Ο νεκρός της Πάρου, η ανάληψη ευθύνης μιας αναρχικής ομάδας για εμπρησμό σε εταιρία, και η απάντηση ενός αναρχικού.

Η προκήρυξη της ομάδας FAI-IRF δημοσιεύτηκε στο indymedia και περιλαμβάνει ένα υστερόγραφο, μνημείο ασέβειας στην ανθρώπινη ζωή και κακίας. Στο υστερόγραφο αυτό και στην εν γένει πρακτική και τις αντιλήψεις της FAI-IRF, απαντά ένας αναρχικός σχολιαστής στο indymedia, o Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν), αντικρούοντας και την πρακτική και τις αντιλήψεις αυτές. Τα δύο κείμενα αναδημοσιεύονται στη σειρά. Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Αξίζει οπωσδήποτε να διαβάσετε

την απάντηση του Παπαδόπουλου Παναγιώτη (Κάϊν), το δεύτερο δηλαδή κείμενο.

Η προκήρυξη της FAI-IRF

Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό εταιρείας
από FAI-IRF 21:11, Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012
θεματικές: Πολιτική Βία/Αντι-βία

εμπρησμός σε εταιρεία.

Είμαστε μάρτυρες των ποιο ακραίων αντιφάσεων που γεννιούνται και πεθαίνουν σε αυτό τον σκατόκοσμο. Στην Συρία ενώ τα κομπιουτεράκια των μαθητευόμενων μάγων της οικονομικής στατιστικής μετράνε 23.000 νεκρούς, δισεκατομμύρια κόσμος παρακολουθεί αποβλακωμένος τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, η απόσταση μεταξύ της Ολυμπιακής και “πρακτικής” σκοποβολής στο πεδίο των επιχειρήσεων, ένα απλό πάτημα κουμπιού στο τηλεκοντρόλ. Μόνο να γινότανε… όλα αυτά τα ποτάμια από αίμα να γίνουν ορμητικός χείμαρος που θα πνίξει αθλητές και θεατές. Μόνο να γινότανε… Είτε μιλάμε για τους χιλιάδες άστεγους που “βρωμίζουν” την εικόνα της άθλιας πόλης, την ίδια στιγμή που οι πλούσιοι απολαμβάνουν τις πολυτελείς ανέσεις τους στους κήπους της Εκάλης και της Κηφισιάς.

Κοινωνίες που παρ’ όλες τις αντιφάσεις τους καταφέρνουν να αναπαράγουν την δυσωδία που εκπέμπουν, κατακερματίζοντας τους πάντες και τα πάντα, κατασκευάζοντας εκατοντάδες μικρόκοσμους.

Η εξουσία δεν είναι μια συμπαγής δομή αλλά ένα διάχυτο οικοδόμημα, βρίσκεται στις συστημικές δομές (οικονομικές, θεσμικές κλπ) και στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο διαρκής κατακερματισμός αρχίζοντας από τον τεμαχισμό της κοινωνίας σε ανταγωνιστικά μεταξύ τους υποσύνολα, συνεχίζεται στην καθημερινή ζωή του ατόμου μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο. Σε κάθε πτυχή της ζωής του, σε κάθε πεδίο έκφρασης του.

Σε αυτό το σημείο το σύστημα ολοκληρώνει την “παντοδυναμία του”, στο σημείο που υψώνει τα τείχη της απομόνωσης ακόμα και στις πιο ασήμαντες διεργασίες της καθημερινότητας. Στο σημείο που τα παραβάν της παραίτησης και της αδιαφορίας πέφτουν, και υψώνεται η σήψη τις πιο πούστικης ιδιοτέλειας, του πιο μικροπρεπή εγώ, η εξύψωση του παθητικού μηδενισμού. Πάρτι μου, Πάρτι μου, Πάρτι μου. Εγώ, εγώ, εγώ.

Η πρακτική αποτύπωση της παραπάνω διαπίστωσης βρίσκεται είτε στην υλική απόκτηση ψευδαισθήσεων την εποχή της καπιταλιστικής ευημερίας (σπίτι, αμάξι, ραγδαία άνοδος της “μικροιδιοκτισίας”), είτε στην μετανάστευση για εργασία στο εξωτερικό σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Το ίδιο ακριβώς ιδεολόγημα του σύγχρονου τρόπου ζωής με τροποποιημένες μεταβλητές. Από την ψευδαίσθησεις της ιδιοκτησιακής επέλασης στην άτακτη φυγή.

“Όταν, στο τέλος της ζωής τους, οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν προς τα πίσω, α