ των τόσων προβλημάτων, του ρόστερ που δεν της επιτρέπει να κάνει πολλά όνειρα και με τον φίλαθλο κόσμο της να παραμένει «παγωμένος» (ούτε το κάτω διάζωμα του ΟΑΚΑ δεν γέμισε χθες βράδυ), έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε απέναντι στην ποιοτικότερη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Παίκτες «ψυχωμένοι», με το… μαχαίρι στο στόμα, οι οποίοι ήταν αποφασισμένοι να δώσουν το 100% των δυνατοτήτων τους! Μα, μόνο έτσι μπορούσε η ΑΕΚ να πάρει κάτι από το συγκεκριμένο ματς…

Ενδεικτική του φόβου, αλλά και της ουσιαστικής αναγνώρισης της σαφέστατης ανωτερότητας του Ολυμπιακού από το σύνολο των φίλων της Ένωσης, ήταν η ατμόσφαιρα που ακολούθησε μετά το γκολ του Μιραλάς… Το ΟΑΚΑ «πάγωσε» και οι περισσότεροι είδαν να περνάει μπροστά από τα μάτια τους η περσινή συντριβή στο Φάληρο… Διότι δεν είναι ότι δέχτηκε η ομάδα τους ένα γκολ από μία στημένη φάση ή από ένα ατομικό λάθος… Το γκολ του Βέλγου ήταν απ’ αυτά που δέχεσαι από ομάδες, τις οποίες συνήθως δεν μπορείς να τις κοιτάξεις στα μάτια! Είναι γκολ, απ’ αυτά που σου «κόβουν τα πόδια», καθώς ξέρεις ότι είναι τέτοια η ποιότητα του αντιπάλου σου, που ότι κι αν κάνεις, δεν μπορείς ν’ αποφύγεις το μοιραίο!

Το γκολ του Λεονάρντο (επίσης πολύ όμορφο) ήταν αυτό που έδωσε… φιλί ζωής στην ΑΕΚ του Κωστένογλου. Αν δεν έμπαινε στο λεπτό που μπήκε και οι δύο ομάδες πήγαιναν στ’ αποδυτήρια για την ανάπαυλα του ημιχρόνου με το σκορ στο 0-1, θεωρώ ότι πολύ δύσκολα οι γηπεδούχοι θα κατάφερναν να «γυρίσουν» το ματς…

Διότι ο Βαλβέρδε θα «έδενε» την ομάδα στην άμυνα, ο Κωστένογλου θ’ αγχωνόταν, ενώ το ίδιο θα συνέβαινε και με τους παίκτες της ΑΕΚ, οι περισσότεροι εκ των οποίων, άλλωστε, δεν διαθέτουν ότι σπουδαία εμπειρία, ούτε τεράστια προσωπικότητα, ώστε να μην επηρεάζονται από τέτοιες καταστάσεις… Ήρθε, όμως, το γκολ του Βραζιλιάνου και άλλαξε ο ρους του παιχνιδιού με την γνωστή πλέον κατάληξη…

Στην αντίπερα όχθη, ο Ολυμπιακός κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο με το σκεπτικό ότι θα παίξουμε όσο χρειάζεται, ώστε αν δεν κερδίσουμε, τουλάχιστον να μην χάσουμε… Ήταν φανερό στον τρόπο παιχνιδιού των «ερυθρόλευκων» το ότι στο μυαλό τους υπήρχε η σκέψη: «έλα μωρέ τώρα, ποια ΑΕΚ, το σημαντικό ματς για μας είναι αυτό της Τετάρτης με τη Ντόρτμουντ! Το πρωτάθλημα έχουμε ακόμα δρόμο για να το “καθαρίσουμε”…»

Οι ποδοσφαιριστές είναι λογικό να σκέφτονται κάποιες φορές με αυτόν τον τρόπο… Είναι λογικό να μην βά