Ο Έλληνας και το Κράτος του…

Γράφει ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Γ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ

(ΑΠΕΛΛΗΣ)

Πρόκειται απλά για μια σχέση προβληματική. Από συστάσεως του ήδη το νεοελληνικό Κράτος, ξεκίνησε ως μια παράλληλη ξεχωριστή οντότητα προς την ύπαρξη του Ελληνικού λαού. Το Έθνος, για πρώτη φορά ελεύθερο μετά από 400 χρόνια, βίωνε την αυτοδιάθεση του, κάνοντας νηπιακά ακόμη βήματα στη μορφή μιας αναγεννημένης κρατικής οντότητας. Την ίδια νηπιακή φάση ακολουθούσε και το νεοιδρυθέν Κράτος, καθώς άρχιζε σταδιακά να θεμελιώνει και να οργανώνει τις δομές του. Εδώ, όμως, έγινε το μεγάλο λάθος, που δημιούργησε τις προϋποθέσεις της παθογένειας,

που συνεχίζει ακόμη και σήμερα να χαρακτηρίζει τη σχέση του Έλληνα με το Κράτος του. Συνέπεια της αδυναμίας, ή της έλλειψης βούλησης να ολοκληρωθεί η εθνική απελευθέρωση, όχι μόνο από τον Σουλτάνο, αλλά ακόμη και από τις ξένες επιρροές, το μόλις 3 ετών Κράτος παραδόθηκε άνευ όρων στην κηδεμονία της Ευρώπης. Ας δούμε, λοιπόν, την αιτία και την εξέλιξη του ζητήματος, κατά το δικό μου συλλογισμό.

Αιτία υπήρξε η πανάρχαια διχόνοια και φιλαρχία των Ελλήνων ηγετών, στο να βρεθεί ένας κοινός τόπος συνεργασίας και εθνικής ανάταξης. Έτσι, μπροστά στο κίνδυνο του εμφύλιου χάους και της απώλειας όσων είχαν κερδηθεί με θυσίες στα χρόνια του Αγώνα, επιβλήθηκε
η λύση της ουσιαστικής παράδοσης της εξουσίας στους ξένους. Με δεδομένη την ύπαρξη ξενοκίνητων κομμάτων, όπως ήταν το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό -αλλά παραδόξως κανενός Ελληνικού-μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς τις «προϋποθέσεις» που «τάϊζαν» και υποδαύλιζαν, το έτσι και αλλιώς υποβόσκων πανάρχαιο κουσούρι της αντιλογίας και της διαίρεσης, μεταξύ των Ελλήνων. Το ίδιο άλλωστε ελάττωμα, χειρίστηκαν ευφυώς ο Δαρείος και οι Ρωμαίοι, τό ίδιο και οι δυτικοί μετά την Επανάσταση. Κομβικό σημείο ανατροπής της βραχύβιας ανεξάρτητης εθνικής μας πορείας, υπήρξε η δολοφονία του αείμνηστου και «Φιλέλληνα» Έλληνα Κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια το 1831.

Όποιοι και αν ήταν αυτοί, που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, πέτυχαν το σκοπό τους να εμποδίσουν την ίδρυση ενός αληθινού νεοελληνικού Κράτους, που θα οδηγούσε τον Ελληνικό λαό στις εθνικές του προοπτικές. Καμία από τις μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, δεν επιθυμούσε πραγματικά ένα ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος, και μάλιστα μεγάλο, καθώς η Ιστορία καραδοκεί στις επαναλήψεις. Η δολοφονία του Καποδίστρια ήταν τεράστιο πλήγμα για την Ελλάδα και για την εθνική μας αυτοτέλεια. Ο Καποδίστριας, παρά τα επιμέρους που του καταμαρτυρούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ήταν ο μόνος ικανός και κατάλληλος από όλους τους Έλληνες πολιτικούς, στο να οργανώσει ένα Κράτος Ελληνικό, χρησιμοποιώντας και αυτός, βεβαίως, ευρωπαϊκά υλικά και μεθόδους, που κατείχε περισσότερο από τον καθέναν. Ωστόσο, θα ήταν προσαρμοσμένα και «μεταφρασμένα» στην ιδιοσυγκρασία του ελληνικού λαού, που μόλις έβγαινε από το σκοτάδι της δουλείας στο φως. Ως Έλληνας ο Καποδίστριας, γνώριζε την ψυχοσύνθεση του λαού και τις «ιδιοτροπίες» του. Ήξερε πως να χειριστεί το καχύποπτο, αλλά και φιλοπερίεργο πνεύμα του Έλλ