Ο Αίσωπος και οι… πολιτικοί!

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος, Κιλκίς.

Τώρα που ησυχάσαμε κάπως από την οχλοβοή και το ποδοβολητό των εκλογών, είναι ευκαιρία, μεσούντος και του ευκάρπου θέρους, «να ελαφρώσει» κάπως και η γραφή. Συμβούλευε παλιός αρθρογράφος τους εκκολαπτόμενους συναδέλφους του, να μην πολυζαλίζουν τους αναγνώστες τους το καλοκαίρι, με θέματα «βαριά». Ας αφήσουν τον κόσμο να απολαύσει το κάλλος της Πατρίδας, τα ρόδινα ακρογιάλια της, μακριά από τις «μύγες της αγοράς», όπως θα έλεγε και ο Ελύτης. Ας αντλήσουμε, λοιπόν, προσανάμματα γραφής από το προγονικό, αείχλωρο κοίτασμα.Από τους μύθους του Αισώπου η παρακάτω ιστορία. Στο αρχαίο κείμενο ο τίτλος είναι: «Ίππος, βους, κύων και άνθρωπος». Ως γνωστόν, ο μεγάλος αρχαίος μυθοποιός ήταν εχθρός των κίβδηλων ηθών, της υποκρισίας, της φιλαργυρίας, της δοξομανίας, των «αρετών», δηλαδή, που συνοδοιπορούν με τον πολιτικό βίο της ημετέρας Πατρίδος εξ αρχαιοτάτων χρόνων. Διηγείται, λοιπόν, ο παραμυθάς Αίσωπος:«Όταν ο Δίας έπλασε τον άνθρωπο, τον έκανε ολιγοχρόνιο, λιγόζωο. Κι ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα του, έφτιαξε σπίτι, όταν έφτασε ο χειμώνας, και ζούσε μέσα σ’ αυτό. Κάποτε που το κρύο δυνάμωσε και ο Δίας έριχνε βροχή πολλή και σφοδρή, το άλογο, μη αντέχοντας το κακό, πρόστρεξε στον άνθρωπο και τον παρακάλεσε να του δώσει καταφύγιο. Δέχτηκε ο άνθρωπος με τον όρο να του παραχωρήσει ο ίππος ένα μέρος από τα χρόνια του. Το άλογο συμφώνησε μετά χαράς. Ύστερα από λίγο εμφανίστηκε το βόδι, που δεν μπορούσε και αυτό να αντέξει τον βαρύ χειμώνα. Ο άνθρωπος το δέχτηκε, όπως και πριν το άλογο, λέγοντάς του να του δώσει κι αυτό ένα μέρος από τα χρόνια του. Το βόδι δέχτηκε ασμένως. Τέλος, έφτασε το σκυλί ταλαιπωρημένο από το κρύο, αφού έδωσε ένα μέρος από τα χρόνια του, βρήκε κι αυτό στέγη να μείνει. Έτσι, λοιπόν, οι άνθρωποι, όταν φτάσουν στα χρόνια που τους έδωσε ο Δίας, είναι ακέραιοι και αγαθοί. Όταν φτάσουν στα χρόνια που τους έδωσε το άλογο είναι αλαζόνες και υψαύχενοι (=εγωιστές). Όταν φτάσουν στα χρόνια που τους έδωσε το βόδι διαπλέκονται με την εξουσία, γίνονται εξουσιομανείς και όταν φτάσουν στα χρόνια του σκύλου είναι οργίλοι και γκρινιάρηδες». Αυτός είναι ο αισώπειος μύθος.Θα προσπαθήσουμε τώρα να αποκρυπτογραφήσουμε το κείμενο, να ανιχνεύσουμε τον συμβολισμό της μυθοπλοκής.Τα χρόνια, τα ανθρώπινα, αυτά που έδωσε ο Δίας, συμβολίζουν την νεανική ηλικία του ανθρώπου, το έαρ της ηλικίας. “Οι νέοι εισίν έαρ του δήμου”, έλεγε ο ρήτορας Δημάδης. (Το παρόν σημείωμα δεν θα αναφερθεί γενικώς στις ηλικιακές μεταβολές των ανθρώπων, αλλά θα παρακολουθήσει τους αναβαθμούς και τις μεταλλάξεις των πολιτικών όντων).Οι πολιτικοί, λοιπόν, όταν είναι νέοι -και κυρίως αναφέρομαι στους πορφυρογέννητους τζιτζιφιόγκους των πολιτικών τζακιών- είναι ακέραιοι, γεμάτοι όνειρα, βλέπουν με οίκτο και μυκτηρίζουν το βαρύμοχθο και αγχοβριθές επάγγελμα του μπαμπά, θείου, θείας, εξαδέλφου, κουμπάρου… του μεγάλου, δηλαδή, συγγενή, που η βαριά του σκιά κρέμεται επί της κεφαλής των. Κανείς τους, όπως εξομολογούνται στα υστερινά χρόνια,