Οι Μονόφθαλμοι,οι Αντιπροσωπείες κι ΕΜΕΙΣ.

Κάθομαι και γράφω την άποψή μου για κάτι.
Κλασσική ερώτηση : Εσύ ρε φίλε, που μας το παίζεις
έξυπνος, τί προτείνεις για να έχουμε καλό ερώτημα;
Ας αναλύσουμε τί κρύβεται πίσω από αυτή την ερώτηση.

Αυτός που την διατυπώνει εκφράζει μόνο μία και μοναδική
κοσμοθεώρηση. Αυτήν του μετρίου, του ατελούς, του εν-μέρη
σωστού. Αυτήν που η λαϊκή σοφία έχει συντμήσει στην φράση
“στους τυφλούς υπερέχει ο μονόφθαλμος”.

Δεν τον ενδιαφέρει τί έχω μεταφέρει με την άποψή μου.
Τον ενδιαφέρει ότι έρχεται σε αντίθεση με την δική του,
η οποία έχει σχηματιστεί επειδή το

εκβιάσει να επιλέξει τον “μονόφθαλμο”.

Ο μονόφθαλμος όμως δεν αρκεί πλέον. Μονόφθαλμοι στην
καλύτερη μας έχουν οδηγήσει εδώ, και επιλέγοντας μονόφθαλμους,
ευννοούμε τους τυφλούς.

Δεν διατυπώνω την άποψή μου για να προτείνω απαραίτητα κάτι σαν επιλογή.
Ο καθένας έχει κρίση, που αν την χρησιμοποιήσει μπορεί να
επιλέξει το σωστότερο κατ’ αυτόν.
Γιατί έχουμε συνηθίσει να μας τα δίνουν όλα στο πιάτο;
Γιατί αν εγώ σου αποδεικνύω ότι ο χ έχει κλέψει, πρέπει να
σου αποδείξω ότι ο ψ δεν έχει;
Είναι απλό, θες να συνεχίσεις να υποστηρίζεις τον χ, ασχέτως
αν έχει κλέψει, γιατί στο μυαλό σου ο ψ μπορεί να έχει κλέψει
περισσότερο.

Αυτός είναι ο παραλογισμός της εποχής μας.
Αν όμως η κλεψιά ήταν φόνος;
Κάποιος που έχει σκοτώσει 2 είναι καλύτερος από αυτόν που έχει
σκοτώσει 10;
Αν μπεις στην λογική να απαντήσεις σε αυτό, έχεις ήδη επικροτήσει
εν μέρη αυτό που δεν δέχεσαι(στα λόγια).
Έχεις ήδη κάνει έκπτωση στις αξίες σου.
Έχεις ήδη δεχτεί τον μονόφθαλμο.

Επί της ουσίας.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Δεν έχει διαφορά ο αντιμνημονιακός από τον μνημονιακό.
Γιατί και οι δύο είναι οπαδοί.Δεν είναι σκεπτόμενοι.

Και γιατί θα βρεθούν κατευθείαν κάποιοι να ρωτήσουν
πού θέλω να καταλήξω.
Θα δώσω ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα.
Αγοράζεις αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Έχεις δώσει τα αγαπημένα σου
λεφτά, τους τα έχεις ακουμπήσει κανονικά. Υπάρχει έστω και ένας
που βλέπει με αγάπη την αντιπροσωπία, και απαιτεί κάτι λιγότερο
από αυτήν εκτός του πλήρους αντιτίμου των χρημάτων του;
Πραγματικά, διαλογιστείτε λίγο πάνω σε αυτό το απλό παράδειγμα.
Είναι φίλοι του στην αντιπροσωπεία και τους εμπιστεύεται τόσο πολύ
δεδομένου και της ευρύτερης γνωστής πραγματικότητας;
Ανοίγει καινούρια αντιπροσωπεία που υπόσχεται ότι αυτή είναι τύπος
και υπογραμμός και τρέχουν όλοι να αγοράσουν αυτοκίνητα λέγοντας
ναι επιτέλους; Τους εμπιστεύονται τόσο εύκολα;
Δεν θα το έλεγα..

Εκεί θέλω να καταλήξω.
Πώς γίνεται στην πολιτική να είναι ακριβώς το αντίθετο;
Πώς γίνεται να επιλέγεις για χ λόγους να υποστηρίξεις με την ψήφο
σου κάποιον και ταυτόχρονα να γίνεσαι και άμισθος διαφημιστής του;
Πώς γίνεται αντί να τον κρίνεις πρώτος και σκληρότερα από όλους εσύ
γιατί του έχεις ακουμπήσει τα λεφτά σου, να τον υπερασπίζεσαι