Μέχρι τα Χριστούγεννα η Αμερική θα έχει στερέψει από μετρητά και από ιδέες.

Σε αδιέξοδο και πτωχευμένοι.

1 Νοε / American Review / Richard McGregor, Διευθυντής των Financial Times στην Washington / μετ. savvasm για τον Κωτσαρίκο

Πολιτικοί, πολιτικά κόμματα και μια αρμάδα δισεκατομμυριούχων υποστηρικτών του, έχουν ξοδέψει πάνω από 5 δις. δολλάρια στις τελευταίες εκλογές

για την ανάδειξη Προέδρου και Γερουσίας στην Αμερική. Ποσό ρεκόρ για τα σημερινά δεδομένα.
Όμως, όποιος ‘ξυπνήσει’ ως εκλεγμένος Πρόεδρος την 7η Νοεμβρίου και όποιο πολιτικό κόμμα βρεθεί επικεφαλής της πλειοψηφίας της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων, θα αντιμετωπίσουν το ίδιο φλέγον εισοδηματικό πρόβλημα.
Οι ειδήμονες έχουν καταλήξει σε ποικίλλους τρόπους μικροανάλυσης για να περιγράψουν τις προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπίσει επιτυχώς η Ουάσινγκτον μέχρι το τέλος του χρόνου.Ο δημοσιονομικός σκόπελος είναι η μία. Ο ”φορο-Αρμαγεδδών” η άλλη.

Αμφότεροι εγκλωβισμένοι σε διαφορετικές ατζέντες ζητημάτων τα οποία έχουν αποσιωποιηθεί εμπλεκόμενα στα γρανάζια του φλύαρου πολιτικού συστήματος και που – εν τέλει – θα αντιμετωπισθούν την 1η Ιανουαρίου. Αυτή τη φορά θα είναι δυσκολότερο από κάθε άλλη φορά να αγνοηθούν.
Στο τέλος του χρόνου εκπνέει μεγάλος αριθμός φοροαπαλλαγών που εισήγαγε ο George W. Bush. Οι συγκεκριμένες φοροαπαλλαγές επρόκειτο να παύσουν να ισχύουν στο τέλος του 2010, όμως παρατάθηκαν  για 2 ακόμα έτη, βάσει συμφωνίας που επετεύχθη ανάμεσα στον Πρόεδρο Obama και το Κογκρέσο. Η εκπνοή των φοροαπαλλαγών από μόνη της θα ήταν φάρμακο για την οικονομία, μεταφέροντας τα χρήματα από τους καταναλωτές στα κυβερνητικά κονδύλια. Όμως αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ένα άλλο προωθητικό μέτρο της διακυβέρνησης Obama που εισήχθη – η προσωρινή μείωση του φόρου εισοδήματος, επίσης φτάνει στο τέλος του.

Επιπροσθέτως, οι βαθιές τομές που υφίστανται εν όψει της συντηρητικής υποθήκης – με άλλα λόγια αυτόματες περικοπές τόσο στην άμυνα όσο και στην εσωτερική κατανάλωση, θα παρεισφρύσουν στο τέλος του χρόνου. Η μείωση της συντηρητικής υποθήκης αποτελει το νούμερο ένα αποδεικτικό στοιχείο του πόσο δυσλειτουργικό έχει γίνει το πολιτικό σύστημα της κομματολαγνείας τα τελευταία χρόνια.
Με τη συζήτηση για τον προυπολογισμό να καταλήγει σε πλήρη διαφωνία το 2011, το Κογκρέσσο προσπάθησε να ”εκβιάσει” δημοσιονομική σύγκλιση των κομμάτων λέγοντας ότι, αν δεν κατέληγαν σε ομοφωνία, οι αυτόματες περικοπές που θα εφαρμόζονταν, θα είχαν αντίκτυπο στον συνταγματικό πυρήνα των κομμάτων ( στην άμυνα στην περίπτωση των Ρεπουμπλικάνων και στον εσωτερικό προγραμματισμό για τους Δημοκρατικούς ).

Όμως, ακόμη και με την απειλή της συντηρητικής υποθήκης να αιωρείται από πάνω τους, ούτε οι Δημοκρατικοί ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι του Κογκρέσσου δεν κατάφεραν να φτάσουν σε συμφωνία στο πώς να διαχειριστούν τον προυπολογισμό.
Το αποτέλεσμα είναι ένα μεμονωμένο, τρομακτικό σενάριο των ”Keynesians” της  Ουάσινγκτον οι οποίοι πιστεύον ότι μία απότομη περικοπή στις κυβερνητικές δαπάνες και μία σκληρή αύξηση των φόρων, θα βυθί