Πρεμιέρα: Άννα Φρανκ για δεύτερη χρονιά

... Πρόκειται για το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο της ανθρωπότητας μετά την Βίβλο. Η ιστορία εκείνης της όλο χαμόγελο, όνειρα, αθωότητα έφηβης εβραιοπούλας, που κρυμμένη σε ένα πατάρι περίμενε να τελειώσει η αγριότητα, η βαρβαρότητα του Β Παγκοσμίου Πολέμου και να πάψει η θηριωδία των ναζί για την φυλή της. Όταν οι σφαίρες βρήκαν το λιπόσαρκο κορμί της, σκοτώνοντας όλη της την οικογένεια εκτός από τον πατέρα της, ήταν εκείνος που φύλαξε το ημερολόγιο της και το έδωσε στην ανθρωπότητα. Μια ανθρωπότητα, που εμπνέεται πάντα από την αλήθεια εκείνου του μικρού, τόσο κανονικού και τόσο θυσιασμένου στην φανατική κτηνωδία κοριτσιού. Από την νεότητα του. Την εμπιστοσύνη του πως το καλό θα νικήσει, ακόμη κι αν αργεί πολύ ο θρίαμβος του. Η Άννα Φρανκ έχει γίνει παράσταση σε θεατρική απόδοση της Βάσιας Παναγοπούλου και έχει απόψε για δεύτερη χρονιά πρεμιέρα στο θέατρο Ανεσις – σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς. Φέτος, Άννα Φρανκ γίνεται η Αγγελική Δαλιάνη. Έχοντας δει πέρσι την παράσταση θα σταθώ στην αισθητική ματιά της και όχι στις ερμηνείες, μιας και η διανομή έχει αλλάξει. Ο τρυφερός λόγος εναρμονίζεται με τα αφαιρετικά, κλειστοφοβικά σκηνικά και η μουσική επένδυση είναι απλά υπεροχή. Και που είστε; Αλήθεια! Το καλό θα νικήσει στο τέλος!  Ποια έφηβη αλήθεια δε βούρκωσε πάνω από αυτό το κείμενο διαβάζοντας το. Ποιοι άνθρωποι δεν ένιωσαν να υγραίνεται η ψυχή τους, μπροστά στο ντουκουμέντο μιας συλλογικής μνήμης που έγινε μάρτυρας μιας από τις πιο απάνθρωπες στιγμές της ιστορίας του είδους μας! Το κίτρινο αστέρι ραμμένο σε φθαρμένα παλτό. Το σχήμα της μύτης. Το χρώμα των μαλλιών. Οι καπνοί απ τα κρεματόρια. Τα ασπρόμαυρα πλάνα απ τα σώματα στα κενοτάφια. Μπορεί ο Μαρξ να έλεγε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα, αλλά ο άνθρωπος έχει το καλό και το σκοτάδι μέσα του. Εξαρτάται τι θα βγάλει στην επιφάνεια, από το αν θα συναντήσει στη ζωή αγγέλους οι δαίμονες. Η Άννα Φρανκ ακόμα και νεκρή, είναι φως. Οδηγεί λέω, στο καλό, πρώτα μέσα μας...