Αληθινή ιστορία: «Γέννησα το μωρό μου στις 42 εβδομάδες μέσα στο σπίτι που μεγάλωσα!»

«Κάθομαι στον καναπέ του σπιτού μου ένα πρωινό στις 21 του Γενάρη και κλαίω... Είμαι πλέον 42 εβδομάδων. Εδώ και μερικές εβδομάδες έχω πονάκια και πολλές φορές πίστεψα ότι είμαι σε διαδικασία τοκετού. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω τους πόνους αλλά ξέρω ότι είναι φυσιολογικές ενοχλήσεις της εγκυμοσύνης.
Θέλω το σώμα μου να επιλέξει την στιγμή που θα έρθει το μωρό στον κόσμο, θέλω όλα να γίνουν φυσιολογικά και μόνα τους όπως ορίζει η φύση, όμως αυτό το πρωινό, στις 42 εβδομάδες αισθάνομαι απελπισμένη. Τι γίνεται; Κάνω κάτι λάθος; Μήπως δεν έχω πάρει τη σωστή απόφαση; Πόσο μπορώ ακόμα να αντέξω

αυτούς τους πόνους που τελικά δεν οδηγούν σε τοκετό; Άρχισα να κάνω περίεργες σκέψεις...
Η μητέρα μου, ο σύζυγός μου και κάποιες φίλες μου, μου είπαν ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, να μην παραιτηθώ από τον στόχο μου και να συνεχίσω.
Δύσκολες αρκετά οι νύχτες μου... Πώς να κοιμηθώ, όλα με ενοχλούσαν, συνεχώς σκεφτόμουν, αλλά ο άντρα μου εκεί να με στηρίζει και να είναι ο βράχος μου. Κανόνισα να δω μια κυρία η οποία κάνει βελονισμό. Ήθελα ένα ραντεβού μαζί της καθώς οι γιατροί λένε πως αν περάσει η προβλεπόμενη ημερομηνία τοκετού σου πρέπει να σε παρακολουθεί πλέον γιατρός και να ξεχάσεις την μαία σου. Τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα.
Άρχισα με την κυρία αυτή να κάνω διάφορες συνεδρίες. Μετά από κάθε συνεδρία ένιωθα πολύ όμορφα, χαλαρή και χωρίς άγχος. Δεν ξέρω αν το ότι ξεκίνησα τις συνεδρίες προκάλεσε τον τοκετό, όμως εγώ μετά από κάθε συνεδρία ένιωθα υπέροχα!
Η αδελφή μου ήρθε να με δει όμως καθυστέρησα πολλές μέρες να γεννήσω, πέρασε μια εβδομάδα και έπρεπε να φύγει χωρίς να καταφέρει να δει το μωρό.