Αχ, μωρέ Μαρία...

Την Μαρία Ηλιάκη, την ξέρω χρόνια, όχι με οικειότητα, αλλά με εκτίμηση. Φίλοι κοινοί μυρίστηκαν τη μεγάλη τους στενοχώρια για την απώλεια της Μαρίας. Καιρό πολύ αγωνίζονταν μαζί με την μητέρα της για μια νίκη πάνω στον θάνατο. Μάχες κερδισμένες πολλές, αλλά ο πόλεμος έχει πάντα τον ίδιο νικητή. Η Μαρία όλα αυτά τα χρόνια και το ξέραμε, έκανε την δουλειά της, απ'τα ξημερώματα μέχρι το βράδυ, χωρίς να μεταφέρει την αγωνία και το πρόβλημά της στο κοινό και στους συνεργάτες της. Χόρευε τις μουσικές της τις αρκουδέ, γέλαγε, αστειευόταν, έπαιζε παιχνίδια. Και τελικά,

η παραδοχή του οριστικού. Ναι, συμβαίνει σε όλους μας! Οι άνθρωποι της τηλεόρασης, του θεάματος γενικά, έχουν έντονα συναισθήματα. Δεν μπαίνουν εύκολα φράκτες και μπάρες διαχωριστηκές στο προσωπικό και σ'αυτό που μοιράζεται με τους έξω, τους πίσω απ'την οθόνη, αυτούς που κάθονται στους καναπέδες. Είναι οριακό το αγοραίο και ειλικρινές απ'το επιδεικτικό. Κι όμως, η Μαρία, γύρισε μετά τον αποχωρισμό με τη μάνα, στην εκπομπή, στην δουλειά της. Πολύ αξιοπρεπής. Απέφυγαν τα κοντινά στα εύθυμα τραγούδια γιατί χαμήλωνε τα μάτια της και χαμογελούσε συνεσταλμένα. Δεν είπε τίποτα παρά μόνο ευχαριστώ σε όσους θέλησαν να είναι πλάι της. Και συνέχισε την εργασία της. Με αξιοπρέπεια, με σοβαρότητα, με ανθρωπιά...
Διαβάστε ακόμα: Ο Alpha επέμενε μέχρι τελευταία στιγμή να προβληθεί η εκπομπή "Δέστε τους"