Ο πρόθυμος σαμποτέρ της Εθνικής Άμυνας

• Τα εγκληματικά (κατά συρροή την τελευταία διετία) λάθη του πρώην υπουργού Άμυνας και νυν αντιπροέδρου της κυβέρνησης που (σε συνδυασμό με την κρίση και τα Μνημόνια) διέλυσαν τον ελληνικό στρατό
• Οι περικοπές στον στρατό από τον Ευάγγελο Βενιζέλο βάζουν σε κίνδυνο τη χώρα

Η κρίση που κατατρώγει την Ελλάδα τα τελευταία 2,5 περίπου χρόνια και η εξαθλίωση στην οποία περιέρχεται βαθμιαίως όλο και μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού,

κατά τρόπο που θυμίζει καταστάσεις που προσομοιάζουν με αυτές περιόδων έπειτα από ατυχείς πολέμους, επισκιάζουν μια… ολόκληρη σειρά ζωτικής σημασίας προβλημάτων, μεταξύ των οποίων κυρίαρχη θέση έχει αυτό της εθνικής ασφαλείας της χώρας.

Είναι γνωστό ότι τα προβλήματα της άμυνας και της εθνικής ασφάλειας κατέχουν παραδοσιακά -σε ολόκληρο τον κόσμο- χαμηλότερη προτεραιότητα στα ενδιαφέροντα και στις προτιμήσεις ενός λαού έναντι θεμάτων που αφορούν τη βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεώς του, της υγείας, της παιδείας κ.λπ. Είναι δε φυσικό, σε περιόδους κρίσεων, οι απαιτήσεις για την άμυνα να περιορίζονται υπό την πίεση της κοινωνίας και των αιτημάτων της για αποφυγή περαιτέρω υποβαθμίσεως του βιοτικού της επιπέδου, πιέσεις που γίνονται ιδιαίτερα έντονες σε χώρες χωρίς αμυντικά προβλήματα και υπαρκτές απειλές ή χωρίς ηγεμονικές φιλοδοξίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι η λύση είναι απλή.

Κλιμακούμενες περικοπές

Οι αμυντικές δαπάνες υποχωρούν, οι περικοπές είναι κατά κανόνα της τάξεως του 5%-10%, γίνονται βάσει σχεδίου (στο πλαίσιο συγκεκριμένης αμυντικής πολιτικής), είναι κλιμακούμενες σε ορίζοντα πενταετίας ή και δεκαετίας ή ακόμη και σε μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα σε περίπτωση μεγαλύτερων περικοπών.

Βασικός λόγος γι’ αυτό είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις κάθε χώρας είναι, εκ φύσεως, δυσκίνητοι οργανισμοί λόγω της περίπλοκης εσωτερικής τους οργανώσεως, παρουσιάζουν μεγάλη αντίσταση στις αλλαγές και χαρακτηρίζονται από μία μονολιθικότητα κτισμένη με βάση τα διδάγματα…
και τις εμπειρίες ετών, τα οποία οι ηγεσίες τους, στην ουσία διαχειριστές και υπεύθυνοι της ασφάλειας της χώρας, είναι φυσικό να μην επιθυμούν να τις εγκαταλείψουν.

Όπως είναι φυσικό, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά σε περίπτωση που μια χώρα αντιμετωπίζει εξωτερικές ή και εσωτερικές απειλές, σε συνδυασμό με συνθήκες οικονομικής κρίσεως. Η διεθνής εμπειρία δείχνει πάντως ότι δεν υπάρχει σχεδόν καμία χώρα από αυτές που είχαν τέτοιες απειλές η οποία να έχει προβεί σε μείωση του αμυντικού της μηχανισμού ή και των μηχανισμών της εσωτερικής της ασφαλείας, υπό το βάρος της κρίσεως ή των λαϊκών πιέσεων για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.

Ο γενικός κανόνας, δηλαδή, είναι ότι οι κυβερνήσεις τέτοιων χωρών δίνουν προτεραιότητα στη διατήρηση του αμυντικού μηχανισμού και του συστήματος ασφαλείας της χώρας, μία προτεραιότητα που, όπως κάθε άλλη έκφανση κυβερνητικής πολιτικής, εκφράζεται με την ανάλογη χρηματοδότηση.

Σε σχέση με τις παραπάνω πρακτικές και τη διεθνή εμπειρία, η περίπτωση της Ε