Οσο πιο αριστερά πάμε, τα κόμματα παύουν να είναι πολιτικές οργανώσεις και αρχίζουν να μοιάζουν με άοπλα και πειθαρχημένα στρατεύματα.

Η έννοια κόμμα, με τα μοντέρνα χαρακτηριστικά που έχει, και όπως το γνωρίζουμε στην σύγχρονη εποχή, ανεξαρτήτως πλευράς, δεξιό ή αριστερό ή κλπ κόμμα, είναι “προσφορά” του εργατικού κινήματος όπως αναπτύχθηκε στο έμπα της βιομηχανικής εποχής, κάπου εκεί στον 18ο αιώνα.Τα εργατικά-κομμουνιστικά κόμματα δεν είναι ΑΚΡΙΒΩΣ πολιτικές οργανώσεις. Είναι και δεν είναι δηλαδή. Είναι πολιτικές οργανώσεις με λίγο πολύ στρατιωτική δομή και ιεραρχία. Ουσιαστικά δηλαδή τα κόμματα αυτά είναι λίγο πολύ ένα άοπλο στράτευμα. Πειθαρχικό και υπάκουο.Τα “αστικά κόμματα” (lol) προσπαθούν άλλοτε με μικρώτερη και άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία να μιμηθούν αυτού του τύπου την “πολιτική οργάνωση”. Το ίδιο και οι πάσης φύσεως πολιτικές οργανώσεις, αριστερές και δεξιές και κυρίως εξω-κοινοβουλευτικές, και τις οποίες, για διάφορους λόγους, δεν θα τις κατατάσσαμε στα κόμματα. Τα “αστικά κόμματα” (lol δις) θέλουν να μοιάσουν στα εργατικά-κομμουνιστικά κόμματα όσον αφορά στην εσωτερική τους αντι-δημοκρατική οργάνωση και συγκεντρωτική λειτουργία, την οποία και θαυμάζουν. Την λατρεύουν. Ακόμα και τα δεξιά “αστικά κόμματα” (lol τρις).Ο λόγος που ασκεί τέτοια έλξη αυτού του τύπου η ιεραρχική και στρατιωτικού σχεδόν τύπου κομματική οργάνωση και λειτουργία, είναι πολύ απλός: Μόνο με μια τέτοιου τύπου στρατιωτική και συγκεντρωτική εσωκομματική οργάνωση μπορεί μια ομάδα ανθρώπων, μια κάστα εξουσιαστών ουσιαστικά, να καταλάβει και να διατηρήσει την εξουσία στο κόμμα ή την οργάνωση. Να την διατηρήσει για δεκαετίες. Με σιδερένιο χέρι.Μόνο με μια τέτοια αντι-δημοκρατική οργάνωση και συγκεντρωτική εσωτερική λειτουργία μπορεί η εξουσιαστική κάστα που άρχει στο κόμμα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους “εσωτερικούς” της εχθρούς εκμηδενίζοντάς τους, ακόμη και με φυσική εκμηδένιση όπου είναι δυνατόν. Εχοντας πάντα σαν δικαιολογία την διαφύλαξη της ιδεολογικής καθαρότητας, την “σωστή” ερμηνεία των δογμάτων και των “ιερών κειμένων” ή την άμυνα από πιθανούς “προβοκάτορες” και “πράκτορες του εχθρού”.Τα κόμματα αυτά λοιπόν λειτουργούν με συγκεντρωτικό και ολιγαρχικό τρόπο. Δηλαδή αντι-δημοκρατικό. Στην ουσία ΟΛΑ τα κόμματα λειτουργούν με αντι-δημοκρατικό τρόπο. Και όσο πιο αριστερά πάμε, τόσο εντείνεται αυτός ο αντι-δημοκρατικός τρόπος λειτουργίας. Ενας τρόπος που αποκλείει την διάδοση στο εσωτερικό του κόμματος οποιασδήποτε ιδέας, ακόμη και αν αφορά στην πολιτική τακτική και όχι στα γενικά ιδεολογικά ζητήματα, και την οποία ιδέα η άρχουσα ολιγαρχική ομάδα του κόμματος κρίνει πως βρίσκεται σε αντίθεση με τα συμφέροντά της ώστε να την εκλαμβάνει ως πιθανό κίνδυνο.Εν ολίγοις αυτά τα κόμματα είνα βαθειά ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ.Είναι ο παράδεισος του ολιγάρχη. Και ο εφιάλτης του δημοκράτη.Γι’ αυτό, μπορεί μεν τα κόμματα αυτά να έχουν πάρει στο παρελθόν την εξουσία σε διάφορες χώρες “εν ονόματι του λαού και της εργατικής τάξης”, αλλά αυτό είναι απλώς ένα κορυφαίο ψεύδος.Οπου πήραν την εξουσία, την πήραν και την άσκησαν για λογαριασμό του κόμματος, δηλαδή της κεντρικής επιτροπής, δηλαδή του πολιτικού γραφείου, δηλαδή