Απόδραση στη Δανία: Μία άλλη πραγματικότητα!

Ζούμε στ' αλήθεια στον ίδιο πλανήτη;

Και να που βρίσκομαι πάλι πίσω στην πραγματικότητα ή μήπως να πω στην Ελληνική πραγματικότητα;

Δεν θέλω να είμαι αγνώμων και αχάριστη μιας και σε άλλα ταξίδια έχω επισκεφθεί προορισμούς όπου δεν θα ήθελε να ζει κανείς, όμως μιλώντας για Ευρώπη... δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι η Ελλάδα είναι η μαγική χώρα που θέλουμε να πιστεύουμε. Τελευταία, σχεδόν όπου πάω μία σκέψη έρχεται και κόβει το μυαλό μου στα δύο σαν κεραυνός: «Κι εδώ πιο ωραία από την Ελλάδα

Άλλη μια σκέψη που ξεστόμισα από την πρώτη μέρα των ετεροχρονισμένων καλοκαιρινών διακοπών μου ήταν: «Ζούμε στην κόλαση και δεν το 'χουμε καταλάβει!»

Όχι, δεν θεωρώ ότι είμαι υπερβολική και ίσα- ίσα που αγαπώ την Ελλάδα αλλά δεν μπορώ να μην συγκρίνω την αγάπη των άλλων πολιτισμών για τη χώρα τους, το περιβάλλον της, το τοπίο, την κοινωνία τους. Κόλαση είναι να ζεις σε μία χώρα, με υπέροχη φυσική ομορφιά, με τεράστιες δυνατότητες που όχι απλά κανείς δεν νοιάζεται να αξιοποιήσει αλλά καταστρέφει. Ξεκινώντας από το Μόναχο, με στάση σε ένα μικρό χωριό της Γερμανίας... το Freising, όπου απόλαυσα το τοπικό φεστιβάλ και τους απίστευτους κήπους με μικρές λιμνούλες κατέληξα στην Κοπενχάγη όπου έμεινα μία εβδομάδα, «πετάχτηκα» σε άλλες πόλεις της Δανίας, πήρα το τρένο για Σουηδία... ξαναγύρισα και σαν τελευταίο μου σταθμό βίωσα τη Ζυρίχη και την δική της πραγματικότητα...

Η Δανία όμως ήταν ένα γερό χαστούκι που θα νιώθω κάθε φορά που αντικρύζω την δική μας πραγματικότητα. Και είναι να απορεί κανείς πώς χώρες που μετρούν λίγους αιώνες έχουν πολιτισμό, υπέροχες κοινωνίες και πρόνοια που εμείς, παρότι σαν Έλληνες αρεσκόμαστε να λέμε ότι τον εφηύραμε κατά μία έννοια, σήμερα δεν μπορούμε ούτε να τον ακουμπήσουμε.
 

Από που να ξεκινήσω και τι να αφήσω απ' έξω; Σίγουρα σαν κλίμα η Ελλάδα είναι ευνοημένη μιας και ο ήλιος σου φτιάχνει τη διάθεση, όμως στην Κοπενχάγη παρά το κρύο και τη 'μουντίλα' που μπήκε για τα καλά με το Σεπτέμβρη, όπου κι αν κοιτάξεις, παρά τα σκούρα χρώματα και τον κλαψιάρη ουρανό δεν σε πιάνει κατάθλιψη και δεν βλέπεις και καταθλιπτικά πρόσωπα γύρω σου. «Δεν έχουμε φτωχούς» μου είπαν. «Η πρόνοια παρέχει επιδόματα, αρκεί να πας να το δηλώσεις και να κάνεις αιτήσεις για δουλειά. Το κράτος δεν σε αφήνει έτσι, αρκεί να θέλεις να κάνεις κάτι. Σου παρέχει επίδομα αρκετό για ενοίκιο και έξοδα διατροφής. Κι αν σπάνια δεις κάποιον να ζητιανεύει στο μετρό, είναι επειδή βαριέται- δεν έχει δικαιολογία».

Οι κάτοικοι φυσικά, όταν δουλεύουν πληρώνουν τους φόρους τους από ένα εισόδημα και πάνω, ενώ η ασφάλιση, οι παροχές υγείας και οι παιδεία είναι δωρεάν για όλους. Τελειώνοντας το σχολείο, τη βασική εκπαίδευση, μπορείς να πάρεις από 1-3 χρόνια διάλειμμα, να σκεφτείς τι θα κάνεις (αν θες). Φυσικά επιλέγεις της σχολή της αρεσκείας σου και όχι απλά μπαίνεις δωρεάν αλλά πληρώνεσαι κιόλας. Τα 5000 kroners* (η Δανία δεν έχει αλλάξει νόμισμα) αρκούν για να νοικιάσεις διαμέρισμα και να καλύψεις τα έξοδα διατροφής. Με μία