ΟΣΟΝΟΥΠΩ…

Του Μιχάλη Τζανάκη

Εν μέσω αναλύσεων περί δόσεων και οικονομοτεχνικών όρων ευρωμάχοι και ευρωλάγνοι, ανά την επικράτεια, ομιλούν ακατάσχετα ως χαρακτηριστικοί τύποι «σοφών» αναλυτών, που η «σοφία» τους εξαντλείται κάθε φορά στα «πρετεντέρεια» τηλεοπτικά παράθυρα και τις πολυσχιδείς συζητήσεις των τηλεοπτικών αστέρων.
Αν κρίνω απ την προσωπική μου αίσθηση το όλο ζήτημα τείνει να γίνει φαιδρό και τραγικό συνάμα, όσο φαιδροί και τραγικοί είναι και οι φορείς, των όσων ακούγονται καθημερινά, σ αυτά τα τηλεοπτικά πάνελ.
Όλα όσα ακούγονται, λοιπόν, άλλοτε ευθυγραμμισμένα με τις ευρωπαϊκές

νουθεσίες ή
υπαγορευμένα απ τη λαϊκή απαίτηση, δε λαμβάνουν υπόψη τον καταλυτικό παράγοντα που γράφει διαχρονικά την Παγκόσμια Ιστορία. Νούμερα και αριθμοί «ατάκτως ερριμένοι» ένθεν και ένθεν, λεκτικές πομφόλυγες περί «πατριωτισμού» καλώς ή κακώς εννοούμενου, πάνε έναν τυφλό περίπατο στη «μαύρη χοάνη» της α-λογίας και α-νοησίας των ρητόρων που τις εκστομίζουν. Τα περί «ανακάμψεων», «εξορθολογισμών», «θυσιών», «ελπίδας» και τοιαύτα ουτοπικά, εκφέρονται λεκτικώς εν είδει παράτασης της πολιτικής εξουσίας και αναβολής της επερχόμενης «Νεμέσεως».
Ο παράγοντας που θα πυροδοτήσει την έκρηξη- και φαίνεται πολύ κοντά πια- δεν είναι τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, η «επιθετικότητα»​ του Καμμένου και τα ανοήτως ρηθέντα και πραχθέντα των πάσης φύσεως εθνικιστών τραμπούκων. Τίποτα απ τα παραπάνω δεν είναι αρκούντως επικίνδυνα για το «μνημονιακό λόμπυ»- εκτός απ το «λόμπυ της δραχμής», αυτό έχει σαφέστερα χαρακτηριστικά και σαφέστερους εκπροσώπους-όσο Η ΠΕΙΝΑ.

Ας εφησυχάσουν οι Τσιπρομάχοι με τον επερχόμενο γι αυτούς «κίνδυνο» υφαρπαγής της εξουσίας απ τα κοκκινο-ροζ στίφη του βαρβατο-Τατσόπουλου και δραχμο-Λαφαζάνη κι ας γρηγορούν για τα άδεια στομάχια χιλιάδων κι εκατομμυρίων Ελλήνων. Ιστορικά τεκμηριώνεται πως το «άδειο στομάχι» ψάχνοντας απεγνωσμένα να κορέσει την πείνα του θα λειτουργήσει σαν κοινωνικός τυφώνας.
Οι ακολουθούμενες παρελκυστικές τακτικές των οικονομικών και πολιτικών «φωστήρων», θα τη «βρει» από τους πεινασμένους που συνάμα είναι κι εξευτελισμένοι. Μπροστά στην «πείνα» πάνε περίπατο ιδεολογίες, ιδεοληψίες, πολιτικές ή θρησκευτικές. Ο πεινασμένος κι ο εξαθλιωμένος γίνεται «καμικάζι» και αλίμονο σ όποιον βρεθεί μπροστά του.
Όλες οι αποφάσεις και τα νομοθετήματα-«ζόμπι» που ψηφίζονται- για την εξόντωση κι όχι για την προάσπιση του πολυθρύλητου «λαού» ως όφειλαν οι βουλευτές- καρικατούρες- είναι «κενό γράμμα», από τη στιγμή που το στομάχι είναι άδειο και αυτό ωθεί πλέον στις πράξεις τον άνθρωπο.
Αν βρισκόμουν σε κυβερνητικό θώκο αφενός θα «κοκκίνιζα» από ντροπή, αφετέρου θα έτρεμα στην ιδέα ν αντιμετωπίσω τη μήνιν του πεινασμένου νεόπτωχου Έλληνα.
Το πρόβλημα της «πείνας» βεβαίως δεν είναι τωρινό, ούτε καν ελληνικό. Είναι παμπάλαιο και ως προς το εύρος της και ως προς τις γενεσιουργές αιτίες της. Παρά τις διαφοροποιήσεις σε επίπεδο τόπου και χρόνου η πείνα επιβαλλόταν και επιβάλλεται «άνωθεν». Κανείς πεινασμένος δεν επιδίωξε τ