Άννα μείνε στην Βουλή...

Οι Ράδιο Αρβύλα εχθές έπαιξαν ένα βίντεο από την ομιλία της Άννας Βαγενά στην ελληνική Βουλή. Μπράβο σ'αυτούς που μακριά από συμφέροντα, κάνουν την πιο πολιτική εκπομπή της τηλεόρασης, όταν οι άλλοι αποσιωπούν ή δεν ιεραρχούν το πραγματικά σημαντικό. Τεράστιο Μπράβο όμως από ψυχής στην Άννα Βαγενά! Την Άννα που μίλησε από καρδιάς, χωρίς ξύλινο πολιτικό, επαγγελματικό, δυσνόητο λόγο και χωρίς να κατεβάζει πολιτική γραμμή, λέγοντας αυτά που ζούμε και θέλουμε όλοι μας να φωνάξουμε

με όλη τη δύναμη μας. «Δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ άλλη φορά» είπε, για της απαντήσει ο Βαίτσης Αποστολάτος, πως «εμείς χαιρόμαστε που είστε εδώ». Πώς να μην είναι εκεί η Βαγενά δηλαδή; Ποιος να είναι, αν όχι αυτή; Χρειαζόμαστε πολλές περισσότερες Άννες εκεί μέσα. Άννες της δουλειάς, της τέχνης, της επαρχίας, της επιχείρησης, του θεάτρου, του κόσμου τούτου. Χωρίς κόμμα. Χωρίς υποχρέωση σε κανέναν κομματικό μηχανισμό και συμφέρον, η Βαγενά έδινε λόγο μόνο σε εκείνους που την ψηφίσαν στην Λάρισα, την πατρίδα της. Και στο όνομά τους μίλησε χαιρετώντας παιδιά απ'τον Τίρναβο και λέγοντας τους πως υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα για αυτά τα νιάτα. Όχι πια όνειρο, αλλά μόνο μια μικρή ελπίδα έχουμε να τους χαρίσουμε.

 

Όμως, η Βαγενά συνέχισε λέγοντας: «Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες, έτσι προσεκτικά όσο βρέθηκα για να ακούω τι γίνεται, κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα να προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες το ένα στο άλλο, λες και αυτό είναι το θέμα. Το τι έγινε το 2008, ή το 2009 ή τι έγινε. Ξέρετε τι γίνεται; Είναι σαν να παίζεται ένα έργο εδώ μέσα, άλλο, παράλληλο και άσχετο με το έργο που παίζεται έξω. Στην κοινωνία, στον κόσμο παίζεται ένα έργο, που είναι σαν να μην αφορά τα κόμματα. Μιλάω έτσι γιατί είμαι πολύ φρέσκια και μπορώ να μιλάω με τον τρόπο που θα μιλούσα στη γειτονιά μου και στο δρόμο. Σαν να μην το αφορά, σαν να είναι μια άλλη ζωή αυτή. Ξέρετε τι ζωή παίζεται έξω, τι ζει ο κόσμος; Εδώ γίνεται ένα άλλο πράγμα. Ακούει ο κόσμος έκπληκτος, εκατομμύρια να φεύγουν, να έρχονται, να πάνε σε λογαριασμούς. Από πού έφυγαν αυτά τα εκατομμύρια; Ποιος θα μας πει; Πού είναι αυτά τα εκατομμύρια που φύγανε; Δεν φύγανε πάντως από τους ανθρώπους που δούλεψαν έντιμα, καθαρά και σκληρά αυτά τα χρόνια και έφτασαν σε μια ηλικία εξήντα πέντε χρονών και δεν μπορούν να ζήσουν. Που είναι αυτά τα εκατομμύρια; Ας έρθουν λίγα από αυτά πίσω. Αυτό θέλει ο κόσμος αυτή τη στιγμή, έστω και ένα, από αυτούς τους ανθρώπους. Πείτε μας!...»...

Και συνέχισε με μια πικρή διαπίστωση η Άννα Βαγενά γα την Αθήνα που ξέρουμε όλοι μας, που τη ζούμε, την περπατάμε και δε μας την κρύβουν τα φιμέ τζάμια των υβριδικών υπερπολυτελών μας αυτοκίνητων. «Ποια ανάπτυξη, σε ποια πόλη, σε ποια ρημαγμένη Ελλάδα και σε ποια ρημαγμένη Αθήνα; Εγώ κατοικώ και εργάζομαι στο Μεταξουργείο. Έρχομαι με τα πόδια σχεδόν κάθε μέρα εδώ από το Μεταξουργείο. Περπατήστε, σας παρακαλώ, μια μέρα. Κατεβείτε από τη μέση της Πανεπιστημίου και της Σταδίου προς τα κάτω με τα πόδια. Αφήστε τα αυτοκίνητα. Και ελάτε μια μέρα με τα πόδ