Συνέντευξη με έναν φορέα του AIDS

Πώς είναι να ζει κάποιος 20 χρόνια με την ασθένεια

Υπάρχουν επέτειοι, ημερομηνίες και παγκόσμιες ημέρες αφιερωμένες κάπου, για τις οποίες δεν αγωνιάς αν θα φτάσουν, γιατί είναι πάντα εκεί και δεν τις ξεχνάς ποτέ. Η 1η Δεκεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του Aids. Μια ασθένεια που δεν την ξεχνάμε ποτέ, την κουβαλάμε μέσα μας καθημερινά και την θυμόμαστε στις πιο όμορφες στιγμές μας, εκείνες που μοιραζόμαστε με τον άνθρωπό μας. Πέρασαν ήδη 31 χρόνια από την πρώτη φορά που παρατήρησαν κλινικά τον ιό και ήδη έχει μεγαλώσει

μια ολόκληρη γενιά κάτω από την σκιά της ασθένειας, μια ασθένειας που πρέπει να μας φοβίζει άλλα όχι να μας τρομοκρατεί.

Η δική μου γενιά ενηλικιώθηκε σεξουαλικά με το φόβο του ιό και με την ανάγκη του προφυλακτικού. Κάποιοι από εμάς τη γλυτώσαμε, κάποιοι δεν ήταν τόσο τυχεροί, αλλά ήταν γενναίοι, αποφασισμένοι και σήμερα μπορούν και μιλάνε για το Aids και για τη ζωή μετά από το Aids.

Για λόγους που κατανοώ απόλυτα, ο άνθρωπος που μου μιλάει είναι φίλος μου, είναι οροθετικός και θα προτιμούσε να παραμείνει ανώνυμος, όχι από φόβο μην τον αναγνωρίσουν, αλλά από αξιοπρέπεια.

Πότε έμαθες ότι είσαι φορέας;
Το 1992, πριν από είκοσι χρόνια.

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή σου που έκανες εξέταση για HIV;
Ναι.

Τι σκέφτηκες μόλις σου είπε ο γιατρός τι έχεις; Γιατί εγώ, θα πεθάνω, θα αυτοκτονήσω ή κάτι άλλο;
Να αυτοκτονήσω δεν σκέφτηκα ποτέ. Το "Γιατί εγώ;" ήταν η πρώτη μου αντίδραση και το ότι θα πεθάνω σε λίγο καιρό ήταν η βασική μου ανησυχία. Mια από τις ερωτήσεις που έκανα στον γιατρό μου στις πρώτες συναντήσεις που είχα μαζί του ήταν το "πόσο καιρό ζωής είχα,"

Και εκείνος τι σου έλεγε;
Μου έλεγε "έχεις 5 χρόνια ζωής" τότε βέβαια δεν υπήρχαν τα αντιρετροϊκά φάρμακα, το κοκτέιλ όπως ήταν γνωστό, οπότε αν τυχόν από φορέας γινόσουν ασθενής του Aids ήσουν πολύ ευάλωτος. Με μια πνευμονία μπορούσες να πεθάνεις.

Το είχε πάρει απόφαση ότι θα πεθάνει ή ήλπιζες σε ένα θαύμα;
Γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και συνήθως έλεγα "κάτι θα γίνει", υπήρχαν όμως και πολλές στιγμές που έλεγα μέσα μου "είναι απλά μαθηματικά τα πράγματα, μετρημένα κουκιά, μην ελπίζεις σε κανένα θαύμα"

Και πότε άλλαξε όλο αυτό;
Το 1995 με 96 όταν πρωτοβγήκαν τα φάρμακα, άρχισα και εγώ να τα παίρνω και από τότε σταθεροποιήθηκε το ανοσοποιητικό μου σύστημα. Σήμερα βέβαια αν κάποιος φορέας ρωτήσει τους γιατρούς "πόσο θα ζήσω" θα σου απαντήσουν ότι είναι σαν έχεις διαβήτη, ας πούμε. Θα το έχεις μια ζωή και αν προσέξεις δεν απειλείται η ζωή σου. Έχουν αλλάξει πολύ τα δεδομένα και ελπίζω να αλλάξουν και άλλο.

Πότε και πώς το είπες στους συγγενείς σου ή στους δικούς σου ανθρώπους;
Στην οικογένεια μου το είπα αμέσως, το ίδιο καιρό. Σε φίλους, πολύ πιο επιλεκτικά και εφόσον υπήρχε λόγος. Σ' αυτούς ανοίχτηκα δυο-τρία χρόνια αργότερα, αλλά σε πολύ λίγους σε αριθμό. Υπάρχουν και σήμερα πολύ κοντινοί μου φίλοι που δεν το γνωρίζουν ακόμη.

Πώς αντέδρα