Η Ελλάδα δεν σώζεται με “δηλώσεις ενθάρρυνσης”

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Μια στοιχειώδης εξοικείωση με τις…φαναριώτικες διπλωματικές πρακτικές της Κομισσιόν και ειδικότερα, την τετριμμένη ορολογία που υιοθετείται στα «συμπεράσματα» των συναντήσεων κορυφής, επιβάλει έναν βαθμό δυσπιστίας, απέναντι  σε γενικόλογες…«δηλώσεις συμπάθειας». Πόσο μάλλον όταν αυτές συνοδεύονται και από τις γνωστές νουθεσίες «συμμόρφωσης»…

Δηλώσεις «ενθάρρυνσης» επομένως, σαν την χθεσινή, μπορεί να εξυπηρετούν συγκυριακά εκατέρωθεν  πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά δεν πρέπει να λαμβάνονται τοις μετρητοίς,

προεξοφλώντας το περιεχόμενο στρατηγικών αποφάσεων των ισχυρών της ΕΕ.

Στην περίπτωση της Ελλάδας και του καλπάζοντος δημόσιου χρέους της, που προκαλεί πονοκέφαλο στην Ευρωζώνη, διαφαίνεται ξεκάθαρα μία τάση να οδηγηθούμε σε ένα παιχνίδι καθυστερήσεων, χωρίς ωστόσο να είναι ξεκάθαρος ο χρονικός ορίζοντας του…σφυρίγματος, που θα σηματοδοτήσει την λήξη της τραγωδίας. Θα είναι το ορόσημο οι αμερικανικές εκλογές ή μήπως οι γερμανικές που θα μας δώσουν μία ανάσα μερικών ακόμη μηνών;

Δυστυχώς ελάχιστη σημασία έχει πότε θα αποφασίσουν οι Γερμανοί να σφυρίξουν τη λήξη. Γιατί τα δεδομένα δεν αλλάζουν, εκτός κι αν υπάρξουν τολμηρές αλλαγές στους κανόνες του παιχνιδιού, όπως τέτοιες που θα επέτρεπαν ένα άμεσο και…γενναίο κούρεμα του λεγόμενου θεσμικού ή επίσημου χρέους.

Σε αντίθετη περίπτωση η εξίσωση της ελληνικής δημοσιονομικής προσαρμογής παραμένει άλυτη, με τα δεδομένα τουλάχιστον της οικονομικής επιστήμης που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα…

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, τα μεγέθη του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, υπολογίζονται ως ποσοστά επί του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Όσο μικραίνει το ΑΕΠ (σ.σ. που θα μικραίνει, εφόσον διαιωνίζεται η ύφεση), τόσο θα μεγαλώνει το χρέος και το έλλειμμα, αφού η χώρα καλείται να καταβάλει τόκους και χρεολύσια.

Αυτά είναι απλά μαθηματικά και τα ξέρουν ακόμη και παιδάκια δημοτικού. Αν με ρωτήσετε λοιπόν, σε ποια λογιστική…μαιμουδιά θα καταφύγει η Τρόικα, ώστε να καταλήξει στο συμπέρασμα πώς το ελληνικό χρέος είναι εν δυνάμει βιώσιμο, δεν έχω απάντηση.

Ακούω ότι θα αλλάξει ο τρόπος υπολογισμού του ΑΕΠ (!!!), ή θα επιστρατευτούν κάποια μοντέλα του ΙΟΒΕ (βλέπε Στουρνάρας)που βάσει παντελώς αυθαίρετων παραδοχών για τους δείκτες ανάπτυξης και την ροή ξένων επενδύσεων, θα οδηγήσουν, έστω και…στραμπουληγμένα, στο ποθητό αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση περί μαιμουδιάς θα πρόκειται, που στόχο θα έχει να εξυπηρετήσει το προαναφερόμενο «παιχνίδι καθυστερήσεων» και τίποτα άλλο.

Δεν γνωρίζω επίσης αν το ΔΝΤ που διαρρηγνύει τα ιμάτια του για την ανάγκη ενός νέου κουρέματος, θα συνομολογήσει σε  τέτοιου είδους…αλχημείες. Πιό πιθανό βλέπω να παίρνει τα μπογαλάκια του και να φεύγει για αυτό και ο Τόμσεν φαίνεται να τραβάει τα πράγματα στα άκρα.

Σε κάθε περίπτωση το ελληνικό πρόβλημα δεν λύνεται με…δημιουργική λογιστική και αυτό θα έπρεπε πρώτη να το έχει συνειδητοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση που θα περίμενε κανείς να συντάσσεται με την ρεαλιστική επιταγή του «κο