..στήν αυλή* του Σχολείου*! (για τον Σεπτέμβριο πού ήρθε)

Γράφει η Αρτάνη για το visaltis.blogspot.-Λοιπόν, φορέστε τα καλά τα γιορτινά σας, απαλλαγείτε -εάν μπορείτε- από οποιαδήποτε έγνοια και περιττό βάρος, των φακιδιάρηδων ξιγκοφάγων τροϊκανών, των σημείων και των καιρών των ημερών μας, κι ελάτε με ή χωρίς τον κηδεμόνα σας, απόψε στην αυλή του Σχολείου μας. Θα γίνει γιορτή, τρανή γιορτή!.Ο «πολιτιστικός» σύλλογος τού Χωριού μας η «Μνημοσύνη» διοργανώνει συναυλία με τό γνωστό συγκρότημα τό «γκρίκ άϊντολ». Όπως αρμόζει στην περίπτωση και στην περίσταση…υπό την αιγίδα* του Δήμου μας!. Εξ άλλου, χρόνια τώρα, τό Σχολείο του Χωριού μας, τον μόνο χρηστικό λόγο ύπαρξής του, τον οφείλει αποκλειστικά καί μόνον στις Εθνικές-Δημοτικές εκλογές, όποτε γίνονται. Ναί! χρόνια τώρα είναι «κλειστό», ελλείψει κατοίκων και αναλογούντων μαθητών!. Χρόνια τώρα, αφημένο και παρατημένο στη λήθη, στη λησμονιά, στην καταφρόνια, στην περιφρόνια, στον αιρετό «Προεστό» του, στον Καποδιστριακό και τώρα στον Καλλικτρατικό του Δήμο.Ως κτίσμα, και μόνον, πού ανά-οικοδομήθηκε την δεκαετία του ‘50 από τα «έσοδα» των χωραφιών του, και με την προσωπική εργασία των κατοίκων του Χωριού, κι όχι από κάποιον εργολάβο τού Ο.Σ.Κ.(Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων). Ένας ημι-ερειπιώνας, κατάντησε τό Σχολείο μας πού στην θέα του, αν έχεις μέσα σου λίγη Ψυχή, σού δένεται κόμπος και ξεροκαταπίνεις. Καταπίνεις την οργή σου, τον θυμό σου, τό Είναι σου, την ευθύνη σου – ναι, δεν είσαι άμοιρος – την αστυφιλία σου, τον νεοπλουτισμό σου, την τρικυμία του κρανίου σου, την κρίση σου!. Και θυμάσαι-θυμάσαι, εκείνη την Ευλογημένη «κατάρα» και «συμβουλή» των γονιών και των συγγενών: «Φιβγάτει ρέ απ’ τού χουριό να γέν’τει αθρώπ΄, να γλιτώστει απ’ τα παλιουχώραφα» και λυπάσαι.Καί «έφυγαν»… και φύγαμε σχεδόν όλοι και συνεχίζουν (;) να φεύγουν από τα Χωριά, να γένουμει ανθρώπ’…. « τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και πειθαναγκαζόμενοι, από τις περιστάσεις των τοτινών και τωρινών καιρών, μα και από τηνκάκιστη πατρική στοργική διάγνωση της παράλυτης τετραπληγικής Πολιτείας, όπως φαίνεται τώρα πια, από τα αποτελέσματα της μεγάλης φυγής…Καιρός όμως, να ανταμώσουμε απόψε – ύστερα από χρόνια – να μετρήσουμε την «Ανθρωπιά» μας, την επιτυχία μας, την «ευτυχία» μας. Να κοιταχτούμε στα μάτια-αν δεν πάσχουμε από ορνιθοτυφλιά- στα κενά από μαλλιά εννοώ, κεφάλια, στους γκρίζους κροτάφους, να δούμε τις καμπούρες μας, τα στραπατσαρίσματά μας.. καιρός να θυμηθούμε, προ πάντων!. Να ζωντανέψουμε τίς γαλάζιες ποδιές, τά κουρεμένα λούξ κεφάλια μας. Νά θυμηθούμε τό Αλφαβητάριο, τό Αναγνωστικό μας, τόν μαυροπίνακα, τα πρασινωπά θρανία μας, τους πίνακες με τους ενδόξους ‘Ηρωες του ΄21, τα κορνιζαρισμένα αποφθέγματα, όπως: «Κλείσε μέσα στην Ψυχή σου την Ελλάδα, και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείου», την έδρα με την Δασκάλα μας, με ή χωρίς κότσο. Πού πάσχιζε να μας μάθει τό Ο-ΜΙΚΡΟΝ, σαν ένα μικρό κουλουράκι και τό ΙΩΤΑ σαν ένα μικρό μπαστουνάκι.Πού, αν τα βάλουμε κοντά-κοντά θα μας κάνουν τό Α, δήλα-δή τό ΑΛΦΑ, ο+ ι=α!!! – (Αρχή Λόγου Φωνή Ανθρώπου). Πού, τα βλέπαμε γραμμένα από την Δασκάλα μα