Κύπρος: Από το ‘Οχι του 2004 στο Ναι του 2012

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ήταν Φεβρουάριος του 2008, η βραδυά του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. Είχε γίνει πια σαφές: ο Πρόεδρος του “Όχι στο σχέδιο Ανάν”, αυτός που διέσωσε το κυπριακό κράτος από την αυτοκατάλυσή του, και την Ελλάδα από τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, είχε ηττηθεί και αποκλεισθεί.

Ένα βουβό

«γιατί;» σχηματίστηκε στο πρόσωπο της γυναίκας, στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου πούμενα, στη Λευκωσία. Με δυσκολία κρατούσε τα δάκρυά της, ώσπου της βγήκε η πίκρα: «Δεν μπορούσαμε βλέπεις. Δεν αντέχουμε να ζήσουμε πάνω από μερικά χρόνια με εθνική αξιοπρέπεια».

Το πένθος της Κασσάνδρας στη μορφή της Ελληνίδας, από τότε προϊδέαζε για το δρόμο του αφανισμού που σύντομα θά ‘μπαινε η Ελλάδα με τον εθνικό εξευτελισμό του Μνημονίου, των Παπανδρέου και Σαμαρά, μιας από τις μεγαλύτερες πράξεις συλλογικής προδοσίας της χώρας μας από μέρους των αρχουσών της τάξεων στα διακόσια χρόνια της «ανεξαρτησίας».

Από κοντά, αναπόφευκτα, και η Κυπριακή Δημοκρατία, που δεν απειλείται μόνο από το δικό της Μνημόνιο, αλλά και άλλες πολύ πιο σύνθετες και δύσκολες απειλές σήμερα. Γιατί η μοίρα των δύο κρατών είναι βαθιά και πολλαπλά αλληλένδετη και πάντα, η προσπάθεια των ιθυνόντων στη Λευκωσία και την Αθήνα να παραστήσουν ότι δεν είναι έτσι, όπως τους ζητά πάγια το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον, οδήγησε μόνο σε εθνικές τραγωδίες.

Πριν από οκτώ χρόνια, η Κυπριακή Δημοκρατία αντιμετώπισε επιτυχώς μια πρόκληση χειρότερη ίσως και από το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και την εισβολή του 1974, έστω κι αν δεν είχε τον δραματικό χαρακτήρα εκείνων των γεγονότων. Το 1974, η Τουρκία δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να καταλάβει όλη την Κύπρο, γιατί θα τη σταματούσαν οπωσδήποτε η Βρετανία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, που την ενθαρρύνουν, την ανέχονται και τη χρησιμοποιούν για τον έλεγχο του νησιού από την ελληνική πλειοψηφία του πληθυσμού του, δεν έχουν όμως την παραμικρή διάθεση να το παραδώσουν στην ‘Αγκυρα. Για λογαριασμό τους πάντα ήθελαν και πάντα θέλουν την Κύπρο, αλλά βέβαια, κοντά στον αυτοκρατορικό βασιλικό, ποτίζεται και η τουρκική γλάστρα. Η αποτυχία των χουντικών να δολοφονήσουν τον Μακάριο, που συμβόλιζε από μόνος του το κυπριακό κράτος και διέθετε τεράστιο παγκόσμιο κύρος, μαζί και η αντίσταση της δημοκρατικής Κύπρου, κυρίως γύρω από την ΕΔΕΚ του θρυλικού «γιατρού» Βάσσου Λυσσαρίδη, δεν επέτρεψε εξάλλου τη μετατροπή από τότε της Κύπρου σε είδος Βοσνίας ή Ανατολικού Τιμόρ, όπως θα προέβλεπε, δεκαετίες αργότερα, το διαβόητο σχέδιο Ανάν.

Το 2004, υπό την ηγεσία του Τάσσου Παπαδόπουλου και ανθιστάμενοι σε ένα όργιο ωμών διεθνών πιέσεων (αυτό που ξαναείδαμε πρόσφατα στις ελληνικές εκλογές της 17ης Ιουνίου), οι Κύπριοι εκλογείς απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία το σχέδιο Ανάν, ένα σχέδιο που υποστήριξε με φανατισμό το σύνολο σχεδόν της ιθύνουσας τάξης σε Ελλάδα και Κύπρο, άλλο αν μετά κόντεψαν να βγούνε εκ των υστέρων όλοι «αγωνιστές του όχι».

Το Σχέδιο Ανάν ήταν μια πρόκλ