Βούλα Παπαχρήστου: Ρατσίστρια ή απλώς ανόητη;

Πόσο αθώα είναι τα ρατσιστικά "αστειάκια" άραγε;

Πρέπει να ζει κανείς κάτω από ένα βράχο για να μην έχει πάρει είδηση τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει στο διαδίκτυο με το σχόλιο της ελληνίδας πρωταθλήτριας και τα αφρικανικά κουνούπια.
Φυσικά για άλλη μια φορά δεν πρόκειται κανείς να βγάλει άκρη. Τα μισά μηνύματα την βρίζουν, τα υπόλοιπα βρίζουν εκείνους που την βρίζουν. Κάποιοι θεώρησαν υπερβολική τον αποκλεισμό της πρωταθλήτρια, ενώ κάποιοι άλλοι ως δίκαιη τιμωρία ενός ανθρώπου που δεν αγωνίζεται μόνο ατομικά, αλλά και στο όνομα της Ελλάδας

την οποία προσβάλλει μαζί με τα Ολυμπιακό ιδεώδες. (Τώρα το ότι το Ολυμπιακό ιδεώδες έχει μετατρέπει σε μια πολυεθνική, με χορηγούς, φάρμακα, τηλεθεάσεις και show, είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία).

Ήταν ένα ανόητο αστείο το tweet της Βούλας ή είναι ένα ρατσιστικό σχόλιο. Την απάντηση την δίνει η ίδια από τη σελίδα της. Μια ματιά να ρίξει κανείς, θα δει ότι το αστειάκι της τελικά, είναι στάση ζωής. Και ειδικά όταν το αστειάκι δεν λέγεται στους καναπέδες του σπιτιού μας-ανάμεσα σε ανέκδοτα με πόντιους ή ξανθές- αλλά το κάνουμε ανάρτηση, ώστε για να γελάσουν και άλλοι, τότε προφανώς μια συγνώμη δεν φτάνει.

Μερικοί φίλοι μου υποστηρίζουν ότι είναι εξίσου φασιστικό το γεγονός να διώχνεις κάποιον λόγω των πεποιθήσεων του, εγώ πάλι όταν μου ζητάει κάποιος συγνώμη, υποκύπτω και δίνω πάντα δεύτερη ευκαιρία. Εσείς μπορείτε να πιστεύετε κάτι άλλο. Το ποιος έχει δίκαιο, είναι θέμα προσωπικών επίλογων.
Ο ρατσισμός όμως καλλιεργείται μέσα μας, σαν φυτό που ποτίζεται από τα παιδικά μας χρόνια. Από το "φάε το φαγητό σου θα σε πάρει ο μαύρος" ή και ο γύφτος σε μερικές περιπτώσεις, μέχρι το κλασσικό "δύο πράγματα δεν θέλω να γίνει ο γιός μου, Π@@στης και εγκληματίας". Πίσω από αστειάκια και διηγήσεις κρύβεται ο φόβος η ξενοφοβία, η υπεροψία και η προκατάληψη.

Πίσω από τα κλισέ για την ελληνική ψυχή και την καθαρότητα της εθνικής και φυλετικής ταυτότητας, κρύβονται ψήγματα νεοφασισμού, όταν τουλάχιστον προβάλλονται σαν χαρακτηριστικά ανωτερότητας. Άραγε ποιος θυμάται την δήλωση της Φανής Χαλκιά όταν μετά το χρυσό στην Αθήνα δήλωνε: «Οι Έλληνες είμαστε γεννημένοι πρώτοι. Τα υπόλοιπα είναι για τους δεύτερους. Εμείς είμαστε για την κορυφή. Το έχουμε στα κύτταρά μας». Η περήφανη Ελληνίδα, ξέχασε πώς στους Αρχαίους Έλληνες, για τέτοιου είδους αλαζονική συμπεριφορά υπήρχε η ύβρις. Τέσσερα χρονιά αργότερα, στο Πεκίνο, το μόνο που βρέθηκε στο αίμα της Φανής ήταν το αναβολικό Μεθυλτριενολόνη.

Στη δημοσιογραφία λέμε ότι κανένα θαύμα δεν διαρκεί πάνω από 3 μέρες. Έτσι το θέμα του ρατσιστικού αστείου της Βούλας θα ξεχαστεί και αυτό, όπως τόσα άλλα. Όπως ξεχάσαμε τον Παναγιώτη Ψωμιάδη που έκαιγε βιβλία στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, όπως ξεχάσαμε τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο που έλεγε από άμβωνας πώς "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" (το ίδιο σύνθημα την ίδια εποχή υπήρχε σε φέιγ βολάν της Χρυσής Αυγής που είχαν γεμίσει την Αθήνα). Όπως ξεχάσαμε μεγάλη απογευματινή εφημερίδα που έγραφ