Όταν η ανθρωπιά δε γνωρίζει κρίσεις: ο Πάτερ Αντώνιος μας μιλά για την "Κιβωτό του Κόσμου"

Αν δεν πιστεύετε στα θαύματα και θεωρείτε πως η συμπόνια υπάρχει μόνο ως λήμμα στα λεξικά, η παρακάτω συνέντευξη μάλλον θα σας κάνει να αναθεωρήσετε.

Πριν από 14 περίπου χρόνια, ένας 26χρονος τότε ιερέας, βλέποντας τις συνθήκες παραμέλησης και εγκατάλειψης που επικρατούσαν στην ενορία του, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να βοηθήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που υπέφεραν και προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία που αδιαφορούσε για τη ζωή τους. Με μοναδικά του όπλα την αγάπη για τα παιδιά και την επιθυμία για τη δημιουργία ενός διαφορετικού "σπιτιού"  που θα εδινε

σε αυτά τα παιδιά και στις οικογένειές τους τα κατάλληλα εφόδια για να πατήσουν γερά στα πόδια τους, ο Πάτερ Αντώνιος Παπανικολάου κατάφερε να χτίσει την "Κιβωτό Του Κόσμου", τόσο υλικά όσο και πνευματικά, ένα καταφύγιο που μέχρι σήμερα έχει βοηθήσει εκατοντάδες παιδιά και συνεχίζει το δύσκολο έργο του παρά τα όποια προβλήματα συναντά στον δρόμο. Εμείς μιλήσαμε με τον Πατέρα Αντώνιο και, μετά από μόλις 16 λεπτά κουβέντας, συνειδητοποιήσαμε πως η ανθρωπιά, η συμπόνια και η ανιδιοτέλεια δεν μπορούν να ηττηθούν από καμία οικονομική κρίση. Φτάνει να υπάρχει θέληση και αγάπη γι' αυτό που κάνεις.

Πότε και πως αποφασίσατε να ξεκινήσετε την Κιβωτό;

Η Κιβωτός ξεκίνησε περίπου πριν 14 χρόνια, όταν διορίστηκα ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Πρώτο μου μέλημα ήταν να προσπαθήσω να καταλάβω την περιοχή και να ανοιχτώ προς τα έξω. Το μεγάλο σοκ στην αρχή ήταν τα παιδιά που βρίσκονταν στην πλατεία ως αργά τα μεσάνυχτα, όλα Ελληνόπουλα τότε και προερχόμενα από μονογονεϊκές οικογένειες. Τα παιδιά αυτά ζούσαν εγκαταλειμμένα, καθώς η οικογένειές τους ήταν κατακερματισμένες και δεν ασκούσαν κανέναν έλεγχο πάνω τους, με αποτέλεσμα να έχουν παρατήσει το σχολείο και να έχουν ξεκινήσει να ασκούν εγκληματική συμπεριφορά από πολύ μικρή ηλικία. Πρώτο μας μέλημα ήταν να ξαναβάλουμε αυτά τα παιδιά στα σχολεία και ταυτόχρονα να μεριμνήσουμε απέναντι στη νεαρή μητέρα, την άγαμη, την κακοποιημένη, που βρίσκεται σε ανάγκη και κίνδυνο και να την βοηθήσουμε να σταθεί στα πόδια της με εφόδια που θα της εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή, τόσο υλικά όσο και πνευματικά.

Ποια ήταν τα πρώτα βήματα που κάνατε; Βρήκατε ανταπόκριση από τον κόσμο;

Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να νοικιάσουμε ένα παλιό καφενείο που βρισκόταν στην περιοχή το οποίο λειτούργησε ως η πρώτη μας έδρα και γέμισε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από παιδιά και μητέρες.

Ο κόσμος αυτός δεν είχε καμία σχέση με την εκκλησία παρότι όλοι ζούσαν κοντά στον Ναό. Προσπάθησα να γνωρίσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουμε κάθε μέρα αλλά δεν πλησιάζουμε και δεν ευαισθητοποιούμαστε απέναντί τους, βάζοντάς τους έτσι στο περιθώριο. Εμείς δεν είχαμε τίποτε άλλο να τους προσφέρουμε παρά μόνο το ενδιαφέρον μας, το να νοιαστούμε για αυτούς και να ακούσουμε τα προβλήματά τους. Και αυτό το ενδιαφέρον, ξέρετε, κάνει θαύματα, άσχετα με το τι υλ