Μαγηκί ηκόν, χορής ηκόν.

( γιά να θυμόμαστε και τον  αείμνηστο Μέντη).Διά χειρός ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ.Νοτιάς. Νοτιάς καταραμένος, με βασανιστικά αρώματα.Εκμαυλίζων,σαρκάζων και διακωμωδών.Νοτιάς με  τραγούδια ξεχασμένα κι ωστόσο αγαπημένα. Νοτιάς με ψιθυρίσματα της Αλεξάνδρειας,που αντιστέκεται.Της Αλεξάνδρειας που φωτίζει,της  Αλεξάνδρειας που θέλγει,μαγεύει και τρελλαίνει.Της Αλεξάνδρειας που πληγώνει,που χαράζει,που σημαδεύει και  που σφραγίζει.Της Αλεξάνδρειας, που δεν της πρέπει αποχαιρετισμός.Αλεξανδρινό κουαρτέτο. Mountolive,Clea,Justine και Balthasar.Ερωτες,ίντριγκες,πολιτική,μηχανορραφίες, μέσα από τους  αλληγορικούς  ιριδισμούς των νερών του  Νείλου,σκεπασμένους από την χλιαρή σκόνη της ερήμου.Διά χειρός του μάγου Laurence Durrell.Ακυβέρνητες πολιτείες. Αιγυπτος, δολοπλοκίες,παιχνίδια βρώμικα. Αριάγνη.Ανθρωπάκης.Χαμένη άνοιξη. Στρατιώτες με κάσκες της ερήμου και κάλτσες ως το γόνατο.Πρεσβείες,αποστολές,κατάσκοποι και δωσίλογοι.Ερωτες ξεβρασμένοι στ’ανήλιαγα στενά του Καίρου,έρωτες ποδοπατημένοι, έρωτες-εισιτήρια χωρίς επιστροφή.Από την επωδύνως ανατέμνουσα και σπαθάτη  ματιά, του αξέχαστου Στρατή Τσίρκα.Αθήνα.  Αιών, εικοστός πρώτος. Πόσο παρωχημένη και πόσο επίκαιρη.Σαν να μην πέρασε μιά ώρα.Ζόφος,σκότος,παραλογισμός απόλυτος.Μιά κατσαρόλα, μιά μαρμίτα γαριασμένη,που βράζει,βράζει,βράζει και βράζει. Μάγειροι  και παραμάγειροι.Μικροί, ατάλαντοι,περιδεείς και πελιδνοί.Θίασος ποικιλιών ; Επαρχιακό μπουλούκι της αρπαχτής ; Arte Povera ? Ποιός ξέρει και ποιός νοιάζεται ;  Ο θεατρώνης πάντως, τρίβει τα χέρια του περιχαρής. Η παράσταση καλά κρατεί.Και αποφέρει, τα μέγιστα. Τι κι  άν το Αθηναικό κουαρτέτο, δεν έχει έρωτες,δεν έχει πάθη,δενέχει αίματα και σκοτωμούς ; Τι κι άν οι  ξεχασμένοι θεατές καθεύδουν; Στο πάλκο πάνω,οι σκηνές εξελίσσονται κανονικά. Χωρίς σκηνικό διάκοσμο,χωρίς λάμψη,χωρίς μουσική.Πάνω στη γαλαρία, κρυμμένος πίσω από μιά ξεχαρβαλωμένη ντουλάπα,ο Καραγκιόζηςχαμογελάει με  θλίψη.Βλέποντας έναν ηλίθιο ποδηλάτη,ένα τραπεζικό ανδρείκελο,ένανπαραδομένο  Μυνχάουζεν κι έναν χοντρό μπουφώνο,να προσπαθούν να βγάλουν την παράσταση. Μελαγχολεί ο Καραγκιόζης. Μελαγχολεί γιά την ένδεια των συνεχιστών του,πονάει με τη φτήνια τους,δακρύζει με την κατάντια τους.Κι από την  Αλεξάνδρεια,την  Αλεξάνδρεια των Μπενάκηδων και των Σαλβάγων,ακούγεται περισσότερο επίκαιρος παρά ποτέ, ο ποιητής:”Απολείπειν ο Θεός  Αντώνιον” Σαν άξαφνα ώρα μεσάνυχτ’ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά,με μουσικές εξαίσιες, με φωνές,την τύχη σου που ενδίδει πιά,τα έργα σου που απέτυχαν,τα σχέδια της ζωής σουπου βγήκαν όλα πλάνες,μη ανοφέλετα θρηνήσεις.Σαν έτοιμος από καιρό,σα θαρραλέος,αποχαιρέτα την την  Αλεξάνδρεια που φεύγει.  Προ πάντων να μη γελασθείς,μην πείς πως ήταν ένα όνειρο,πως απατήθηκεν η ακοή σου. Μάταιες ελπίδες τέτοιες,μην καταδεχτείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μιά τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά πρός το παράθυρο,κι άκουσε με συγκίνησιν,αλλ’όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,τα εξαίσια όργανα του μυστικού