Γιατί δεν πρέπει να βιαστείς να πεις: «Δηλαδή ο Άκης μας έφταιγε για όλα;»

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Ο ίδιος χαρακτήρισε την υπόθεσή του προεκλογικό δώρο για τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν έχει ακριβώς άδικο. Αλλά κι εσύ δεν θα έχεις δίκιο αν συμφωνήσεις μαζί του.

Αυτές τις ημέρες η προσαγωγή του Άκη Τσοχατζόπουλου και η προφυλάκισή του στη συνέχεια στον Κορυδαλλό

έγινε –όχι άδικα- το πρώτο θέμα στα χείλη όλων μας. Εντάξει, όχι το πρώτο, αφού οι περισσότεροι βρήκαμε λίγη ακόμη διάθεση για διασκέδαση (κάπως ένοχη διάθεση, είναι η αλήθεια) και διώξαμε τις λέξεις «κρίση», «ένοχοι», «μιζέρια» από το καθημερινό μας λεξιλόγιο για να προτάξουμε τις εποχικές «αρνί», «χωριό», «Έφη Θώδη». Μεταξύ τσουγκρίσματος κόκκινου αυγού και αδειάσματος ενός ακόμη ποτηριού (χύμα, φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά) κρασιού, ο Άκης ήταν εκεί, βέβαια. Μια άγρυπνη, εφιαλτική υπόμνηση της τραγικής μας πραγματικότητας και του στρεβλού τρόπου που την αντιμετωπίζουμε. Μια φυτιλιά για ξαφνικό ενδοοικογενειακό καβγά, πάνω που είχε καθοριστεί το πρόγραμμα βαρδιών πάνω από την σούβλα και που είχε λήξει ισόπαλο το ντέρμπι της θείας Τασούλας με την γιαγιά Μαριγώ για το ποια έβαψε πιο κόκκινα τ’ αβγά. Τώρα μαλώναμε για το αν ο Άκης φταίει ή δεν φταίει για όλα…

Όλο και πιο έντονα ακούγεται αυτές τις ημέρες η ατάκα «τώρα που βρήκαν εξιλαστήριο θύμα τον Άκη, θα τού φορτώσουν επάνω του όλες τις αμαρτίες τους». Εννοούμε τους υπόλοιπους πολιτικούς κι όλους αυτούς που αισθανόμαστε ενόχους για το μεγάλο φαγοπότι που μάς έφερε ως εδώ, μας έκανε τους κουρελήδες, τους ζητιάνους της Ευρώπης. Δεν είναι ασταθής αυτή η ατάκα. Δεν είναι άδικη. Αλλά κρύβει ένα κομμάτι από την αλήθεια. Τόσο καιρό πιπιλούσαμε μιαν άλλη φράση. Το «Τόσα έγιναν, τόσα αποκαλύφθηκαν, κι ούτε ένας τους δεν έχει πάει φυλακή». Και τώρα που πήγε ο πρώτος, γκρινιάζουμε πάλι.

Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω για την υπόθεση. Ναι, μού περνάει απ’ το μυαλό ότι μπορεί να είμαι το εύκολο θύμα και ότι όλος αυτός ο ορυμαγδός πληροφοριών για τις off-shore του Άκη και τις μίζες από τα υποβρύχια είναι ο εύκολος τρόπος τους (ξέρετε ποιων…) να με αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά ζητήματα, αλλά μετά το συνδυάζω με το εξής απλό και ξανάρχομαι στα συγκαλά μου: Είναι ικανό όλο αυτό να με κάνει να ξεχάσω πόσο δύσκολα τα βγάζω πια πέρα με τον μισθό μου κομμένο σχεδόν στο μισό σε σχέση με πρόπερσι, με το άγχος της ανεργίας να μη μ’ αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια, με τα απρόβλεπτα χαράτσια να μού ανακοινώνονται κάθε πρωί σαν να πρόκειται για το δελτίο καιρού; Δηλαδή, θα πανηγυρίσω τόσο πολύ που έπιασαν τον «κακό» της ιστορίας ώστε θα παραμυθιαστώ και θα πάω στην κάλπη σαν το πρόβατο, να ψηφίσω το «λάθος» κόμμα;

Ας σοβαρευτούμε. Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Γι’ αυτό και η δημοκρατία είναι το πιο σπουδαίο πολίτευμα. Ο καθένας που ζητάει την ψήφο, έχει έναν τρόπο που βλέπει τα πράγματα (κι έναν τρόπο που σού λέει ότι τα βλέπει). Αν σού κάνει, αν ταιριάζει με το πώς τα βλέπεις εσύ, αν ταιριάζει μ’ αυτό που θεωρείς