Από το «πέταλο» Αιμα-λιακού στον Παράδεισο…

Η βαριά σιδερένια πόρτα, τα φύλλα της οποίας είχαν πεταχτεί με ορμή δευτερόλεπτα πριν, ήταν πια ερμητικά κλειστή, ανήμπορη ωστόσο  να εγκλωβίσει πίσω της τον πόνο…Η χαροκαμένη μάνα βρισκόταν πια στην άλλη άκρη του διαδρόμου και για τα επόμενα λεπτά, οι λυγμοί της έσπαγαν τη σιωπή που είχε απλωθεί στο χώρο του νοσοκομείου, μετά την οχλαγωγία που κυρίευσε στα πρώτα λεπτά… Τα τραγικά νέα διαδόθηκαν γρήγορα…Όλοι είχαν παγώσει από τις φρενιασμένες κραυγές του τραγικού πατέρα οι οποίες αδυνατούσαν να τιθασεύσουν την οργή και τη θλίψη που κατέκλυζε την ψυχή του… Τα κατάμαυρα γυαλιά ηλίου έκρυβαν καλά τα πρησμένα από το κλάμα μάτια του…Η Έβελιν, ο Γιάννης, η Κατερίνα, ο Χρήστος, ο Κώστας, η Στεφάνια και ο Αποστόλης δεν θα ξαναπάνε στο σχολείο…Λίγες ώρες μετά, έξι νεκροφόρες και το ασθενοφόρο θα ήταν εκεί για να μεταφέρουν τα άψυχα κορμιά εφτά αθώων παιδιών μέσα σε λευκά φέρετρα στο νεκροταφείο της Λάρισας και οι καρδιές λύγιζαν για μία ακόμα φορά…Ότι και να ειπωθεί, όποιο χέρι και να χτυπήσει συγκαταβατικά την πλάτη, όσο παρηγορητικά λόγια και να βρεθούν, δεν γίνεται να απαλύνουν τον πόνο. Τίποτα δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την αξία της ανθρώπινης ζωής και τίποτα δεν μπορεί να την αντισταθμίσει, πόσω μάλλον όταν αυτή κλέβεται ανερυθρίαστα από μικρά παιδιά…Ο Σεφέρης είχε γράψει κάποτε πως: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», μόνο που τη Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου του 2004 δεν χρειαζόταν να απομακρυνθεί κανείς από τα Καμένα Βούρλα. Στο συγκεκριμένο ύψος της εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας, στο «πέταλο» του Μαλιακού, λίγο πριν τις 10:00, η άσφαλτος θα ποτιζόταν με το αίμα εφτά αθώων παιδιών και αντί για την Αθήνα όπου επρόκειτο να παρακολουθήσουν τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, θα ξεγέλαγαν το προγραμματισμένο δρομολόγιο, ταξιδεύοντας προς τα ουράνια και την αιωνιότητα…Ο ουρανός της Φαρκαδόνας Τρικάλων όπου φιλοξενούσε το γενικό Λύκειο των επτά μαθητών, θα σκοτείνιαζε απότομα στο επίπονο αφούγκρασμα της τραγικής είδησης και ολόκληρη η Ελλάδα θα βυθιζόταν στο πένθος.Την επομένη, η Φαρκαδόνα, το Ζάρκο, το Γριζάνο και το Διάσελλο θα έλεγαν το τελευταίο αντίο στα βλαστάρια τους και ένα αναπάντητο «γιατί» θα πλανιόταν στην παγερή ατμόσφαιρα, ωστόσο καμία εξήγησε δεν επαρκούσε για να απαλύνει τον πόνο.Τις ημέρες που ακολούθησαν στο σχολικό συγκρότημα, μπορούσες να αντικρίσεις μόνο κοπέλες ντυμένες στα μαύρα και δακρυσμένα μάτια… Η θλίψη, η απόγνωση, οι εφιάλτες και οι ακούσιες αναμνήσεις, παραμερίζοντας τα όνειρα, στοίχειωσαν τον ψυχισμό των συμμαθητών τους που δεν μπορούσαν να συνηθίσουν στην τραγική απώλεια.Το μυαλό και οι σκέψεις είχαν κολλήσει στο καταραμένο 176ο χλμ της εθνικής οδού, λίγο έξω από το Ασπρονέρι, εκεί όπου τα όρια της ταχύτητας και της κρατικής αναβλητικότητας κατάφεραν να γιγαντώσουν τα όρια της ίδιας της τραγωδίας. Τη στιγμή που η νταλίκα η οποία μετέφερε σε κοντέινερ τζάμια, πέρναγε στο αντίθετο ρεύμα για να συγκρουστεί πλαγιομετωπικά με το λεωφορείο και τα δυο οχήματα να ανατραπούν.Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και μαρτυρίες των παιδιώ