ΤΩΡΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΑ;

Γράφει ο Νομικός

Μετά τη Σύνοδο Κορυφής της 9.12.2011 επανέρχεται στο προσκήνιο το ζήτημα της απαίτησης –ιδίως της Γερμανίας- να ενσωματώσουν τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης στα Συντάγματά τους το δημοσιονομικό κανόνα:  Δηλαδή, ουσιαστικά, τη δέσμευσή τους, με συνταγματικό έρεισμα, ότι οι προϋπολογισμοί τους θα είναι υποχρεωτικώς τουλάχιστον ισοσκελισμένοι.

          Τώρα τρέχει ο Ευ. Βενιζέλος να δει τι θα κάνει.  Να όμως που το ζήτημα το είχε εντοπίσει ο Προκόπης Παυλόπουλος ήδη από τον Φεβρουάριο

του 2011, με σχετικά δημοσιεύματά του στο Portal της Νέας Δημοκρατίας αλλά και στον «Ελεύθερο Τύπο (13.2.2011).  Ιδίως όμως όλο το θέμα αναλύεται στο εντελώς πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο «Το Λυκόφως των Πολιτικών Ηγεσιών» (εκδ. Λιβάνη), στις σελ. 51 επ.

Διαβάστε λοιπόν αυτό το απόσπασμα και δείτε πόσο έγκαιρα ο Παυλόπουλος είχε εκθέσει και είχε προτείνει τη συνταγματικώς επιβεβλημένη απάντηση, έναντι της Γερμανίας, σ’ αυτό το ζήτημα:

β) Η πανάκεια του δημοσιονομικού κανόνα.

Στη Σύνοδο Κορυφής της 4ης Φεβρουαρίου 2011 η Γερμανία κατέθεσε πρόταση περί καθιέρωσης υποχρέωσης, ιδίως για τα κράτη-μέλη που τελούν υπό το ιδιόμορφο καθεστώς στήριξης –όπως η Ελλάδα– είτε αντιμετωπίζουν θέμα εισόδου στο καθεστώς αυτό, να εισαγάγουν στην έννομη τάξη τους, και δη σε συνταγματικό επίπεδο, ειδικό δημοσιονομικό κανόνα. Ήτοι διάταξη, σύμφωνα με την οποία δεσμεύονται, υπό την εγγύηση του θεμελίου της έννομης τάξης τους –δηλαδή του Συντάγματος– π.χ. να τηρούν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ή, εν πάση περιπτώσει, να συντηρούν το έλλειμμά τους κάτω από το όριο του 3%.

β1) Πιο αναλυτικά, κατά τη γερμανική πρόταση –που φαίνεται να βρίσκει σύμφωνη και τη γαλλική ηγεσία αλλ’ αντίθετες άλλες ευρωπαϊκές χώρες– η δημιουργία και λειτουργία του μηχανισμού στήριξης προϋποθέτει, για τα κράτη-μέλη που έχουν ήδη προσφύγει ή ενδέχεται να προσφύγουν σ’ αυτόν, την ανάληψη και εκπλήρωση της υποχρέωσης θέσπισης, μέσα στο Σύνταγμά τους, δημοσιονομικού κανόνα με το περιεχόμενο, το οποίο προεκτέθηκε σε αδρές γραμμές. Υπενθυμίζεται ότι ο κανόνας αυτός ήδη ενυπάρχει στα Συντάγματα ορισμένων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως π.χ. στα Συντάγματα της Γερμανίας και της Πολωνίας. Πλην όμως πρέπει να διευκρινισθεί, ευθύς εξ αρχής, ότι τούτο έχει συμβεί κατ’ ελεύθερη επιλογή του συντακτικού νομοθέτη των χωρών αυτών –ήτοι χωρίς άνωθεν και έξωθεν επιβολή, όπως τίθεται τώρα το ζήτημα– και, κυρίως, ανεξάρτητα από οιαδήποτε εξαιρετική οικονομική συγκυρία ως προς τα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της, όπως συμβαίνει τώρα. Κατά συνέπεια τα δύο αυτά προηγούμενα, μεμονωμένα άλλωστε, δεν είναι δυνατό να συνιστούν ούτε θέσφατο προς υπακοήν ούτε καν μέτρο σύγκρισης για τα λοιπά κράτη-μέλη. Τούτο προκύπτει, κατά τη γνώμη μου, και από τις σκέψεις:

β2) Από τα όσα προεκτέθηκαν μπορεί, πιστεύω, να προοιωνισθεί καθένας γιατί η, γερμανικής αρχικώς έμπνευσης, πρόταση για τη θέσπιση, στην έννομη τάξη

των κρατών-μελών της ευρωζώνης, συνταγματικού δημοσιονο