Αληθινή ιστορία: «Ο άντρας μου με εγκατέλειψε λίγο πριν γεννήσω. Τώρα το παιδί μου είναι η ζωή μου»

«Με λένε Χριστίνα, είμαι 28 ετών και κατάγομαι από την Κύπρο. Δεν ξέρω γιατί πήρα το θάρρος να στείλω την ιστορία μου..... ίσως γιατί οι αναγνώστριες – μανούλες θα μπορέσουν να με καταλάβουν.
Μέχρι τις 26 Αυγούστου 2012, ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο... Έτσι νόμιζα μάλλον. Ήμουν παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο, που με λάτρευε και που περνούσαμε υπέροχα. Από το 2002 αρραβωνιαστήκαμε και 2006 κάναμε τον γάμο μας, χτίσαμε με πολύ κόπο το σπίτι μας και το μόνο που έλειπε για να συμπληρώσει την ευτυχία μας,

ήταν ένα μωρό.
Το προσπαθούσαμε για καιρό. Θέλαμε να γεμίσει το σπίτι και η ζωή μας με παιδικά κλάματα, γέλια αλλά και με αυτή την υπέροχη μυρωδιά που έχουν όλα τα μωρά... Πήγαμε σε γιατρούς και ήταν όλα φυσιολογικά απλά έπρεπε να κάνουμε υπομονή.... Και τελικά ήρθε! Δύο κόκκινες κάθετες γραμμούλες στις 19/02/2012 με έκαναν την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο... Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον άντρα μου να δακρύζει από ευτυχία...
Όλα πήγαιναν καλά, κι εγώ αν και είχα δύσκολη εγκυμοσύνη, δεν παραπονιόμουν... «Χαλάλι της» έλεγα. Κάναμε όνειρα, μου έλεγε ότι ήθελε να την κάνει πιλότο! Κατέβαζε τραγουδάκια από το ίντερνετ για να της τραγουδά, της αγόραζε κουβαδάκια για την θάλασσα και όλα πήγαιναν καλά... Ήμασταν πολύ ευτυχισμένο αντρόγυνο. Μου έλεγε πολλές φορές ότι ήταν ευτυχισμένος, ότι κανένα ανδρόγυνο από αυτά που ξέρει, δεν περνά τόσο καλά όσο εμείς. Ώσπου, ήρθε η 26η Αυγούστου να μου δώσει ένα μεγάλο χαστούκι και να μου πει : «Μην χαμογελάς, όλα αλλάζουν....».
Ο Νίκος μου, ο άντρας μου, η λατρεία μου, μου είπε ότι δεν με αγαπάει πια, ότι είτε κοιμάται μαζί μου, είτε με τον σκύλο, είναι το ίδιο πράγμα γι' αυτόν και έφυγε στις 11 το βράδυ με μια βαλίτσα στο χέρι κι μία συγνώμη και με άφηνε μετά από 12 χρόνια με ένα παιδί στην κοιλιά να μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να μείνω δυνατή και να μην πεθάνω από θλίψη. Κι έμεινα μόνη μου, σε ένα σπίτι με την ευτυχία μου να απεικονίζεται σε φωτογραφίες που κρέμονται στον τοίχο... Δεν μιλούσα για 5 μέρες...