Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΤΩΝ (ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΗ) ΗΛΙΘΙΩΝ

nazi gold und mehr nazi goldΓράφει ο ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ«…Η μεγαλύτερη ανακάλυψη όλων των εποχών είναι ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν να αλλάξουν  τη ζωή τους αλλάζοντας τη στάση τους…» Albert SchweitzerΉρθε η ώρα της σιωπής των πολύξερων: δημοσιογράφοι, αναλυτές, νταβατζήδες, πρακτορίσκοι, αριστεριστές, διανοούμενοι, πολιτευτές, βουλευτές των κερασμάτων και των πανηγυριών της γουρουνοπούλας, αρθρογράφοι χαρωποί σαν Μαρίες Μανταλένες του λάιφ στάιλ, σιωπούν…Μαζί τους σιωπούν και αυτοί που νόμιζαν ότι «…αν κάτσουν φρόνιμα θα γίνουν νοικοκύρηδες…»Οι τελευταίοι, άνδρες, γυναίκες και γκέι είχαν κάτι κοινό: διασκέδαζαν με τις ανησυχίες των άλλων επικαλούμενοι τα ομόλογα τους, τη θέση, το μισθό, την ουκρανή γκόμενα, τις τραπεζικές τους καταθέσεις, τις κομπίνες με τις πωλήσεις οικοπέδων.Ίσως χειρότεροι όμως να ήταν αυτοί που ενώ δεν έβλεπαν να έχουν στον ήλιο μοίρα ή κατείχαν όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Μάριος Χάκας «μια ασήμαντη θέση στην Τράπεζα» ειρωνεύονταν τους πάντες γύρω τους με την ισχυρογνωμοσύνη του ηλίθιου.Όποιος «ψαχνόταν» έστω και λίγο, ήταν εξ ορισμού μαλάκας, που δεν κοίταγε την πάρτι του…Τώρα όλοι τρέχουμε.Λυπάμαι για όσους στενοχωρήσω αλλά «άνεργος» στο κτήμα μου πρωινιάτικα σκεφτόμουν πόσο πολύ, όπως έλεγε ο Daniel Gilbert «… κόσμος είναι ένα μίγμα ωμής πραγματικότητας και παρηγορητικής ψευδαίσθησης. Δεν  μπορούμε να αφαιρέσουμε κανένα από τα δυο συστατικά. Η κάθε μια εικόνα ( η πραγματικότητα και η αυταπάτη ) εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Η καθεμιά θέτει ένα όριο στην επιρροή της άλλης. Η εμπειρία που τελικά έχουμε από τον κόσμο είναι ο έντεχνος συμβιβασμός στον οποίο καταλήγουν οι δυο αυτοί σκληροί διαπραγματευτές …»Για αυτό και δεν θα γράψω σήμερα τίποτε δικό μου, αντιγράφοντας ανθρώπους με όμορφη ή έστω χρήσιμη  σκέψη κάτω από μία (χρησμοδοτούσα την αναμονή;) βελανιδιά: «…Το χειρότερο που θα μπορούσε να πάθει σήμερα ο τόπος θα ήταν να υποκαταστήσει τη σοβαρή στρατηγική συζήτηση με αντεγκλήσεις μεταξύ εθνικιστών και ειρηνιστών ή «ευρωπαϊστών», με κυνήγι μαγισσών και με πνευματική τρομοκρατία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Φοβούμαι όμως εντονότατα ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί. Γιατί όπως ο Κύριος μωραίνει ον βούλεται απολέσαι, έτσι και ένας λαός χάνει την ικανότητα της στρατηγικής σκέψης ακριβώς όταν τη χρειάζεται περισσότερο.Πηγή:http://kondylis.wordpress.com/2009/01/06/nationalstrategy/…» Όταν έλεγε τα όσα έλεγε ο πονηρός αυτός τύπος, στα πέριξ του Κολωνακίου καφέ γελούσαν. Καλός-κακός ο κ. Νουριέλ Ρουμπινί ομιλεί πάντα σκεπτόμενος και –κυρίως-εγκαίρως:“…υπάρχει ο κίνδυνος αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα να είναι το δεύτερο στάδιο από το τι συνέβη στην παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929. Είχαμε μια σοβαρή οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση και μετά καθυστερήσαμε. Με ένα τέτοιο υπερβολικό χρέος στα νοικοκυριά, τις τράπεζες, τις κυβερνήσεις, δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα με ρευστότητα. Σε κάποια φάση όταν υπάρξει τόσο πολύ χρέος, για να το αντιμετωπίσεις, είτε επιλέγεις την ανάπτυξη – αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει επαρκής οικ