Τ Ο Σ Υ Ν Δ Ρ Ο Μ Ο Τ Ο Υ Θ Ε Α Τ Η Κ Α Ι Τ Η Σ Κ Α Ρ Α Μ Ε Λ Α Σ

Γράφει ο Ευάγγελος ΒαρελίδηςΤο σύνδρομο του θεατή.Το σύνδρομο του θεατή είναι αυτό που συνδράμει  στον έντεχνο εθισμό του ανθρώπου σε χαρακτήρες και συμπεριφορές από αυτούς που δημιουργούν και  ελέγχουν τα θεάματα  του θεατή.Στο λεξικό Δημητράκου το λήμμα θεατής, ερμηνεύεται ως ο Θεώμενός εις τι, ο Θεώμενός εις  κάτι.Αυτός δηλαδή, που μέσω του εσωτερικού ή εξωτερικού οράματος που θεάται, γνωρίζει και κατανοεί κάτι σημαντικό για τον εαυτό του και την παρουσία του στον Κόσμο. Η κατανόηση της Ζωής από τον Άνθρωπο ξεκίνησε  από μια εσωτερική θέαση μυητικών εικόνων και γεγονότων, στα οποία το υποκείμενο υποχρεώθηκε  να πάρει θέση και μέσω Αυτής, να αυτοπροσδιορισθεί οντολογικά στον Κόσμο.Αυτό παλαιότερα ονομαζόταν Θεοληπτική Σαμανική μυητική εμπειρία, ήταν εξόχως γοητευτική διότι συνέβαλε στη δημιουργία συνείδησης και οντολογικής παρουσίας του υποκειμένου στη Ζωή.Η αφύπνιση της οντολογικής επίγνωσης του προϊστορικού ανθρώπου στον φυσικό Κόσμο, ήταν μια συγκλονιστικότατη εμπειρία και η γοητεία της εξακολουθεί να είναι ακόμα πιο δυναμική στην εποχή μας αφού επιδρά το ίδιο γοητευτικά και αποτελεσματικά πάνω στον ανθρώπινο εγκέφαλο και Ψυχοσύνθεση από τότε, μέχρι τώρα.. Τότε ήταν η εκθαμβωτική γέννηση της ανθρώπινης επίγνωσης στον Κόσμο του θαυμαστού. Τώρα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, την αφύπνιση της ανθρώπινης επίγνωσης στο ψεύδος και τον πόνο του Ανθρωποποίητου Κόσμου μας. Στην εποχή μας, ο θεατής είναι θεώμενός σ’ αυτό που θεάται, διότι εκ του ασφαλούς, χωρίς προσπάθεια, χωρίς συζήτηση και διασκεπτική αντιπαράθεση, χωρίς υπευθυνότητα, χωρίς προηγούμενη Συνειδησιακή οντολογική αφύπνιση, χωρίς παιδεία, κρίνει και συμπεραίνει, αποφασίζει και δραστηριοποιείτε επί παντός επιστητού και σχεδόν  πάντα μετανιώνει και απογοητεύεται, διότι άλλο το υποκειμενικό όνειρο ενός θεατού και άλλο η σκληρή πραγματικότητα που αποτελείται επίσης από άγνωστα υποκειμενικά όνειρα των μελών της κοινότητας στην οποία ο θεατής ανήκει.Αυτές οι διαρκείς απογοητεύσεις στις προσπάθειες επιβίωσης και αυτοπραγμάτωσης του υποκειμένου, που αυτόματα προκύπτουν ως αποτέλεσμα μιας λανθασμένης νοητικής και συναισθηματικής λειτουργίας, γεμίζουν φόβους και ανασφάλειες τα θύματά τους, μοναξιά και θλίψη, με μοιραίο αποτέλεσμα την απόσυρση του ανθρώπου στην ασφαλή και ευδαιμονική θέση του θεατού, ο οποίος. Κάτοχος αυτής της ασφαλούς θέσης, αποδίδει  δίκαιο σύμφωνα με τον χαρακτήρα που εν τω μεταξύ έχει διαπλάσει, αυτοδικαιώνετε μέσα στα όνειρά του, και μέσω της ταύτισης με το θέαμα που οράται, μετέχει της δράσης του θεάματος και τέλος, αυτοπροσδιορίζεται στον κοινωνικό χώρο που του παρέχει το θέαμα ή ο Δημιουργός και ιδιοκτήτης του θεάματος.Έχει αποδειχθεί ότι ο λόγος, σε συνδυασμό με εικόνα και μουσική, είναι το ακαταμάχητο μέσον παιδείας στο καλό και το κακό, τη θλίψη και τη χαρά,  τον πόλεμο και την ειρήνη, την κόλαση και τον παράδεισο.Το σύνολο της Ανθρώπινης Ζωής πλέον εξαρτάται από τα κέφια, επιθυμίες και τα σχέδια του ιδιοκτήτη των ΜΜΕ και των συμφερόντων του, ψυχικών και υλικών. Το βίωμ