Οταν είσαι αντι-μνημονιακός δεν διαπραγματεύεσαι τα παλιά Μνημόνια ούτε συμμετέχεις σε κυβερνήσεις που θέλουν να εφαρμόσουν τα καινούρια Μνημόνια.

Αυτό που μας διδάσκουν οι κυβερνήτες μας, των τελευταίων 30 χρόνων τουλάχιστον, είναι πως για να κυβερνήσεις μια χώρα πρέπει να είσαι πρωταθλητής στην παραπλάνηση και στην εξαπάτηση του λαού. Στο ψέμμα. Και στην διγλωσσία.

Την ηγεσία του ΠαΣοΚ την ξέρουμε πια καλά. Εχει χτυπήσει πρωτάθλημα για σειρά ετών στο άθλημα της πολιτικής εξαπάτησης. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το “Συμβόλαιο με τον Λαό”, είναι τίγκα στο ψεμμα: Απλή αναλογική, δημοψηφίσματα, δημοψήφισμα

παραμονής στην τότε ΕΟΚ, εισαγωγή στα πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις, τι δεν τάζει; (Μπαξές κυρ-εισαγγελέα μου διορισμένε και επαγγελματία μου, μπαξές. Οτι πρέπει για εφαρμογή, του άρθρου 162 του Ποινικού Κώδικα περί εξαπάτησης εκλογέα. Κατά συρροήν, εξακολούθησιν, και ιδιαιτέρως… και-πως-τα-λέτε-τα-δικά-σας-εσείς-για-να-μην-τα-πολυκαταλαβαίνουμε-εμείς.)

Η ηγεσία της ΝΔ όμως, εχει εδώ και μια διετία χτυπήσει νταμπλ. Πρωτάθλημα και κύπελλο μαζί. Οχι δηλαδή οτι παλιότερα πήγαινε πίσω. Μην πάει ο νους σας στο κακό. “Πόλεμο με τους νταβατζήδες” υποσχέθηκαν και βρέθηκαν να κάνουν δώρα τα διόδια στους εθνικούς εργολάβους. “Σεμνά και ταπεινά” μας είπανε και κόβανε βόλτες με κότερα και δεχόντουσαν και δωράκια φριτέζες. Και τι δεν έκαναν οι ηγεσίες της ΝΔ για να φτάσουν και να ξεπεράσουν τους εθνικούς πρωταθλητές της πολιτικής εξαπάτησης, την ηγεσία του ΠαΣοΚ, τα περασμένα χρόνια. Αλλά εδώ και μια διετία με το Μνημόνιο, σύντροφε πατριώτη μου, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Πήγαν την πολιτική εξαπάτηση σε άλλο level. Επιστήμη.

Αρχικά μας είπαν πως είναι αντι-μνημονιακοί ορκισμένοι. Ετοιμοι για όλα. Οπλισμένοι για αντι-μνημονιακό αγώνα μέχρις εσχάτων. Με τις ταυτότητες στο στόμα. Και σιγά σιγά, κι αγάλια-αγάλια, άρχισαν οι παραλλαγές. “Διαπραγμάτευση”. “Ναι στους στόχους, όχι στα μέτρα”. “Αλλο μείγμα”, “Ζάππεια” και τέτοια. Καταψήφιζαν τον νόμο ως σύνολο, αντι-μνημονιακοί βλέπεις, αλλά ψήφιζαν τα μισά και βάλε επιμέρους άρθρα.

Κάπου τότε είχε γίνει και μια συζήτηση, λόγω και της μουρμούρας στα ιστολόγια, για συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις και πορείες και τέτοια. Αλλά γρήγορα το καταλήξανε, αντι-μνημονιακώς πάντα, το ζήτημα. “Αυτά ρε τα κάνουν τα αριστερά κόμματα.” Κι έτσι η ηγεσία της ΝΔ δεν έκανε ούτε ένα αντι-μνημονιακό συλλαλητήριο.

Ομως δεν υπέστειλαν στιγμή την αντι-μνημονιακή αγωνιστικότητά τους. Τους εξοντώσανε στον αντι-μνημονιακό κλεφτοπόλεμο του ΠαΣόΚους. “Κυβέρνηση του Μνημονίου” τους ανεβάζανε και “κυβέρνηση του Μνημονίου” τους κατεβάζανε. Από το πρωί ως το βράδυ. Βέβαια για το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ, κακιά κουβέντα από το στοματάκι τους δεν βγήκε. Κακό μεν το ΠαΣοΚ, αλλά… όλα κι όλα. Οχι κακά λόγια για την Τρόϊκα. Μουγκαφόν.

Επειτα ξεκίνησε εκείνη η τιτάνια πολιτική σύγκρουση: συγκυβέρνηση ή όχι συγκυβέρνηση. Η οποία ταλάνισε το κόμμα της ΝΔ επί καιρόν. (Δεν θέλαν ρε παιδί μου να μπουν στην κυβέρνηση, δεν θέλαν. Το ανέκδοτο με την ωραία ηγουμένη και το “ε, μη σπρώχνεις κι εσύ Παναγία μου”, το ξέρετε; Ε, έτσι κάπως.) Ακούσαμε και τα “όχι στο λάθος” και άλλα παρ