Νύχτες με τον τιμοκατάλογό μου

Γράφει η Χριστιάνα Σήμερα με βρήκε-πάλι-το ξημέρωμα αγκαλιά με τον τιμοκατάλογό μου. Περάσαμε-πάλι- μια δύσκολη νύχτα. Προσπαθήσαμε να μιλήσουμε για την σχέση μας, να αναλύσουμε τα αίτια του επικείμενου χωρισμού μας. Τσακωθήκαμε, κλάψαμε, τα βρήκαμε, τα ξαναχάσαμε, γράψαμε, σβήσαμε και στο τέλος αποκοιμηθήκαμε αγκαλιά με την πικρή γεύση της ματαιότητας στο στόμα μας και τον γάτο στα πόδια μας να αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο κερατάς ο φι-πι-άς  για να τον ξεσκίσει με τα νύχια του μπας και κλείσει μάτι το ζωντανό… Εκτιμώ απεριόριστα τον τιμοκατάλογό μου. Είναι γενναίος και αποτελεσματικός. Με υπερασπίζεται σαν σωστό αρσενικό, αλλά με αφήνει να χειριστώ όπως εγώ νομίζω τις καταστάσεις, πάλι σαν σωστό αρσενικό. Στέκει μπροστά, στο έμπα, σωστός κυματοθραύστης. Απορροφά τις πρώτες αντιδράσεις, τρώει τις πρώτες ψιλές-ή χοντρές-, ακούει τα σχολιανά του, μπελινικώνεται ανελέητα και μετά ξαναστέκει όρθιος περιμένοντας τις επόμενες βολές. Σιχαίνεται όμως τις αλλαγές. Θέλει να τον αγαπώ όπως είναι. Να τον δέχομαι όπως είναι. Κι εγώ τα τελευταία χρόνια, τον αλλάζω-τα φώτα του αλλάζω για την ακρίβεια-, τον τροποποιώ κατά το δοκούν του κάθε τυχάρπαστου υπουργίσκου, προσπαθώ να τον κάνω κάποιον άλλον ρε αδερφέ!!! Κι αυτός δεν γουστάρει καταπίεση… Στην αρχή δεν πολυμίλησε. Του έκανα το 18 -19 και το 8 -9. Δεν του άλλαξα τίποτε άλλο. Με έβλεπε που ψιλοστράβωνα ανά τρίμηνο αλλά το βούλωνε για να έχει την ησυχία του. Μετά του έκανα το 9-11 και το 19-21. Εκεί , η σχέση μας κλονίστηκε. Άρχισε να φωνάζει ότι έπρεπε να αλλάξω κι άλλα νούμερα στο εσωτερικό του. Εγώ ψιλοκόλωνα, εν τέλει όμως πείστηκα, πήρα αγκαλιά το κομπιουτεράκι κι έριξα κάτι δεκάλεπτα. Θα με έτρωγε!!!! Τιμές είναι αυτές::: Αυτά μοιάζουν με λύσεις θεμάτων στις Πανελλήνιες! Στρογγυλοποίησέ το. Κάντο 3. Τι θα πει 2.85;; έλεγε αυτός. Δεν βλέπεις που ο τάδε και ο δείνα το έχει 5;; Μα τόσο βγαίνει το 2% έλεγα εγώ. Και δεν με νοιάζει τι κάνει ο τάδε. Τόσο ανωμαλία θεωρείται πια να κάνεις σωστά μια πρόσθεση;; Βγήκε λοιπόν νευριασμένος και αλλαγμένος στα τραπέζια. Δεν ξέρω τώρα αν έφταιγε η κακή ψυχολογική του κατάσταση, η επιδείνωση στην σχέση μας ή το  στραβό κλήμα που είχε αρχίσει να το τρώει ο γάιδαρος, πάντως σταμάτησε να είναι κυματοθραύστης και τις χοντρές άρχισα να τις τρώω εγώ. Ορδές πελατών εκτός εαυτού μου κουνούσαν το δάχτυλο στη μούρη. Να το απορροφούσατε!!!!  ( Σάμπως ήμουν το χώμα κι ο φι-πι-άς η βροχή). Οι τιμές σας είναι απαράδεκτες!!!  ( Το δεκάλεπτο μάλλον τους εξέγειρε). Στη Ρώμη είναι πιο φθηνός ο καφές !!!!   ( Ε, Ιταλέ καφετζή, αν με ακούς, πες μου πόσο ΤΕΒΕ πληρώνεις. ΠΟΣΟ;;;;;;;;;;;) Να κόβατε από αλλού!!!!   ( Ναι βρε ηλίθιε. Και μετά θα σου έλεγα μπες μέσα  στο μπαρ να κάνεις τον καφέ μόνος σου. Αλλά εσένα θα απέλυα;; Χέστηκες). Το 13 και το 23 βρήκε εμένα και τον καλό μου σε διάσταση. Όπως γίνεται πάντα μεταξύ δύο ανθρώπων που έχουν ιδιαίτερη σχέση, τα λόγια ήταν περιττά. Αυτός έστεκε όρθιος και πεισμωμένος με φαρδύ-πλατύ το 13 και το 23 και χωρίς καμία αλλαγή στο εσωτερικό, περιμ