Η ζωή σε μεγάλη εβδομαδιαία εφημερίδα. Μια καταγγελία και μια πρόταση

Από τον Αγανακτισμένο δημοσιογράφοΤα τελευταία έξι χρόνια, το ταξίδι της ζωής, μ έφερε να εργάζομαι σαν δημοσιογράφος και φωτογράφος σε μεγάλη εβδομαδιαία εφημερίδα.Το ταξίδι αυτό το εγκατέλειψα τον περασμένο Φεβρουάριο, μην αντέχοντας άλλο να παίζω ένα ανόητο παιχνίδι καπιταλιστικής βλακείας και επίδειξης «δημοκρατικής» δύναμης.Από τότε έγιναν πολλά, με αποκορύφωμα την απόφαση της κυβέρνησης και του «δημοκράτη» Παπουτσή, να μας περάσουν το μήνυμα πως έχουμε χούντα και όποιος δεν «συμμορφωθεί με τας υποδείξεις» πίσσα και πούπουλα.Κατά έναν τρόπο, το κείμενο που ακολουθεί, οφείλεται σε αυτούς τους δημοκράτες.Όποιος θιγεί λοιπόν, τα παράπονα του στην κυβέρνηση.Όπως όλοι οι Έλληνες αυτή την χρονική στιγμή, έχω και εγώ μέσα μου θλίψη, οργή, αγανάκτηση και ψάχνω να βρω λύσεις και απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα.Πως φτάσαμε εδώ?Δυστυχώς δεν φτάσαμε εδώ, πάντα εδώ ήμασταν. Απλά οι περισσότεροι δεν έβλεπαν αυτά, που τώρα και να θέλουν, δεν μπορούν να μην δουν.Αυτό το κείμενο, ένιωθα την ανάγκη να το γράψω την ημέρα που η κυβέρνηση μετέτρεψε την υποτιθέμενη δημοκρατία μας, σε Άουσβιτς. Με πολύ κόπο, κατάφερα να περιμένω λίγες μέρες, ώστε να ηρεμήσω και να γράψω με πιο καθαρό μυαλό.Πάμε όμως στην ουσία.Όλοι φωνάζουν κλέφτες τους πολιτικούς, διεφθαρμένους τους επιχειρηματίες, κομματικό στρατό τους δημόσιους υπάλληλους, ρουφιάνους τους δημοσιογράφους κλπ.Σκέφτηκα πως αυτός ο τόπος δεν έχει καμιά ελπίδα πια. Εκτός αν γίνουν τεράστιες αλλαγές, πρώτα μέσα μας. Αν αλλάξουμε όλοι.Σκέφτηκα πως το να εργάζεσαι σε έναν μεγάλο δημοσιογραφικό οργανισμό, στην ουσία, έχεις την ευκαιρία να δεις από μέσα πως δουλεύει το σύστημα που παράγει ενημέρωση. Το καλύτερο ρεπορτάζ δηλαδή. Το ρεπορτάζ για το ρεπορτάζ.Πριν λοιπόν σας μεταφέρω αυτό το ρεπορτάζ, θέλω να σκεφτείτε κάτι απλό. Έναν κανόνα, που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα πως δουλεύει το σύστημα. Αν δεν το καταλάβουμε δεν θα μπορέσουμε να το αλλάξουμε.Προχθές ξεχρέωσα μια κάρτα, λίγες μέρες μετά, ήρθε ένα χαρτί από την τράπεζα, που μου έλεγε πως χρωστάω 0,01 λεπτό. Τρελάθηκα. Το σύστημα θέλει πάντα να χρωστάς.Αυτό άλλωστε δεν μας λένε τα κανάλια των εργολάβων όλη μέρα?Δεν λένε να ξεχρεώσουμε, λένε να μπορούμε να δανειζόμαστε. Μόνο έτσι λένε μπορούμε να ζήσουμε. Με δανεικά. Να μας θέλουν οι αγορές. Για πάντα υποταγμένοι και άρα ελεγχόμενοι και υποταγμένοι σε κάποια τράπεζα.Η τράπεζα είναι η πραγματική παγκόσμια κυβέρνηση λοιπόν.Ότι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο, συμβαίνει και σε μια επιχείρηση, σε μια χώρα, σε μια ήπειρο και αν είχαμε εξαπλωθεί σε άλλους πλανήτες η γαλαξίες, θα το βλέπαμε και εκεί.Αλλά ας περάσουμε στο θέμα μας.Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, πως κάθε εταιρία, λειτουργεί σαν μια κυβέρνηση, σαν μια μικρή χώρα.Μιας και μιλάμε για δημοσιογραφικά μαγαζιά, βάλτε στην θέση του πρωθυπουργού τον εκδότη, η τους εκδότες, άλλωστε έχουμε και αντιπροέδρους σε μια κυβέρνηση, σε ρόλο υπουργών τους αρχισυντάκτες και σε ρόλο βουλευτών τους απλούς δημοσιογράφους. Αυτό το σύστημα «πουλάει» ενημέρωση, όπως το κυβερνητι