Οι ανεμόμυλοι της ελληνικής αριστεράς

Tου Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ακριβώς 95 χρόνια, έπειτα από την Οκτωβριανή Επανάσταση και μόλις 23 από την κατάρρευση του Σοβιετικού κράτους και το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου, ο υπαρκτός Σοσιαλισμός, έχει συρρικνωθεί δραματικά πάνω στο χάρτη της υδρογείου. Ελάχιστες είναι πλέον οι χώρες που ακολουθούν αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης, ή κάποιο μικτό σύστημα κομμουνισμού και ελεύθερης αγοράς. Τα κομμουνιστικά κόμματα, ακόμη και αυτό της Ρωσίας, έχουν απολέσει πια την παλαιά δύναμη τους. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου

υπάρχει ακόμη ένα τέτοιο κόμμα, αποτελεί δείγμα πλέον, μιας πάλαι ποτέ ελπιδοφόρας εναλλακτικής, που αποσυντέθη στα εξ ων συνετέθη, όπως αποδεικνύουν τα πρόσφατα απογοητευτικά εκλογικά αποτελέσματα.

Το 1989, τηρουμένων των αναλογιών του παραδείγματος, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έμοιαζε με το κλείσιμο μιας μεγάλης κεντρικής εταιρείας, της οποίας κάποια υποκαταστήματα έκλεισαν, ενώ άλλα διατηρήθηκαν, αν και με μεγάλες απώλειες σε ιδεολογκό επίπεδο, με δεδομένη την αποτυχία του κεντρικού μητρικού συστήματος. Η κατάρρευση αυτή, που είχε σε μεγάλο βαθμό προβλεφθεί, ανάγκασε πολλούς μαρξιστές να επαναπροσδιορίσουν από νωρίς τους στόχους τους και το νέο τους ρόλο στη μετα-ψυχροπολεμική περίοδο. Την εποχή εκείνη, καθώς το πλοίο βούλιαζε, οι απειλούμενοι από το φάσμα της ανεργίας μαρξιστές και αριστεριστές διανοούμενοι και διαφωτιστές, κινήθηκαν προς δύο βασικές κατευθύνσεις, οι οποίες έκτοτε συνιστούν και το προνομιακό πεδίο δράσης τους. Την Οικολογία και τα «ανθρώπινα δικαιώματα», στα οποία θα αναφερθούμε παρακάτω. Οι ακραιφνείς κομμουνιστές, παρόλα αυτά, πιστοί και ρομαντικοί στην υπεράσπιση των ιδεών τους, παραμένουν με συγκινητική αφοσίωση στο κατάστρωμα του δικού τους Τιτανικού, δίνοντας μάχη με τον χρόνο και με τα κύματα. Πάντα πίστευα, ότι αν ήταν δυνατό να βάλεις στην ψυχή ενός κομμουνιστή την ιδέα του έθνους, θα είχες έναν ακαταμάχητο Έλληνα.

Μιλώντας, όμως, για τη σύγχρονη αριστερά στην Ελλάδα, θα έπρεπε νομίζω, να έχουμε πάντα υπόψιν μας, ότι αναφερόμαστε σε μια μεγάλη ποικιλία μαρξιγενών πολιτικών θεωρήσεων, ιδεών και αναζητήσεων, που δε συμφωνούν γύρω από ζητήματα ερμηνείας και εφαρμογής των Κεφαλαίων και αναθεματίζονται, εν προκειμένω, περί της τήρησης, η μη, της Μαρξιστικής ορθοδοξίας, υποδεικνύοντας πάντα και τους αιρετικούς της. Το «ορθόδοξο» ΚΚΕ, για παράδειγμα, έχει διαχωρίσει πλήρως τη θέση του από την «αριστερά», την οποία καταγγέλει για συγκαλυμμένο συμβιβασμό και για οπισθοχώρηση από το μέτωπο του λαϊκού αγώνα. Κρατάει έτσι για τον εαυτό του, το ρόλο του μοναχικού, πλην όμως, γνήσιου εκφραστή της προλεταριακής αντίστασης. Αναμένει δε, ματαίως, κατ΄εμέ, την αναστροφή του κλίματος και την επιστροφή των πιστών στο «ιερό» του δόγμα, που δεν επιδέχεται «βλάσφημες» αναθεωρήσεις, ούτε εκσυγχρονισμούς. Όμως, αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό (λαό), είναι σίγουρο, πως και το βουνό δεν θα πάει σε εκείνον.

Ωστόσο, το ΚΚΕ, έχει απόλυτο δίκιο, όταν μιλάει για την υπόλοιπη μεταλλαγμ