Όταν ο Παυλόπουλος προέβλεπε την εξέλιξη στην Γαλλική πολιτική σκηνή…

Το είχε επισημάνει ο Προκόπης Παυλόπουλος ήδη από το περασμένο καλοκαίρι, όταν έγραφε στο βιβλίο του «Το Λυκόφως των Πολιτικών Ηγεσιών» (Λιβάνης 2011):«β) Όταν η Γαλλία παραπαίει.Η εκτόξευση του Ν. Sarkozy στην προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, ύστερα μάλιστα από μια πολλά υποσχόμενη ευρωπαϊκή παρουσία στο τιμόνι των υπουργείων Οικονομικών και Εσωτερικών της Γαλλίας, καλλιέργησε –και δικαίως– πολλές προσδοκίες. Κυρίως ως προς το ρόλο της Γαλλίας, παραδοσιακού πυλώνα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, στην προσπάθεια προώθησης της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ισχυροποίησης του ευρώ, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με απροσδόκητες μεταλλάξεις. Ο ίδιος άλλωστε ο Ν. Sarkozy, επιστρατεύοντας ως και την προσωπική – οικογενειακή του ζωή στην κορυφαία πολιτική του μάχη, φαίνεται να πίστευε χωρίς επιφυλάξεις στο άστρο του. Σε σημείο ώστε, πολλές φορές, να δίνει την αίσθηση ότι φιλοδοξούσε να γίνει το σύγχρονο παράδειγμα αυτού που ο Σαίξπηρ αναφέρει επιγραμματικά στον «Κοριολανό»: «Δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τους θεούς εκτός από την αιωνιότητα»!Η συνέχεια όμως δεν υπήρξε ευθέως ανάλογη των μεγάλων προσδοκιών. Οι ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες του γάλλου Προέδρου δεν αναδείχθηκαν τόσο καίριες, όσο θα περίμενε κανείς. Σ’ αυτό βέβαια συνέβαλε και η διστακτικότητα της Α. Μerkel, αφού είναι γνωστό από το παρελθόν ότι οι μεγάλες τομές στον ευρωπαϊκό χώρο προωθήθηκαν μόνον όταν στηρίχθηκαν στο πολιτικό σχήμα ενός σθεναρού και αποφασισμένου γαλλογερμανικού άξονα. Η γαλλική προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το πρώτο εξάμηνο του 2008, δεν αποτέλεσε το σταθμό που ο Ν. Sarkozy είχε προοιωνισθεί. Από την προσπάθεια αυτή θα μείνει, ουσιαστικά, ως ιστορικό σημάδι μόνο το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, που υπεγράφη στη Σύνοδο Κορυφής του Παρισιού τον Οκτώβριο του 2008. Διόλου ευκαταφρόνητο, αλλά όχι και επαρκές για να αιτιολογήσει μια ευρωπαϊκή «περίοδο Sarkozy».Στο μεταξύ σχετικά νωρίς άρχισαν να πυκνώνουν τα σύννεφα μιας εκ των έσω –με την έννοια της ενδογαλλικής– αμφισβήτησης του ως τότε σχεδόν πολιτικώς «άτρωτου» Sarkozy, με βάση ορισμένες εντελώς υπερβολικές παραπολιτικές πτυχές της διαδρομής του. Η υπόθεση «L’Oreal» και κάποιες άλλες δραστηριότητες υπουργών του, που θεωρήθηκαν στενοί συνεργάτες του, άσκησανκαι ασκούν μια υποδόρια αλλά σημαδιακή διαβρωτική επιρροή. Με μειωμένη την προσωπική του ακτινοβολία και μη μπορώντας να βρει επαρκή ευρωπαϊκά ερείσματα για να στηρίξει την «ηγεμονία» που φιλοδόξησε να χτίσει, στράφηκε πέραν του Ατλαντικού, οικοδομώντας τα θεμέλια της συμμαχίας του με τον B. Obama. Αναγκαία κίνηση αλλά πάντως όχι ικανή να του προσδώσει και ανάλογο ευρωπαϊκό κύρος. Πολύ δε περισσότερο ανάλογη βαρύτητα στο πατρογονικό «γαλατικό χωριό» το οποίο, ιδίως σε σχέση με τις ΗΠΑ, έχει διαχρονικώς γαλουχηθεί από την αυτόνομη ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας στην παγκόσμια σκηνή. Πορεία που χάραξε ο Στρατηγός Charles de Gaulle με μεγάλη αποφασιστικότητα και οξυδέρκεια.Κάπως έτσι ο N. Sarkozy φθάνει στο ραντεβού με την επανεκλογή του στην προεδρία της Γαλλικής