Δεκαπέντε χρόνια μετά

Ο διαχωρισμός όσον αφορά τη μνήμη είναι σχετικά απλός. Υπάρχουν αυτά που θυμάσαι κι αυτά που δεν θυμάσαι, απλούστατο. Όσο μεγαλώνεις, όμως, αυτά που δεν θυμάσαι αρχίζουν να χωρίζονται κι αυτά σε υποκατηγορίες. Υπάρχουν αυτά που έχεις διαγράψει, που δεν υπάρχουν πουθενά στον σκληρό σου δίσκο, και αυτά που έχουν τον χώρο τους, υπάρχουν, αλλά για χρόνια έχεις χάσει τον σύνδεσμο μ’αυτά. Θαμμένα σε ένα από τα αμέτρητα κουτάκια της μνήμης, περιμένουν ένα εξωτερικό ερέθισμα να τα βγάλει ξαφνικά στο φως.

Ένας

φίλος σου σου μιλάει για ένα βράδυ πριν δέκα χρόνια και στην αρχή τον κοιτάς σαν να είναι εξωγήινος και τους λες “δεν έχει γίνει ποτέ αυτό, δεν το θυμάμαι, τά’χεις μπερδέψει”. Ξαφνικά, αρκεί μια έξτρα λεπτομέρεια στην διήγηση του, για να σου χαρίσει αυτό το χαμένο βλέμμα στα μάτια και το ανοιχτό στόμα. “Ναι, ρε συ, όντως, τώρα μού’ρθαν όλα, κι αυτό, κι εκείνο”.

Και είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα να θυμάσαι τόσα πολλά πράγματα για κάτι που μέχρι και μερικά δευτερόλεπτα πριν αρνιόσουν πεισματικά την ίδια του την ύπαρξη κι είχες χρόνια ολόκληρα να το σκεφτείς, να το συζητήσεις, να το θυμηθείς.

Κι ήρθε αυτό το βράδυ, πριν από ένα μήνα. Ο ΠΑΟΚ ταξίδεψε στο Λονδίνο χωρίς να έχει καν την αναγκαιότητα για αποτέλεσμα και γύρισε με μια νίκη που άγγιξε τα όρια του έπους και έχει ήδη ξεχωριστή θέση στο προσωπικό πάνθεον των πολύ μεγάλων συγκινήσεων και βραδιών που μας έχει χαρίσει ο αθλητισμός.

Ήδη το βράδυ αυτό έχει αποκτήσει το σήμα κατατεθέν του, την εικόνα που θα το συμβολίζει αιώνια. Δεν είναι ο Κοντρέρας, ο Γκαρσία, ο Γεωργιάδης, ο Σαλπιγγίδης, ο Αθανασιάδης, οι ήρωες εκείνης της βραδιάς. Αυτοί είναι που, μαζί με όλους τους άλλους, το έκαναν δυνατό. Αυτός που το προσωποποίησε ήταν ο τρελαμένος οπαδός. Ξέρετε ποιος είναι, τον έχετε δει.

Αυτός που τον “φώτισε” η κάμερα στα πρώτα δευτερόλεπτα μετά το γκολ του Κλάους και ο τηλεσκηνοθέτης μας έκανε τη χάρη να διαλέξει αυτόν ανάμεσα στα δεκάδες πλάνα που είχε μπροστά του και να μας τον δείξει, έστω για λίγο. Κάποιος τον τράβηξε μ’ένα κινητό, η φωτογραφία του από το τηλεοπτικό πλάνο ανέβηκε στο Ίντερνετ. Από εκεί έφτασε σε χιλιάδες λογαριασμούς σε Facebook και Twitter, στάλθηκε σε κινητά, έγινε desktop photo σε iPhones, επιλέχθηκε από δεκάδες δημοσιογράφους ως συνοδευτική φωτό στα κείμενά τους για την μεγάλη νίκη του ΠΑΟΚ.

Μετά τον αγώνα, πέρασα ολόκληρες μέρες να προσπαθώ να θυμηθώ. Τι μου θυμίζει αυτός ο τύπος, αυτή η φωτογραφία, αυτό το στιγμιότυπο. Δεν είναι πως μοιάζει με κάποιον γνωστό μου, ούτε μου θυμίζει άλλον οπαδό από παρόμοια περίπτωση πανηγυρισμού. Κάτι άλλο είναι, κάτι πολύ παλιό και προσωπικό, αλλά έτσι είναι ακόμα πιο δύσκολο να το θυμηθώ, αφού δεν μπορώ να ρωτήσω κανέναν, δεν μπορεί άλλος να ξέρει τι μου φέρνει στο μυαλό.

Ευτυχώς, το συναίσθημα που μου ξύπνησε αυτός ο τύπος ήταν πολύ ισχυρό και βρήκε μόνο του τον δρόμο προς το θαμμένο κουτάκι μέσα στη μνήμη: “Ο Κοντοδήμος, το βιβλίο, η τελευταία παράγραφος, αυτό είναι, αυτό, ναι”. Ο Κώστας Κοντοδ