Σηµίτης: Ο Γιώργος 
ήταν 
άσχετος 
από 
Οικονοµία

Ο πρώην πρωθυπουργός, αν και επανειληµµένως στο βιβλίο του επισηµαίνει ότι βασικός υπαίτιος -εκτός από τη στενόµυαλη οικονοµική πολιτική των εταίρων- είναι η κυβέρνηση Κώστα Καραµανλή που, ενώ τα...
ελλείµµατα είχαν εκτροχιαστεί, συνέχιζε την παροχολογία, ωστόσο κύριο υπεύθυνο για τον εκτροχιασµό θεωρεί τον κ. Γιώργο Παπανδρέου.

«Πέρα από τη σωρεία λαθών εκ µέρους της κυβέρνησής του -λάθος εκτιµήσεις, παλινωδίες και κυρίως άγνοια των δεδοµένων- το βασικό πρόβληµα ήταν, για τον συγγραφέα, η έλλειψη πολιτικής. Το σύνθηµα "Λεφτά υπάρχουν" είναι ενδεικτικό για το πώς λειτουργούσαν οι ιθύνοντες. Το µόνο που έδειχνε να ενδιαφέρει την κυβέρνηση δεν ήταν η χάραξη πολιτικής και η έξοδος από την κρίση, αλλά τα επικοινωνιακά παιχνίδια: Επικράτησε η νοοτροπία ότι η προσοχή της κυβέρνησης θα πρέπει να εστιάζεται στην επικοινωνιακή επιτυχία, στον προσεταιρισµό ψηφοφόρων µε αρεστά συνθήµατα. Η κυβέρνηση διαβεβαίωνε ότι πραγµατοποιούσε αλλαγές που δεν είχαν γίνει επί τριάντα χρόνια.

Ο Γ. Παπανδρέου ισχυριζόταν ότι η κυβέρνηση, µε το έργο της, άλλαξε τη νοοτροπία του Ελληνα. Η ακραία υπερβολή την έβλαψε. Ο εµίρης του Κατάρ αναδείχτηκε σε σωτήρα, λόγω των δισεκατοµµυρίων που επρόκειτο να επενδύσει, αλλά εξαφανίστηκε. Οι θριαµβολογίες προκάλεσαν κορεσµό, δυσπιστία και αντιπάθεια. Η κυβέρνηση δεν είχε οργανώσει ένα σύστηµα διαπραγµάτευσης µε την Ε.Ε. Πρόσωπα που εργάζονταν τόσο στην Ε.Ε. όσο και στο ΔΝΤ και προσπαθούσαν να βοηθήσουν την Ελλάδα, µετέφεραν µια αρνητική εικόνα για τον τρόπο εργασίας των αρµοδίων και των διαπραγµατευτών της ελληνικής πλευράς.

Ευθύνες Παπακωνσταντίνου
Η βασική, ωστόσο, υπαιτιότητα των λάθος χειρισµών βαραίνει, κατά κύριο λόγο, το επιτελείο του τότε υπουργού Οικονοµικών, ο οποίος, κατά τον κ. Σηµίτη, δεν διέθετε ούτε τον απαραίτητο σχεδιασµό ούτε την απαραίτητη τεχνογνωσία. «Κύριοι διαπραγµατευτές εκ µέρους της Ελλάδας ήταν ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονοµικών. Δεν υπήρχε ένα επιτελείο πρώτης γραµµής στελεχών για να προετοιµάζει το έδαφος, µαζί µε τα επιτελεία του Νικολά Σαρκοζί ή της Ανγκελα Μέρκελ, µε συζητήσεις, σχέδια, προτάσεις, έρευνα των στοιχείων.

Τα προβλήµατα όµως παρουσίαζαν τόσες διαφορετικές πτυχές ώστε να µην είναι δυνατή µια ουσιαστική συζήτηση χωρίς εκτενή προετοιµασία σε διµερείς ή πολυµερείς συναντήσεις. Επικράτησε έτσι ένα πνεύµα ασυνήθιστων συχνά συνοµιλιών σε ανώτατο επίπεδο, αλλά γρήγορης διεκπεραίωσης, “γιατί δεν µπορούµε να κάνουµε αλλιώς”. Σε σηµαντικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η παρουσία της Ελλάδας ήταν υποτονική.

Οι εκπρόσωποί της είχαν “πολιτικές οδηγίες”. Δεν µπορούσαν να αντιµετωπίσουν τους Ευρωπαίους συνάδελφους τους που επί χρόνια συµµετείχαν σε διαπραγµατεύσεις. Οι “τεχνοκράτες” των άλλων κρατών καθόριζαν τις αποφάσεις».

Μπορεί εποµένως οι τεχνοκράτες να έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο στις διαπραγµατεύσεις, αλλά το βασικότερο πρόβληµα ήταν ότι απευθύνονταν σε ανθρώπους «κατώτερους των περιστάσε