Έτσι αυτοκτονούν αυτοί που σας χρωστούν

Χωρίς ξεκαθάρισμα στα θεμελιώδη προγραμματικές δηλώσεις δεν γίνονται. Κυρίως δεν εφαρμόζονται. Μας σπρώχνουν και μερικοί Σόιμπλε στον γκρεμό και πάμε λεβέντικα.
Γράφει ο Γιάννης Αναστασάκης
Δεν έχω ακούσει τόση συμπυκνωμένη, επικίνδυνη βλακεία, όση με την αφορμή του ευρωπρωταθλήματος και της Συνόδου κορυφής. Όχι δεν αναφέρομαι στο συσχετισμό ποδοσφαίρου και πολιτικής. Οι γέφυρες αναλογικότητας υπάρχουν και ...
όποιος αμφιβάλλει ας θυμηθεί τον Γκράμσι που όριζε τον ψυχισμό του θεατή σαν “στιγμές ελευθερίας σε έναν ανελεύθερο κόσμο”. Το δικαίωμα του πληβειακού εαυτού με άλλα λόγια, που σημερινός κλασικός του εκπρόσωπος είναι ο συνθηματολόγος παρουσιαστής Χελάκης.

Μιλώ για τον βλαβερά ρηχό τρόπο που ο δημόσιος ελληνικός χώρος αντιμετώπισε τη Σύνοδο κορυφής, την “ήττα” της Γερμανίας, τη “νίκη” του Μόντι και την αυτονόητη δικαίωση της Ελλάδας, όπου “προφανώς” τα 50 δις ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών πρέπει να αποδεσμευθούν του χρέους. Το τελευταίο ακούσθηκε από τα πλέον επίσημα χείλη, στην ανακοίνωση του κ. Παπούλια.

Κι έτσι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα σύστημα που στηρίζεται στο αμοιβαίο όφελος και προκρίνει τη συνεργασία (win win strategy), η οποία προκύπτει από αμοιβαίες υποχωρήσεις, διαβάζεται στην Ελλάδα με βάση τον ανταγωνισμό, σαν παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος (competition strategy). Ό,τι “κερδίζει” η Ιταλία το “χάνει” η Γερμανία, τα πάντα είναι διλημματικά, φίλοι κι εχθροί, καλοί και κακοί.

Οι πρωτοετείς της Ψυχολογίας μαθαίνουν πως τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση αναπτύσσουν μηχανισμούς αντιστάθμισης που στηρίζονται στην υπερβολική αυτοπεποίθηση. Ενώ δηλαδή κατά βάθος πιστεύουν πως δεν αξίζουν ούτε ένα “ευρώ”, κινούνται με την σιγουριά σχημάτων και ιδιοκατασκευών απόλυτης βεβαιότητας. Η συμπεριφορά αυτή προοδευτικά επιβάλλεται σαν τρόπος σκέψης και το χάσμα ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι μεγαλώνει. Το κλειστό αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα κάποια στιγμή κουτουλά με την πραγματικότητα και οι άνθρωποι καταρρέουν...

Το κοινωνικό ανάλογο, το ισοδύναμο στην επίκαιρη τροικανή διάλεκτο, ονομάζεται σκέψη με στερεότυπα. Δημόσιος λόγος ανεπεξέργαστος, ανάγνωση της πραγματικότητα με καλούς και κακούς, φίλους και εχθρούς. Η συλλογική σκέψη είναι αναγωγική και η ερμηνεία συνήθως σχετίζεται με συνωμοσία. Σύστημα κλειστό, εγκλωβισμός και έθνος ανάδελφο. Κάθε φορά διαλέγουμε στρατόπεδο. Με τους Νότιους ή τους Βόρειους, με την Ανατολή ή τη Δύση.

Στον Ψυχρό πόλεμο κάτι τέτοιο ίσως είχε νόημα. Στον πολυκεντρικό σημερινό κόσμο και μάλιστα στα πλαίσια της Ευρώπης είναι ο δρόμος για την καταστροφή.

Η Γερμανία στη σύνοδο υπεράσπισε την άποψη της δημοσιονομικής εξυγίανσης και η Ιταλία της τραπεζικής ενοποίησης και πιστωτικής αλληλεγγύης. Συγκρούσθηκαν. Και οι δύο όμως υποστήριζαν πλευρές Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με ανάπτυξη. Σε αυτή την κοινή βάση θα διαμορφωθούν οι κατάλληλοι συμβιβασμοί που θα προωθούν παράλληλα τις διαφορετικές απόψεις και κατευθύνσεις.

Τι κατάλαβε από αυτό η δη