ΠΟΛΙΤΗΣ ή ΚΛΕΦΤΟ-ΡΑΓΙΑΔΟ-ΟΧΛΟΣ;

Γράφει ο Βασίλειος Ἀ. Ζοῦκος

Εισαγωγή.

Αποφεύγω γενικά να γράφω κείμενα που να βρίθουν χαρακτηρισμών και
συναισθηματικών εξάρσεων. Προτιμώ τον λόγο που τεκμηριώνεται, που
ξεκινάει από ορισμούς εννοιών, και με λογική διαδικασία καταλήγει σε
κάποια συμπεράσματα.
Το κείμενο αυτό δέν έχει γραφεί με αυτή τη λογική. Είναι κείμενο σχετικά
«ελευθεροσυνειρμικό» που γράφτηκε μέσα στη δίνη των πρόσφατων εξελίξεων.
Τα λάθη και οι παραλείψεις του με βαρύνουν αποκλειστικά. Κάθε
κριτική καλοδεχούμενη.

Ο Tίτλος.

Υπάρχει ένα διαζευκτικό δίπολο στον τίτλο.
Το

πρώτο μέρος του διπόλου:
ΠΟΛΙΤΗΣ
Κάτοικος χώρας με δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Η έννοια του Πολίτη γεννήθηκε στις πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας.
Συστηματοποιήθηκε στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Το δεύτερο μέρος του διπόλου, είναι μιά σύνθετη λέξη που συνδιαμορφώθηκε
από συζητήσεις στο φιλικό μου κύκλο.

ΚΛΕΦΤΗΣ
Εκείνος που διαπράττει έγκλημα της κλοπής.
ΡΑΓΙΑΣ
Αραβικής προελεύσεως λέξη (ράγι=κοπάδι) που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι

για τους μή μουσουλμάνους κατοίκους της Τουρκίας.
ΟΧΛΟΣ
Μιά κατάσταση ανοργάνωτου πλήθους.

Διαπιστώσεις.

Η σημερινή κατάσταση είναι απόρροια της λειτουργίας του πολιτικού μας
συστήματος. Κυρίαρχη λόγος είναι η έλλειψη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στη χώρα μας.
Η μεταπολίτευση που έγινε το 1974 ήταν μιά ελεγχόμενη μεταβίβαση της
εξουσίας από τους στρατιωτικούς της δικτατορίας των Απριλιανών στους
κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της περιορισμένης προδικτατορικής
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μας μετά τη
λήξη του καταστροφικού εμφυλίου πολέμου 1944–1949.

Δυστυχώς η πολιτική παιδεία των Ελλήνων πολιτών υπήρξε ελεεινή.
Μέσα σε καθεστώς φόβου (φάκελλοι «κοινωνικών φρονημάτων»), και διαφθοράς,
το ρουσφέτι υπήρξε ο τρόπος εξάσκησης πολιτικής για τους κυριαρχούμενους.

Η μεταπολίτευση άλλαξε το προδικτατορικό σκηνικό. Το αστυνομοκρατούμενο
κράτος παραχώρησε τη θέση του στο κομματικό.
Κόμματα που λειτούργησαν ως αγέλες γύρω από αρχηγούς.
«Εθνάρχης» ο πρώτος, «Χαρισματικός» ο δεύτερος. Τα μέλη τους δέν συμμετείχαν ποτέ ως ισότιμοι εταίροι στη συνδιαμόρφωση των προτάσεων της εκάστοτε ηγεσίας.
Συμμετείχαν μόνο ως όχλος–κοπάδι που χειροκροτούσε, κραύγαζε σε «παλλαϊκές συγκεντρώσεις» και απλά «ψήφιζε» τις προειλημμένες αποφάσεις της ηγεσίας σε «συνέδρια» των οποίων η σύνθεση των συνέδρων είχε προέλθει από διαδιασίες ίντριγκας.
(Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ που ιδρύθηκε τον
Σεπτέμβριο του 1974 έκανε το πρώτο του συνέδριο το 1984 ενώ η ΝΔ που
ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1974 έκανε το πρώτο της συνέδριο
τον Απρίλιο του 1979.)

Αυτή η κατάσταση δέν επεκράτησε μόνο στα κόμματα εξουσίας. Υπήρχε
σε όλα τα κόμματα του πολιτικού φάσματος. «Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» «κομματική πειθαρχία» ήταν τα λεκτικά περιτυλίγματα των δήθεν «δημοκρατικών διαδικασιών» και των υπόλοιπων κοι