Το σπίτι των ονείρων μας, χωρίς τους φίλους μας, δεν αξίζει μία!

Ο τόπος μας, είναι πάντα το καταφύγιό μας. Η δύναμή μας. Η γαλήνη μας.

Ο τόπος μας, είναι εκείνος που μας ξέρει και που τον ξέρουμε καλά!

Είναι εκείνα τα χρόνια που δεν θα ξανάρθουν ούτε για εμάς και δυστυχώς ούτε για τα παιδιά μας.

Τότε, που γυρίζαμε ξυπόλητοι στη γειτονιά, που παίζαμε στην αλάνα με τις ώρες, τότε που νιώθαμε την ελευθερία χωρίς να υπάρχει φόβος.

Εκείνα τα καλοκαίρια που απολάμβανες την κάθε στιγμή και δεν άφηνες μέρα που να μην παίξεις, να μην γελάσεις, να μην εξαντληθείς, να μην εξερευνήσεις.

Στον τόπο που μεγαλώσαμε πάντα θα υπάρχει αγάπη. Και

όσο μεγαλώνουμε, θα λησμονούμε τη στιγμή που θα γυρίσουμε πίσω!

Την Καλαμάτα, την αγαπώ. Την αγαπώ, γιατί μαζί με την παιδικότητά μου, κρατάει και την αισιοδοξία μου, τα όνειρά μου και ίσως και το μέλλον μου. Το μακρινό μου μέλλον!

Το σπίτι των ονείρων μου, θα ήταν κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι , σε συγκεκριμένο μέρος, με συγκεκριμένους όμως ανθρώπους.

Με ανθρώπους που αγαπώ, με ανθρώπους που αξίζει να μοιράζεσαι στιγμές, με ανθρώπους που σε κάνουν να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι ( το καλό ) και ότι στραβό και να συμβαίνει θα είναι εκεί για να σε κάνουν αν αισθανθείς καλύτερα.

Γιατί τίποτα δεν έχει αξία αν δεν μπορείς να το μοιραστείς.

Τίποτα δεν έχει αξία αν δεν έχεις φίλους!