Η ανάγκη της Σύνθεσης, πριν την ώρα μηδέν…

Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

(ΑΠΕΛΛΗΣ)

Το μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, της 6ης Μαϊου και αυτής που έρχεται στις 17 Ιουνίου, είναι ιδιαίτερα έντονο, σε ό,τι αφορά τις κινήσεις των κομμάτων, των υποψηφίων και του εκλογικού σώματος. Από το επεισόδιο με τον εκπρόσωπο τύπου της Χ.Α, Η. Κασιδιάρη, έως την κοκορομαχία του Π. Τατσόπουλου, υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ,

με τον πολιτευτή της ΔΡΑΣΗΣ Σταυρίδη, και μέχρι τα βίαια επεισόδια, που λαμβάνουν χώρα καθημερινά πλέον ανάμεσα σε ζηλωτές ακραίων ιδεολογιών, που πρόσκεινται στους δύο
φασισμούς. Ακόμη με την αναδιάταξη των κομμάτων, με προσχωρήσεις και συνεργασίες, στο βασικό μέτωπο της αντιπαράθεσης των εκλογών, που είναι υπέρ ή κατά του Μνημονίου. Το εκλογικό σώμα, από την άλλη, μετακινείται καθημερινά προς κόμματα, που είτε δεν τα ψήφισε την πρώτη φορά και σκοπεύει να τα ψηφίσει τη δεύτερη, είτε τα ψήφισε, αλλά τώρα δεν θα τα ψηφίσει. Πολλοί συμφωνούν, ότι αντί για αναλυτές δημοσκοπήσεων, το φαινόμενο θα έπρεπε να αναλύουν ψυχίατροι και ψυχολόγοι!

Το προεκλογικό κλίμα των ημερών, μοιάζει λοιπόν με κινούμενη άμμο, καθώς πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών και στην ετυμηγορία της κάλπης. Στην ώρα μηδέν, για τα μέλλοντα να συμβούν. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και ο πυρετός των πολιτικών, καθώς παίζονται καριέρες και συμφέροντα, θα πρέπει να αφήνει τους πολίτες απύρετους, ώστε αυτοί, με νηφαλιότητα να ψηφίσουν κατά συνείδηση την επόμενη Κυριακή υπέρ των δικών τους συμφερόντων και μόνο. Πρωταγωνιστής των εκλογών θα είναι ο ίδιος ο λαός και όχι οι πολιτικοί αρχηγοί.

Το διακύβευμα των εκλογών, έχει γίνει προσπάθεια από τα μνημονιακά κόμματα, να τεθεί υπό τους τίτλους εκβιαστικών διλλημάτων. Ακόμη χειρότερα, έχει τεθεί και από ξένους παράγοντες, οι οποίοι θεωρούν πως έχουν τη «δημοκρατική νομιμοποίηση», να παρεμβαίνουν στην εκλογική διαδικασία μιας ξένης χώρας, εκφοβίζοντας τους πολίτες της! Με έναν τρόπο, δηλαδή, που σίγουρα δεν θα ανέχονταν, αν επρόκειτο για τη δική τους χώρα. Αυτά και άλλα πολλά, με πείθουν ολοένα και περισσότερο, πως το διακύβευμα των εκλογών ξεπερνά ακόμη και αυτό το ίδιο το Μνημόνιο, που μοιάζει πλέον με μια ξεπερασμένη αφορμή, αφού αλλού βρίσκεται η αιτία. Στην παράδοση ή όχι της χώρας! Και αυτό, δεν είναι ζήτημα οφειλόμενων χρημάτων και δανείων. Από την αρχή κιόλας πίστευα, όπως και άλλοι, ότι το ζήτημα, πέρα από την οικονομική του «πρόσοψη», έκρυβε μεγάλο εθνικό βάθος.

Συνήθως ένα δίλλημα αντλεί την ισχύ του από τους αδυσώπητους όρους που το συνθέτουν. Αν πουν, για παράδειγμα, σε κάποιον: «Θέλεις να ζήσεις ή να πεθάνεις:», θα απαντήσει «θέλω να ζήσω». Αν πάλι του πουν: «Τα λεφτά σου ή την ζωή σου», θα προτιμήσει την ζωή, ιδίως μάλιστα, αν αυτός που θέτει το δίλλημα είναι και σε θέση να του την αφαιρέσει. Κάπως έτσι, λοιπόν, τέθηκε και το δίλλημα: «Ευρώ ή πτώχευση» και αργότερα το: «Ευρώπη ή χάος». Είναι σίγουρο, ότι σε ένα τέτοιο δίλλημμα, θα απαντήσει τρομαγμένος: «Ευρώπη και Ευρώ!». Ποιός θέλει, άλλωστε, το χάος; Έτσι, έχ