ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ

Γράφει ο ΒάνοςΤετάρτη..Είμαστε στη συμβολή των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Σταδίου. Οι μπάτσοι κάνουν προσπάθεια να ωθήσουν τον κόσμο προς τα κάτω από την Βασιλέως Γεωργίου χωρίς αποτέλεσμα..Τα δακρυγόνα διαλύονται λόγω του αέρα που μάλιστα ωθεί τα ντουμάνια προς τηβουλή. Ο κόσμος υποχωρεί μόλις 20-30 μέτρα και επιστρέφει σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Μετά από την πρώτη κιόλας υποχώρηση, ακούγονται τα πρώτα τακ-τακ από τις πέτρες στις ασπίδες των ΜΑΤ. Μα από πού ξεφύτρωσαν αυτοί; Πριν μόλις 10-15 λεπτά ήμαστανστην πάνω γωνία της ΒΓ και ούτε κουκουλοφόροι ούτε τίποτα. Μετά από 4-5 αποτυχημένες προσπάθειες για να διώξουν τον κόσμο τα ΜΑΤ κάνουν ντου πεζή με ταυτόχρονη ρίψη δακρυγόνων .Κάποια σκάνε 10-15 μέτρα από το κάτω άκρο της ΒΓ . Ο καπνός σηκώνεται στον αέρα κάθετα και μία ριπή αέρα τον ρίχνει κάτω, ακριβώς εκεί που ήμουν εγώ με τους φίλους μου.Αρχίζει η εσπευσμένη υποχώρηση κατά μήκος της Σταδίου. Αυτή την έφαγα γερά, μάλλον πιο γερά από οποιαδήποτε άλλη φορά όλες αυτές τις μέρες, και παρά το ότι την προηγούμενη ήμουν ακριβώς μπροστά από τη βουλή όταν πέσαν τα δακρυγόνα στο κέντρο της Αμαλίας. Δεν έχω βάλει μαλόξ στο πρόσωπο και δεν έχω παρά μια χάρτινη μάσκα μπογιατζή του 0,2€ στην τσέπη – αρνούμαι να δεχτώ ότι πρέπει να μασκαρευτώ για να διαδηλώσω. Ο κόσμος υποχωρεί βιαστικά βήχοντας , βρίζοντας, μερικοί ξερνάνε. Ο καπνός –με τη βοήθεια του αέρα – μας ακολουθεί και μας ωθεί σε βήμα επικίνδυνα ταχύ. «Ψυχραιμία – μη βιάζεστε-παιδιά, αργά» Το μάτι μου πέφτει φευγαλέα σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Μαλόξ στο πρόσωπο, και η γυναίκα κρατάει στη μύτη της ένα μαντηλάκι, από κείνα τα υφασμάτινα με τα αρχικά μας που και η δικιά μου γιαγιά μας έφτιαχνε όταν ήμασταν παιδιά. Οσύζυγος περπατάει αγέρωχος κρατώντας την αγκαζέ , χωρίς καμία προφύλαξη πέρα από το μαλόξ και κοιτάζοντας σιωπηλός κάτω. Τα μάτια μου έχουν σχεδόν κλείσει και δακρύζουν σε βαθμό που δυσκολεύομαι να δω που πηγαίνω. Η αναγούλα, η δυσκολία στην αναπνοή και η ζαλάδα με κάνουν να συνειδητοποιήσω ότι ενδέχεται να λιποθυμήσω. Κοιτάζω πίσω προσπαθώντας να δω που είναι οι φίλοι μου. Πρέπει να κρατηθώ , αρχίζω να ρίχνω χαστούκια στον εαυτό μου. Κουράγιο, η πλατεία Κολοκοτρώνη είναι κοντά και θα κάνουμε αριστερά να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό αέρα.Νοιώθουμε εξευτελισμένοι, ταπεινωμένοι. Τα μάτια μας καρφωμένα στο σημείο απ’όπου ήρθαμε, αφουγκραζόμαστε τα τεκταινόμενα περιμένοντας να γυρίσουμε. Οι μπάτσοι όμως κατέβασαν ομάδες των 5-10 ατόμων στους κάθετους δρόμους για να αποτρέψουν ακριβώς αυτό. Στη συμβολή αυτών των δρόμων με τη Σταδίου, η «εμπροσθοφυλακή» παίζει πάλι πετροπόλεμο. Σα να μη φτάνει αυτό, ανάβουν και μια φωτιά στη μέση του δρόμου -στην πλευρά της πλατείας Κολοκοτρώνη προς το Σύνταγμα- με ξύλινα παρτέρια που καλύπτει το μισό του πλάτους του δρόμου και κάνει επικίνδυνη έως αδύνατη την επιστροφή του κόσμου. Κουκουλομασκοφόροι ξηλώνουν τα μάρμαρα από την ΑΤΕ. Μία κυρία φωνάζει «σταματήστε τους, δε βλέπετε τι κάνουν» ξανά και ξανά, μέχρι που έναπαλικάρι –χωρίς κουκούλα – ουρλιάζοντας λέει