Άλλο μια επικοινωνιακή μάχη, άλλο ο πόλεμος…

Η βδομάδα που τελειώνει είχε, μετά από πολύ καιρό, να δείξει και μια «επικοινωνιακή» κόντρα μεταξύ «αιωνίων» για την οποία, φυσικά, ο καθένας διαμόρφωσε μια άποψη βολική για τη δική του οπτική γωνία. Άλλοι μίλησαν για «πράσινη» νίκη, άλλοι για «κόκκινη», άλλοι στάθηκαν τους «κύκλους», άλλοι στα τετράγωνα κι άλλοι στα… τετράγωνα των αστέρων –με τη Μαρία Αλιφέρη: «Σας αγαπώ όλους»!

Γνώμη μου, γενικά, είναι ότι τέτοιου «κόντρες» δεν είναι ούτε απαραίτητο να υπάρχουν σώνει και ντε, ούτε όμως να μην υπάρχουν καθόλου –στο όνομα ενός κάποιου ιπποτισμού ή «ανωτερότητας» κάποιου είδους. Δεκάδες

φορές έχουμε πει, άλλωστε, ότι η επικοινωνία δεν υποκαθιστά ποτέ την πράξη, αλλά ότι παίζει το ρόλο της, τον παίζει, 100%.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν και, παρακολουθώντας ειλικρινά χωρίς κάποια ιδιαίτερη προκατάληψη το θέμα αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι το εξής: ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε μιλώντας για έναν διαιτητή που ξεκάθαρα τον αδίκησε πέρυσι. Στην ανακοίνωσή του είχε το τακτ και να μην αναφερθεί καν στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Και αυτό που υπογράμμισε ήταν το αυτονόητο. Ότι δηλαδή είναι κομματάκι προκλητικό να επιστρέφει στους πίνακες ένας διαιτητής που έχει απομακρυνθεί για τέτοιο λόγο.

Η απάντηση απ’ την άλλη, ήταν βγαλμένη από τις… παλιές καλές εποχές: όχι απλά δεν άφησε τίποτε να πέσει κάτω, αλλά άνοιξε και δυό τρία… δέκα θέματα ακόμη. Φυσικά, τα θέματα που άνοιξε δεν θα μπορούσαν να μείνουν αναπάντητα. Αλλά, φυσικά δεν θα μπορούσαν και να απαντηθούν με επίσημη ανακοίνωση. Οπότε απαντήθηκαν μέσω κύκλων. Και ούτω καθεξής.

Όμως, άσχετα με το περιεχόμενο των όσων έχουν διαμειφθεί, ισχύει και κάτι γενικό: δεν είναι πάντα δείγμα δύναμης να απαντάς με… οβίδα σε βληματάκι αεροβόλου. Καμιά φορά δείχνει το αντίθετο: αδυναμία. Αδυναμία να απαντήσεις επί της ουσίας –ή να μείνεις σιωπηλός- άρα και ανάγκη να ανοίξεις… δέκα θέματα προκειμένου να μην πάρεις θέση στο ένα και ουσιαστικό (παρότι έχεις άνετα και το περιθώριο να μην το κάνεις).

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, σημαίνει δύο πράγματα: 1. Ότι ο Ολυμπιακός έδειξε να «μυγιάζεται» για κάποιον λόγο. Και 2. Ότι πραγματικά δεν αισθάνεται πολύ άνετα με την ομάδα του και τις δυνατότητές της. Το 1, το αφήνω στην άκρη. Το 2, όμως, είναι ενδιαφέρον. Διότι, πέρα από την κριτική των εφημερίδων, συνιστά για μένα την πρώτη έμμεση παραδοχή από πλευράς «αιωνίου» ότι τα χρήματα του καλοκαιριού δεν αισθάνεται καθόλου σίγουρος ότι αρκούν για να συστήσουν μια ομάδα που μπορεί να φτάσει στον τίτλο απλώς παίζοντας μπάλα.

Και το λέω αυτό για έναν απλό λόγο: στη μακρά παράδοση τέτοιου είδους «μπουρλότου» σε καταστάσεις από πλευράς Ολυμπιακού, ως μέθοδος, αυτό επιλέχθηκε κυρίως όταν φαινόταν ότι στο αγωνιστικό κομμάτι υπήρχε υστέρηση. Είτε για να διαφοροποιηθούν «αλλιώς» τα πράγματα είτε για να εξασφαλιστεί εκ των προτέρων «άλλοθι» για τη διαφαινόμενη αποτυχία.

Τώρα, όμως, με μόλις το εν τρίτον του πρωταθλήματος να έχει διεξαχθεί, είναι πολύ νωρίς για να ανέβουν τόσο πολύ οι τόνοι σε όλα τα επίπεδα –κα