Το τσίρκο

Εάν έχετε πάει ποτέ σε κάποιο τσίρκο*, λέω καί γράφω εάν…θα έχετε ενδεχομένως παρατηρήσει τους ελέφαντες, να τους έχουν δεμένους με απλά σχοινιά σε μικρά πασαλάκια, πίσω, στα «παρασκήνια». Ίσως ακόμη να έχετε σκεφτεί: γιατί οι ελέφαντες μένουν δεμένοι τόσο λιτά, αφού με μια απλή κίνησή τους, μπορούν να ξεφύγουν από το αδύναμο παλούκι τους; Οι όποιες πιθανές απόπειρες «απόδρασης» αποβαίνουν μάταιες.

Η απάντηση πιθανόν! να είναι η εξής: Όταν είναι ακόμα μικρό το ελεφαντάκι (ολίγων μηνών πού συλλαμβάνεται) καί που προορίζεται να το εκμεταλλευτούν στην μετέπειτα ζωή του, οι δαμαστές του, το

δένουν σε ένα μικρό πασαλάκι με ένα απλό σχοινί, ή έστω με μία μόνο χοντρή αλυσίδα, καί από το ένα πόδι μάλιστα!. Όμως το ελεφαντάκι είναι μικρό, δεν έχει την απαραίτητη δύναμη, και παρά τις προσπάθειες που κάνει δεν καταφέρνει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται για αρκετό καιρό, μέχρι που σε κάποια στιγμή, το ελεφαντάκι μεγαλώνοντας, παύει πλέον να αντιδρά. Αφού του προσφέρονται τα άκρως απαραίτητα για την ζήση του, νηπιόθεν. Οι δαμαστές του κατάφεραν να «γράψουν» ανεξίτηλα μια για πάντα στη μνήμη του, την συνήθεια αυτή, ότι δηλαδή, ποτέ δεν θα μπορέσει να «ελευθερωθεί» από τα δεσμά του, δεν έχει κανέναν λόγο άλλωστε!.

Όταν, αργότερα γίνει τεράστιος καί ογκώδης ελέφαντας (όπως καί οι άλλοι του τσίρκου πού έπαθαν το ίδιο, νωρίτερα) που θα μπορούσε με τη δύναμή του, όχι μόνο να ξεφύγει, αλλά να παρασύρει και να γκρεμίσει ολόκληρο το τσίρκο των δαμαστών του, είναι πλέον ανίκανος καί ανήμπορος. Έρμαιο, λοιπόν, ο Ελέφαντας στις ορέξεις, στις επιθυμίες καί στα κελεύσματα του δαμαστή του τσίρκου, χάριν του θεάματος καί του κέρδους. Ότι συμβαίνει με τον ελέφαντα του τσίρκου, του πιο πάνω παραδείγματος, το ίδιο απαράλλαχτα συμβαίνει (;) με τον Ελληνικό Λαό. Ο Λαός, δεμένος σφιχτά στο πασαλάκι του!

Είναι αλυσοδεμένος στο μικρό πασαλάκι από το οποίο, τον έχουν πείσει ότι, δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι μέθοδοι που έχει χρησιμοποιήσει το σύστημα προς αυτή την κατεύθυνση είναι πολλές, και καθημερινώς εφαρμόζονται όλο και πιο σύγχρονες. Από παλιά ο Λαός είχε ενταχθεί στην πολιτική αυτή, όχι μέσα από κάποιες δημοκρατικές (δήμος + κρατεί) διαδικασίες, αλλά μέσα από τα δίκτυα πολιτικής (αόρατης μα υπαρκτής) πατρωνίας και εκλογικής πελατείας, από τα οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει κανένας πολίτης, αν δεν ήθελε να βρεθεί στο περιθώριο. Όλοι, λοιπόν, οι πολίτες έγιναν(;)παράκλητοι ικέτες, καί επαίτες μερικών διεφθαρμένων ολιγαρχικών πολιτικών, αμφιβόλου ήθους καί ηθικής οικογενειών, που αναπαρήγαγαν καί εξέθρεψαν τους εξουσιαστές μας (δαμαστές μας, λέγε δανειστές) σε μια ενορχηστρωμένη πολιτική αντιπαράθεση για να μας φανατίζουν και να μας εντάσσουν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Αντί λοιπόν, ο Λαός να τους πάρει στο κυνήγι, ή να τους περιφρονήσει μπλέχτηκε σε ένα τεράστιο γραφειοκρατικό σύστημα που του έστησαν σκόπιμα οι θηριοδαμαστές για να τον εκμεταλλεύονται.

Με τον καιρό γράφτηκε στο λαϊκό υποσυνείδητο, καί με τη βοήθεια και του κομματικ