Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας

Η πραγματικότητα είναι ότι οι βαθιά μυημένοι περί την διεθνή πολιτική οικονομία, γνώριζαν εξαρχής ότι το «γυμνό» ευρώ θα έμπαινε σε μεγάλη υπαρξιακή κρίση, κάποια στιγμή. Χωρίς ευρωπαϊκό υπουργείο οικονομικών, χωρίς ευρωπαϊκή πολιτική ένωση, η τύχη της Ευρώπης και της Ευρωζώνης ήταν περίπου προβλέψιμη. Βεβαίως, αυτοί που αρχικώς οραματίζονταν την Ενωμένη Ευρώπη, με το κοινό της νόμισμα, ήταν άτυχοι, με άδηλο το αρνητικό σημερινό χρονικό πεπρωμένο. Η κρίση στις ΗΠΑ, το 2007, με τα «τοξικά» ενυπόθηκα δάνεια και όχι μόνο, έφερε το σχέδιο «Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης» σε άδηλο πρώιμο σοκ, σε πρώιμο σχετικά κομβικό αδιέξοδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Καγκελάριος κα Μέρκελ, μιλώντας πρόσφατα για αυτό το αδιέξοδο, είπε, με τόση ένταση, ότι «θέλουμε να κρατήσουμε το ευρώ», ότι «θέλουμε περισσότερη Ευρώπη», και πως τελικά πρέπει να μετατρέψουμε την ΕΕ «σε δημοσιονομική ένωση και μετά σε πολιτική ένωση». Στα ίδια πολιτικά χνάρια του σημερινού αδιεξόδου και η κα Λαγκάρντ, που τόνισε πως, «δίχως μια λύση στην κρίση της ευρωζώνης, η παγκόσμια οικονομία θα μπορούσε να μπει σε φαύλο κύκλο κατάρρευσης». Δυστυχώς, ωστόσο, η σημερινή Ευρώπη είναι πολύ περισσότερο η «Ευρώπη των τραπεζών», παρά η «Ευρώπη των κρατών και των πολιτών». Η μερκαντιλιστική Γερμανία, με τα σκοτεινά Πρωσικά της σύνδρομα, έχει οδηγήσει την σημερινή Ευρωπαϊκή  Ένωση σε αδιέξοδο, στα πρόθυρα της διάλυσης.

Εάν δεν αλλάξει κάτι άρδην, το ευρώ οδηγείται μαθηματικά προς την άδοξη Δύση του, με ρυθμούς «μπούνγκα-μπούνγκα»! Τον άδικο «χορό του γκρεμού» του ευρώ, τον σέρνει σήμερα η Ιταλία. Ακολουθούν: Ισπανία, Γαλλία, Ουγγαρία, Αυστρία, κλπ. Και ερωτώ, επί της ουσίας, για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πρώτον, είναι δυνατή η στήριξη ενός «ενιαίου» (και όχι κοινού) νομίσματος, όταν είναι δεδομένες οι γιγαντιαίες διαφορές ανταγωνιστικότητας μεταξύ των χωρών-μελών τηs Ένωσης και, άρα, των (εξ ορισμού) αναγκαίων σχετικών εξισορροπητικών μεταβιβάσεων χρήματος και κεφαλαίων, από τις πλούσιες, προς στις αδύναμες χώρες; Δεύτερον, μπορεί να λειτουργήσει αενάως μια νομισματική ένωση, 17 ασύνδετων κατ’ αρχήν χωρών, όπου, η Κεντρική τους Τράπεζα (πχ., η ΕΚΤ) εγγυάται μεν τα ομόλογα-χρέη των εθνικών τραπεζών, των χωρών-μελών, αλλά όχι, αντιστοίχως, και τα ομόλογα δημόσια-χρέη, στα ίδια αυτά καθ’ αυτά, τα εθνικά κράτη (όπως, κάνει λχ., αντιστοίχως, η FED των ΗΠΑ);

Τρίτον, αν δούμε σε βάθος το καυτό ζήτημα του δημόσιου δανεισμού, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το κόστος (οι αποδόσεις των ομολόγων) δεν είναι ανάλογο του ύψους του δανεισμού, του κάθε κράτους, αλλά ότι είναι συνάρτηση του εάν (ή όχι), η όποια χώρα δανείζεται (ή όχι), σε δικό της «εκτυπωμένο» εθνικό νόμισμα. Για παράδειγμα, ενώ η Ιαπωνία έχει υψηλότερο δημόσιο χρέος από την Ιταλία, εντούτοις, όμως, η Ιταλία πληρώνει πολύ περισσότερα χρήματα (πάνω από 7%, και αποδόσεις), για την εξυπηρέτηση του χρέους της, από ότι κάνει αντίστοιχα η Ιαπωνία (1%). Άρα, τέταρτον, έχει τεράστια σημασία να έχεις το δικ