Δεν θέλει να χωρίσουμε αλλά δεν νιώθει τον ίδιο ενθουσιασμό με μένα! Τι κάνω;

Το Queen.gr απαντά στις αναγνώστριές του

Το γράμμα της αναγνώστριας

Καλησπέρα είμαι η Λένα,
Αποφάσισα να σας γράψω τη δική μου ιστορία με την ελπίδα όχι τόσο να πάρω συμβουλές, όσο το να ακούσω μια γνώμη πως μπορέι να βλέπει τα πράγματα κάποιος που δεν επηρεάζεται και είναι αντικειμενικός...
Είμαι σε μία σχέση ένα χρόνο τώρα με έναν συνομήλικό μου. Περνάμε πολλές ώρες μαζί αν και η οικονομική κατάσταση και των 2 δεν μας επιτρέπει να κάνουμε πολλά πράγματα που ίσως θα θέλαμε. Συνήθως απλώς καθόμαστε στο σπίτι βλέποντας

ταινίες ή σειρές, μόνοι ή με φίλους και πλέον πολύ σπάνια βγαίνουμε έξω. Δεν μπορώ να πω πως πρόκειται για μια ρόδινη σχέση, υπάρχουν νεύρα, εντάσεις αλλά και όμορφες στιγμές. Σε εμένα αρκεί ακόμα και να είμαστε μαζί και να μιλάμε ενώ εκείνος πριν λίγες μέρες μου ανακοίνωσε πως δεν του φτάνει αυτό. Αισθάνεται τύψεις αν αποφασίσει να μην συναντηθούμε, αν κανονίσει κάτι που δεν με περιλαμβάνει και πολλές φορές με κατηγορεί ότι ακόμα και αν με πειράζει δεν θα του το πω για να μην τον στεναχωρέσω. Η αλήθεια είναι πως από τη μεριά μου είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του και θα ήθελα να ειμαστε συνέχεια μαζί αλλά μπορώ να καταλάβω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη και να δουν τους φίλους τους και να κάνουν άλλα πράγματα, οπότε ποτέ δεν του έχω πει οτιδήποτε ούτε έχω παραπονεθεί. Η κουβέντα μας πριν λίγες μέρες ξεκίνησε με εκείνον να επιμένει να του πω πως αισθάνομαι για εκείνον, εμένα να λέω ότι είμαι ερωτευμένη και ότι και στα δύσκολα που περνάμε χαίρομαι που είμαι μαζί του και εκείνον να μου λέει ότι δεν είναι σίγουρος τι θέλει, ότι δεν θέλει να χωρίσουμε γιατί τότε θα χτυπάει το κεφάλι του, αλλά ότι δεν νιώθει τον ίδιο ενθουσιασμό. Αξίζει ίσως να πω ότι μένει με τους γονείς του και τα τελευταία χρόνια έχει επομιστεί πολλά από τα οικογενειακά βάρη με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιεσμένος. Στην πρόσφατη συζήτηση μου είπε ότι νιώθει ανασφάλεια για το αν θα μπορέσει ποτέ να φτιάξει οικογένεια ή τη ζωή του και πως νιώθει τύψεις γιατί δεν είμαι 20 χρονών για να μην τον νοιάζει πως σκέφτομαι και να με ταλαιπωρεί. Μου είπε πως η πιο εύκολη λύση θα ήταν να ρίξει το φταίξιμο σε μένα να βρει κάτι σε μένα που τον ενοχλέι αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ότι νιώθει πως απο εμένα πάιρνει τα πάντα αλλά δεν δίνει όσα θα έπρεπε. Εγώ του απάντησα ότι στη μεταξύ μας σχέση υπάρχουν και καλές και κακές μέρες. Υπάρχουν μέρες που με στεναχωρεί πολύ, που τον νιώθω απόμακρο και ας μην το παραδέχεται, αλλά και μέρες που νιώθω να τον αγαπάω όλο και περισσότερο. Η συζήτηση τελείωσε και εκείνος συμπεριφέρεται σαν να μην έγινε ποτέ.
Μετά από αυτή τη συζήτηση είμαι πολύ στεναχωρημένη και δεν ξέρω τι να κάνω. Πρέπει να δεχθώ αδιαμαρτήρητα ότι είμαι με έναν άνθρωπο που δηλώνει με τον τρόπο του πως δεν με θέλει? Αξίζουν τον κόπο όσα κάνω για εκείνον αν εκείνος νιώθει τύψεις? Δεν μπορώ να προσποιηθώ πως δεν συμβαίνει τίποτα και να συνεχίσω να ζω ένα παραμύθι ελπίζοντας να έχει καλό τέλος. Δεν μπορώ όμως και να πνίξω ότι αισθάνομαι από τη μια στιγμή στην άλλη.