Όταν η πολιτική κατεβαίνει στο πανεπιστήμιο

«Την τύχη του κάθε λαός

την κάνει μοναχός του

και όσα του φταίει η κούτρα του

δεν του τα κάνει ο εχθρός του»

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος Κιλκίς

Στο βιβλίο του Πολυχρόνη Ενεπεκίδη «Η Δόξα και ο Διχασμός», στη σελίδα 373, περιέχεται μία παράγραφος, η οποία διατηρεί την επικαιρότητά της. Την μεταφέρω: «Γενικώς είναι περίεργη η πολιτεία των καθηγητών του αθηναϊκού πανεπιστημίου, που κατήλθαν κατά καιρούς εις την πολιτικήν. Τας περισσότερας φοράς υπέστη ο ελληνικός λαός την πολιτική των δραστηριοτήτα, ως την εκδίκησιν τού πανεπιστημίου απέναντι του Κράτους,

διά το μηδαμινόν ποσοστόν του προϋπολογισμού, το διδόμενον προς το ανώτατον ίδρυμα. Εις την περίπτωσιν του Σπυρίδωνος Λάμπρου υπάρχει τουλάχιστον το δικαιολογητικόν ότι δεν είναι ο καθηγητής που κατήλθε εις την πολιτικήν, αλλά η πολιτική κατήλθε και κατέληξεν εις τον Λάμπρον».

Ίσως είναι σκληρός και άδικος ο λόγος του Ενεπεκίδη κατά του Λάμπρου… αλλά φιλτάτη η αλήθεια. Ο Λάμπρος ήταν λαμπρός ιστορικός και μεσαιωνοδίφης, δεινός ερευνητής, διεθνούς κύρους πανεπιστημιακός, όμως ενεπλάκη με την πολιτική σε μια ταραγμένη εποχή. Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1916, προσκληθείς από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, ανέλαβε την πρωθυπουργία, παραμένοντας στην αρχή μέχρι την 21η Απριλίου του 1917. Εν μέσω, δηλαδή, Εθνικού Διχασμού. Μετά την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου και την εγκατάσταση του Βενιζέλου, ο Λάμπρος εισήχθη σε δίκη ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου και η περιουσία του δημεύτηκε (σ.σ.: Τότε δικάζονταν και καταδικάζονταν και πρωθυπουργοί. Ενίοτε λειτουργούσε και το εκτελεστικό απόσπασμα. «Οι παλαιοί», γράφει ένα ευφυές στιχούργημα, «επί σταυρών κρεμούσαν τους κακούργους, και οι νέοι σήμερον κρεμούν σταυρούς επί κακούργων». Οι λυμεώνες παρασημοφορούνται κιόλας ή τους επιβάλλεται η επαχθής ποινή της ατιμωρησίας και της απολαύσεως των κλοπιμαίων. Εξορίστηκε ο δύσμοιρος Λάμπρος στην Ύδρα και κατόπιν στην Σκόπελο. Λόγω κακουχιών αρρώστησε και πέθανε τον Ιούλιο του 1919.

Τέλος πάντων, ο αείμνηστος ιστορικός υπήρξε θύμα της εποχής του, διατήρησε όμως την υστεροφημία του. Το έργο του παραμένει κτήμα ες αεί. Στην περίπτωσή του επιβεβαιώνεται ο ανοξείδωτος, λαϊκός, παροιμιακός λόγος πως «όταν μαλώνουν τα βουβάλια (Κωνσταντίνος-Βενιζέλος) την πληρώνουν τα βατράχια». Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω, των δημοπιθήκων και των «κοπροκρατών του μέλλοντός μας» (Ελύτης), αρκετοί πανεπιστημιακοί, οιηματίες και κενόσπουδοι, «κατήλθαν» στην πολιτική συμπαρασύροντάς την «εις τα κατώτατα της γης». Σημίτης, ο επονομαζόμενος και «αρχιερέας της διαπλοκής», Λοβέρδος και Βενιζέλος, αμφότεροι συνταγματολόγοι, που κουρελιάζουν το Σύνταγμα, Παυλόπουλος-«Πάκης», Αλογοσκούφης, Χριστοφιλοπούλου-αυτή ή όνομα πρέπει να αλλάξει ή υπουργείο- είναι κάποιοι που απαρνήθηκαν την πανεπιστημιακή έδρα και «τρύπωσαν» στον «χρυσοφόρο θερισμό», όπως ονομάζει ο Πλούταρχος, την πολιτική. Βεβαίως και ο νυν δοτός πρωθυπουργός, Παπαδήμος, πανεπιστημιακός ήταν, στα Χάρβαρντ και λοιπά εκκολαπτήρια εξουσια