χικ... χικ...

Η Έλενα Παπαρίζου υπήρξε μια κοπέλα δροσερή, πολύ ταλαντούχος και γήινα όμορφη και μια ας τη πούμε αθωότητα ή ποιητικότητα. Παρακολουθώντας την στο “Dancing on Ice”, τη βλέπω πια με τον αέρα της σταρ, υπερμεγέθη μπούστο, απ’ αυτά που ιδιαίτερα φοριούνται στις λαϊκές πίστες, να γελάει υπερβολικά δυνατά, να σπρώχνει τους διπλανούς της (σ.σ: του κ. Πέτρο Κωστόπουλο, πρέπει να του μελανιάζει απ τις σπρωξιές το μπράτσο, κάθε Κυριακή!), να έχει σίγουρα χάσει

εκείνη την ποιητικότητα, του αθώου και λεπτεπίλεπτου κοριτσιού, που μας είχε κόψει την ανάσα τραγουδώντας το “I' ll die for you” με τους Antique.

Αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι πάντα μια πολύ ταλαντούχος γυναίκα, αλλά και μια υπερβολική πλέον σταρ. Μέσα σ’ αυτή την υπερβολή, κατακεραύνωσε τη Χριστίνα Παπά στο τελευταίο live, γιατί τόλμησε να πει πως τονώθηκε λίγο, πίνοντας μια βότκα! Διδακτική και αυστηρή της τόνισε, κουνώντας το δάκτυλο της, πώς να προσέχουμε τι λέμε γιατί βλέπουν και παιδιά!

Δώδεκα τα μεσάνυχτα, τι παιδιά βλέπουν τηλεόραση και πόσο κακό παράδειγμα θα δώσει η κ. Παπά, η όποια ήπιε μια βότκα; Άσε που στο διάλειμμα για διαφημίσεις οι μισές θα αφορούν σε ποτά, πολύ πιο εντυπωσιακά από μια κουβεντούλα. Τα ’χασε η Χριστίνα Παπά, μιας και δε περίμενε να τη «μαλώσουν» γιατί ήταν «άτακτη» έτσι!

Αμέσως μετά αρχίζουν οι δημόσιες τοποθετήσεις για το πώς και το γιατί και το ποια είχε δίκιο. Δημόσια η δήλωση της Παπά πως την αδίκησαν και στην βαθμολογία και πως «ο κόσμος» την κρατεί στο παιχνίδι, ταυτιζόμενη με το βασιλικό μότο πως «ισχύς μας η αγάπη του λαού». Υπερβολική και αυτή αισθάνεται πως κάθεται στο θρόνο της τηλεοπτικής της βασιλείας με το μετρό να χει χαθεί οριστικά. Το ένα ποτήρι βότκα γίνεται δημόσιος κίνδυνος και τα «καλά» κορίτσια οφείλουν να θυμίζουν τις γυναίκες του Στρατού της Σωτηρίας, την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, αλλά με ευμεγέθη μπούστο, ενώ ο λαός αποθεώνει και απογειώνει τις δειλές προσπάθειες ισορροπίας στο πάγο, ενώ ο δικός του έχει ανοίξει από κάτω και τον ρουφάει στο χάος.

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε όλοι, ανακυκλώνοντας την ανουσιότητα και εκλαμβάνοντας εαυτούς ως τη πιο σημαντική ύπαρξη στον πλανήτη και το έργο της ζωής μας, τουλάχιστον για υποψηφιότητα Νόμπελ Ειρήνης!