Σοφία Υφαντίδου: Από τη Βέροια στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

Η βεροιώτισσα πρωταθλήτρια και ο προπονητής της, Κυριάκος Μηνάς,  μιλούν στα «Ε»  για τον κοινό τους αγώνα.

Συνέντευξη στη Δήμητρα Σμυρνή

   Περιμένοντας να δεις μια αθλήτρια των Ολυμπιακών Αγώνων, ξαφνιάζεσαι από τη λεπτή, μικρόσωμη σιλουέτα της και το παιδικό της πρόσωπο! Όμως η Σοφία Υφαντίδου, είκοσι εφτά ετών σήμερα, που πέτυχε στο έπταθλο,  στο διεθνές meeting στο Ντεσεντζάνο της Ιταλίας, την πρόκρισή της  στους Ολυμπιακούς

του Λονδίνου, εκπροσωπώντας την Ελλάδα και φυσικά την πόλη της, τη Βέροια, κρύβει μια φοβερή δύναμη ψυχής, που τη φανερώνει το αποφασιστικό της βλέμμα.    

   Ποια συναισθήματα σου προκάλεσε, Σοφία, η πρόκρισή σου στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου;

Η χαρά είναι μικρή  λέξη, για να περιγράψει το τι ένιωσα. Δεν το έχω  συνειδητοποιήσει ακόμα. Εκείνη την ώρα που τελείωσα στην Ιταλία και το πέμπτο αγώνισμα και ένιωσα ότι   προκρίνομαι,  ήθελα να κλάψω από χαρά. Νομίζω όμως πως θα συνειδητοποιήσω  το ίδιο το γεγονός αλλά και το μέγεθος της χαράς,  όταν θα πάω να αγωνιστώ  στο Λονδίνο,  με τη βαριά  ευθύνη  να  εκπροσωπώ  τη χώρα μου.

   Ασχολείσαι από παιδί με το έπταθλο και τώρα έφτασες στην ανώτατη διάκριση. Πόσο δύσκολο και επίπονο είναι ένα τέτοιο σύνθετο  αγώνισμα;

Η ποικιλία του επτάθλου μ’ αρέσει. Πρώτη μέρα εκατό μέτρα με εμπόδια, ύψος, σφαίρα,  διακόσια μέτρα. Δεύτερη μέρα μήκος,  ακόντιο και τέλος οχτακόσια μέτρα. Είναι χρονοβόρο και εξαντλητικό αγώνισμα. Στην Ιταλία ξεκίνησα στις δέκα το πρωί και τέλειωσα  στις  έξι το απόγευμα. Στη Βαρκελώνη, το 2010,  έκλεισα δωδεκάωρο στο γήπεδο, από τις  οχτώ το πρωί μέχρι τις εννιά το βράδυ. Είναι δύσκολο σίγουρα  αγώνισμα  αλλά με ευχαριστεί η ποικιλία του και θα σας φανεί παράξενο  ότι μ’ αρέσει  και η κούραση, που μου προκαλεί. Σ’ αυτό  το  αγώνισμα  πρέπει να  είσαι όλη μέρα στο  γήπεδο, να πηγαίνεις πρωί και απόγευμα για προπόνηση  και  να είσαι σε όλα καλός, αν θέλεις να φτάσεις ψηλά. Δεν μπορείς να έχεις αποκλίσεις ανάμεσα στα διάφορα  αγωνίσματα. Τώρα το έχω καταφέρει  αυτό και έτσι είχα το αποτελέσματα της πρόκρισης. Μ’ αρέσει λοιπόν,  με ευχαριστεί αυτή η κούραση,  ιδιαίτερα όταν τελειώνει ένας αγώνας κι εγώ πετύχει το στόχο μου. Είναι γλυκιά κούραση!

 Πόσο μικρή ξεκίνησες το στίβο;  Πώς ξεκίνησες;

Με επιλέξανε ως ταλέντο ήδη από το Δημοτικό Σχολείο. Πήρα και μια χρονιά μέρος σε αγώνες τότε, αλλά σταμάτησα μετά, γιατί δεν είχα τις παρέες μου. Ξεκίνησα πάλι στο Γυμνάσιο. Τον θυμάμαι ακόμα να έρχεται τότε  στο μαγαζί μας,  στο κρεοπωλείο, ο κατοπινός προπονητής μου, ο κ. Μηνάς,  και να ζητά επίμονα από τον πατέρα μου να με στείλει στο Αθλητικό Γυμνάσιο. Οι φίλες μου ήταν σε άλλα σχολεία και δεν ήθελα να πάω. Τότε πήραν και   δύο φίλες μου στο Αθλητικό,  για να με πείσουν  να πάω. Μετά την τρίτη Γυμνασίου κατάλαβα όμως ότι με ενδιαφέρει ο αθλητισμός. Αν λοιπόν δεν ήταν ο κ. Μηνάς και δεν επέμενε,  δε θα συνέβαινε τίποτα απ’ όσα συνέβησαν.

   Ποια στάση κράτησε η οικογένειά σου απέναντι σε μια τόσο δύσκολη επι