«Στην Ελλάδα κανείς δε διάβασε life style περιοδικά»

Αγαπώ τις βόλτες που με πάνε τα τραγούδια του, τις εικόνες που μου φτιάχνει, τις μελωδίες του τις τρυφερές ή τις παράφορες, τις θεατρικές του μουσικές, την παντοκρατορία στην σκηνή, την επικοινωνία του και πάνω απ' όλα την αίρεση, τον απρόβλεπτο τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Αγαπώ τον Σταμάτη Κραουνάκη. Τον αγαπά σαν καλλιτέχνη, σαν συνομιλητή, σαν άνθρωπο που είναι χαρά να μοιράζομαι στιγμές μαζί του. Και φυσικά τον θαυμάζω! Πώς να αγαπάς χωρίς να θαυμάζεις; Γίνεται; Νομίζω όχι!

Τον είδα λοιπόν και κύλησα στο Πρωινό Μου στο Μέγκα και αναγνωρίζω με πόση γνώση για την σπουδαιότητα του

και με πόσο σεβασμό του φέρθηκε ο Λιάγκας –με συντριβή το παραδέχομαι διότι δεν είναι και το καλύτερο μου ο συγκεκριμένος στην τηλεόραση!

«Στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό, κανείς δε ψήφισε ΠΑΣΟΚ και δεν διάβασε life style έντυπα, αλλά όλοι έβλεπαν Θόδωρο Αγγελόπουλο». Για άλλη μια φορα βρηκε λεξεις στον παρολογισμο και υποτιτλους στην υποκρισια! Ζούμε μέρες, ακριβώς που όλοι παραβγαίνουν στο ποιος έχει περάσει πιο δύσκολα, ποιος ζει δυσκολίες με τα οικονομικά και πως αισθάνονται όλοι την κρίση στο πετσί τους, ή πως πέρασαν βαριά η ελαφριά κατάθλιψη, με την ίδια ευκολία που στο παρελθόν όχι μονό στα life style έντυπα αλλά και στις αντίστοιχες εκπομπές –και δε μιλώ για τα gossip μεσημεριανά που πάντα έπαιζαν σε λαϊκές οκτάβες- έδειχναν τα σπίτια τους, τις ντουλάπες τους, τα εξοχικά τους, τα συρτάρια τους, τις ακριβές τους τσάντες και τα σινιέ παπούτσια, τα από διακοσμητή στολισμένα δέντρα, τα σαλόνια τους, τα πάρτι τους, τις πισίνες τους, τα αυτοκίνητα τους, η μιλούσαν για τις πλαστικές τους όταν δεν πόζαραν στα ιατρεία των πλαστικών να μας δείξουν πως κάνουν λίφτινγκ και μπότοξ! Τώρα; Όλοι μα όλοι δεν έχουν σχέση με τον... φόνο, ούτε ως μάρτυρες των κραυγών του θύματος.

Όσο για το ΠΑΣΟΚ; Μη το χοντρύνω τώρα το θεματική! Από το 81 και μετά όλα αυτά τα σαρωτικά ποσοστά ποιος τα δίνε στο Κίνημα; Ο λαός του Λουξεμβούργου ή οι διανοούμενοι του Σαν Μαρίνο;

Και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος; Όσοι τον παρακολουθούσαμε με λατρεία είχαμε να δώσουμε λόγο και στους βαρείς διανοουμένους που δεν μπορούσαν να τον συναγωνιστούν ή τον θεωρούσαν κατεστημένο και στους προχωρημένους της ποπ κουλτούρας που μας είχαν τελειωμένους γιατί βλέπαμε κάτι χωρίς αμερικανικό υπότιτλο. Λες και αν αρέσει ο Τιμ Μπαρτον πρέπει να υπογράψω δήλωση κινηματογραφικών φρονημάτων πως αποτάσσομαι τον Αγγελόπουλο.

Τέλος πάντων, για να κλείσω όπως άρχισα, σε έναν τόπο που περισσεύει ο δογματισμός, οι διαχωριστικές γραμμές, το «είσαι ότι δηλώσεις», είναι πολύ μεγάλη μαγκιά να σαι ο Σταμάτης Κραουνακης, να βγαίνεις με τόλμη σε ένα gossip πρωινό, να λες σε δυο φράσεις μεγάλες αλήθειες, να μην δέχεσαι ταμπέλες αλλά να είσαι αυτό που μορφώθηκες και επέλεξες, όταν γύρω σου όλοι έχουν άποψη και ετοιμάζονται να εξαπολύσουν κυνήγι μαγισσών σε ένα Σαλεμ, που το βάφτισαν life style!